Gdańsku, Tczewie i Brześciu; karmelici w Gdańsku, Bydgoszczy, Markowie i Zakrzewie; zakon Zbawiciela lub św. Brygidy w Gdańsku; bonifratrzy w Szotlandzie pod Gdańskiem; jezuici w Gdańsku na Szotlandzie i w Bydgoszczy; missyonarze św. Wincentego a Paulo w Włocławku i u św. Wojciecha pod Gdańskiem; zakonnice norbertanki w Żukowie i Strzelnie; benedyktynki w Żarnowcu i Bysławku, brygitki w Gdańsku; klaryski w Bydgoszczy. W nowej dyecezyi po zniesieniu wielu klasztorów w r. 1819, do r. 1864 istniały następujące paulini w Częstochowie, gdzie mieli trzy kościoły, to jest na Jasnej Górze dotąd przez nich posiadany, parafialny św. Zygmunta i św. Barbary z nowicyatem, nadto klasztory w Wielgomłynach, Wieruszowie, Konopnicy i Brdowie; dominikanie w Brześciu, Sieradzu, Piotrkowie i Gidlach; franciszkanie w Nieszawie, Pyzdrach, Radomsku, Radziejowie i Kaliszu; bernardyni w Przyrowie, Kaliszu, Piotrkowie, Widawie, Złoczewie, Kazimierzu, Kole i Warcie; reformaci w Choczu, Koninie, Wieluniu, Kaliszu, Lutomiersku i Włocławku; augustyanie w Wieluniu; pijarzy w Radziejowie, Wieluniu i Piotrkowie; zakonnice zaś maryawitki w Częstochowie; dominikanki w Piotrkowie, zkąd przeniesione r. 1869 istnieją w Przyrowie; bernardynki są w Warcie i Wieluniu; siostry miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Kaliszu mają pod swoją opieką szpital dla chorych i przytułek dla starców, oraz szpitale we Włocławku i Sieradzu. Biskupi włocławscy w hierarchii kościoła i rzeczypospolitej wysokie mieli znaczenie. Im przyznano prawo przewodniczenia na sejmach i koronowania królów pod niebytność prymasa; w senacie drugie miejsce po arcybiskupie gnieź. zajmowali tylko biskup krak. poprzedzał ich w dawaniu głosu; dobra mieli liczne po całym kraju, bo od Gdańska aż pod Krakow; katedra ich słynęła bogactwem sprzętow i aparatów, oraz liczbą kleru i wystawą nabożeństwa, kapituła zaś zastępem uczonych i znakomitych rodem prałatów i kanoników. Miasto Włocławek odbierało listy od papieżów o prekonizowanych i naznaczanych tu biskupach. Do dóbr biskupich należały miasta Włocławek, Raciążek, Wolbórz i Łódz, oraz 162 wsi. podzielonych na klucze ekonomiczne włocławski wsi 26, ciechociński w Płockiem w. 15, raciąski na Kujawach w. 22, wolborski w dawnem wojew. sieradzkiem pod Piotrkowem w. 16, łaznowski w. 5, smardzewicki w. 7, grabicki w. 13, czarnociński w. 6, niesułkowski w. 13, subkowski na Pomorzu w. 17, komorski tamże w. 5, i piórkowski w Sandomierskiem, z kopalniami rudy w Łagowie w. 17. Pobierali nadto dziesięciny z 812 wsi. Zamki i rezydencye mieli w Włocławku, Raciążku, Sobkowie, Ciechocinie, Wolborzu i Smardzewicach; najwięcej jednak przemieszkiwali w Wolborzu. Rząd pruski zabrał te dobra 1795 r. , wyznaczając za nie lichą kompetencyę. Biskup Malczewski niewłaściwie zamek w Włocławku ofiarował na szkoły, obierając sobie rezydencyę w Wolborzu; po nowej jednak regulacyi dyecezyi 1819 r. , biskupowi włocławskiemu naznaczono mieszkanie, i na ten cel kupiono kamienicę dwupiętrową w rynku Kalisza. Tam z początku mieszkali biskupi, dopiero bisk. Marszewski pozostał przy katedrze w Włocławku, zamieszkując kuryę prałacką, a tymczasem czynione przez niego starania o tyle uwieńczone zostały skutkiem, że mu w W. połowę pałacu powrócono i odpowiednio kosztem rządu wyrestaurowano 1861 r. , w drugiej połowie pozostały szkoły. Do pałacu tego r. 1894 od frontu przybudowano skrzydło na pomieszczenie konsystorza. Szereg biskupów tej dyecezyi podzielić można na trzy grupy. Kruszwiccy, których nazwiska i następstwo nie stwierdzone przez dokumenty wytworzone zostały przez domysły i bezzasadne kombinacye późniejszych dziejopisów, od Długosza począwszy; grupę te tworzą Lucidus Jasnoch, zm. r. 993, Maurycy Laurenty, zm. 1014, Marcelli 1035, Wenancy 1055, Jędrzej 1081, Jan Chrzciciel 1097, Paulin 1112, Baldwin 1128. Drugą grupę tworzą znani z dokum. biskupi włocławskopomorscy Swidger 1133, Warner 1148, Honold 1160, Rudger 1170, Onolf 1187, Stephanus 1187, Ogerius 1210, Barto 1215, Michael 1227, Wolimir 1253, Albertus 1274, Wislaus 1286, Gerward 1301, Mathias z Gołańczy 1329, , Zbilut z Gołańczy 1367, Trojan Leszczyc 1383, Jan Kropidło, ks. opolski, do r. 1389, przeniesiony do Gniezna, Henryk, ks. lignicki 1398, Mikołaj Kurowski, r. 1402 przeszedł do Gniezna; Jan Kropidło, powtórnie 1421; Jan Pella z Niewiesza 1427, Jan Szafraniec 1433, Władysław Oporowski, 1499 do Gniezna, Mikołaj Lasocki 1450, Jan Gruszczyński, 1463 do Krakowa, Jan Lutek, 1464 do Krakowa, Jan Sieniński, 1473 do Gniezna, Zbigniew Oleśnicki, 1480 do Gniezna, Jędrzej Oporowski f 1483, Piotr z Bnina Moszyński 1493, Krzesław z Kurozwęk 1503, Wincenty Przerębski 1513, Maciej Drzewicki, 1531 do Gniezna, Jan Karnkowski 1533, Łukasz Górka 1542, Mikołaj Dzierzgowski, 1545 do Gniezna, Jędrzej Zebrzydowski, 1551 do Krakowa, Jan Drohojowski 1557, Jakub Uchański, 1562 do Gniezna, Mikołaj Wolski 1567, Stanisław Karnkowski, r. 1581 do Gniezna, Hieronim Rozdrażewski 1600, Jan Tarnowski, 1603 do Gniezna, Piotr Tylicki, 1607 do Krakowa, Wojciech Baranowski, 1608 do Gniezna, Maciej Pstrokoński 1609, Wawrzyniec Gembicki, 1615 do Gniezna, Paweł Wołucki 1622, Jędrzej Lipski, 1631 do Krakowa, Maciej Łubieński, 1641 do Gniezna, Mikołaj Gniewosz 1654, Floryan Kazimierz ks. Czartoryski, 1664 do Gniezna, Jan Gembicki 1675, Stanisław Sar

Włocławek