(§. 20.) Prohibemus, ne apostate vel cujusuis religionis professores, habitura sui ordinis inmutantes, cum ex eo excommunicacionis dinoscantur sentenciam contraxisse, ad ecclesias regendas vel earum vicarias aliquatenus admittantur 1. (§. 21.) Ad nostram audienciam ex insinuacione clamosa peruenit, quod nonnulli ecclesiarum prelati et alie persone ecclesiastice, ad quas de jure vel de consuetudine visitacionis officium dignoscitur pertinere, sue cupiditatis laxantes habenas, a locis visitatis procuracionem sumptuosam, per quam victus longi temporis breui hora consumitur, vel pro ipsa procuracione pecuniam a nolentibus, et a locis non visitatis procuracionem nullo modo eis debitam, dumque una die plura loca visitauerint, plures procuraciones, cum eis unica et sola pro die illa, in qua spiritualia seminauerint, tantummodo debeatur, petere et exigere non verentur, contra sacrorum canonum sancciones; que, si ad votum eorum prestita non fuerint, contra personas ecclesiasticas et ecclesias, et locaalia, sentencias injuste fulminant et promulgant. Nos hujusmodi ausis temerarijs viam precludere cupientes, quamuis eo ipso penas inciderint a jure inflictas, sentencias, quas ob hoc protulerint, approbacione presentis concilij, fore decreuimus irritas et inanes. (§. 22.) Cum 2 per conpaternitates, que plerunque per inportunitatem petencium, et precipue potentum, a clericis extorquentur, res ecclesie inaniter diminui et inutiliter contingat expendi, que pocius ad utilitatem ecclesie conuerti, aut ex eis pauperum deberet necessitatibus prouideri, statuimus et sub excommunicacionis pena firmiter prohibemus, quod nullus clericus, cujuscunque gradus, condicionis, aut status existat, conpater cujuspiam, nisi regibus et principibus de cetero fieri presumat, per dictam 3 penam, et alias, ad arbitrium sui superioris, si contrarium facere presumpserit, puniendus. (§. 23.) Quia 4 res ecclesie, et precipue predia seu possessiones, absque solempnitate debita in sacris canonibus constituta, alienari neque debent, neque possint, presentis approbacione concilij statuimus, quod nullus clericus secularis vel regularis, et precipue Abbas seu prepositus, aliqua predia seu possessiones sue ecclesie seu monasterij, absque consensu dyocesani, et maxime in personam laijci, quocunque tytulo alienare presumat. Quod si presumpcione dampnabili hoc fecerit, factum suum irritum et nullius momenti habeatur; ipse vero, tamquam vinee domini cultor inutilis, ab aministracione sua, quam sic nequiter gessit, suis exigentibus demeritis, debeat ammoueri, aliusque in locum ejus, qui utilius gerat negocia ecclesie, per eos, ad quos spectat eleccio, eligatur. Concessa vero per eos vel eorum predecessores, a personis laijcis infra annum, sub pena premissa, cum effectu, quantum in eis fuerit, studeant reuocare. (§. 24.) Cum 5 turpis sit pars, que suo non congruit uniuerso 6, et quidam scoltheti, vicinis seu villanis eorum in eadem villa decimas absque contradiccione soluentibus, ipsi eas minus racionabiliter soluere contradicunt, statuimus igitur, quod scoltheti hujusmodi suis vicinis seu villanis equales esse debeant in solucione decimarum; nisi aliquo 7 sint muniti priuilegio speciali: quod si racionabiliter eis concessum extiterit, inuiolabiliter observetur. (§. 25.) Statuimus, quod violatores et transgressores harum nostrarum constitucionum, vel hij, qui ad requisicionem passorum iniurias, dum de hoc constiterit, ipsas exequi contempserint aut non curauerint, pena synodali, quam trium marcarum et excommunicacionis ferende fore, presentis approbacione concilij declaramus, per suos superiores puniantur. Quas in omnibus ecclesijs nostre prouincie kathedralibus, collegiatis, et alijs quibuscunque, 1) Ob. can. 69. Dist. 50.— 2) Na marginesie: „De compaternitate". Synodyk—3) predictam (!), oryg. i Synodyk.— 4) Na marginesie: „De rebut ecclesie non alienandit". Synodyk.— 5) Na marginesie: „De decimis per scoltetos soluendis". Synodyk. - 6) cap. 5. X. de sponsa duor. (4. 4).— 7) „aliquo," opuszcza Synodyk.—