Landeshut. W r. 1885 dobra miały 593 ha, 4 dm. , 22 mk. ew. ; wś w ogóle miała 601 ha, 165 dm. , 1088 mk. 83 kat. , z tego przypadało na W. Ober 66 dm. , 415 mk. , W. Nieder 80 dm. i 576 mk. , a W. Neu 19 dm. i 97 mk. We wsi kościół par. ewang. od 1742 r. i kościołek filialny katolicki. Przędzalnia lnu i tkactwo. 2. W. , 1369 Wenhersdorf, dobra i wś, pow. świdnicki, par. ew. Rogau, kat. Gross Mohnau. W r. 1885 dobra miały 302 ha, 9 dm. , 139 mk. 52 kat. ; wś 277 ha, 44 dm. , 305 mk. 60 ew. . 3. W, , 1369 Wernhersdorff, wś, pow. jeleniogórski, par. ew. Kaiserswaldau, kat. Voigtsdorf, 223 ha, 47 dm. , 225 mk. 4 kat. . 4. W. al. Brnocice, wś, pow. głupczycki, par. ew. Głupczyce, kat. Babitz. W r. 1889 miała 431 ha, 62 dm. , 368 mk. 1 ew. , szkoła katol. Przy wsi jest stacya dr. żel. wiodącej z Karniowa do Raciborza, o 19 Mm. od. Karniowa. Wernershof, posiadłość, pow. obornicki, o 6 Mm. na płn. zach. od Rogoźna par. , poczta i st. dr. żel; wzn. 78, 6 mt. npm. , nad strugą, która spływa do Wełny. Wchodzi w skład okr. wiejskiego Gościejewa, ma 2 dm. , 30 mk. i 84 ha. Wernershof, wyb. , pow. wejherowski, st. p. Boże Pole. Wernershof, posiadłość, pow. fyszhuzki, st. p. Drugehnen. Werniaki al. Wierniaki, część Czernichowa, pow. zbaraski. Wermin al. Popówka Zasobska, wś, pow. lipo wiecki, przy drodze z Lipowca do mka Żorniszcze, w 2 okr. pol. , gm. Iwańki, o 9 w. od Lipow ca, ma 796 mk. Podług Pochilewicza w 1863 r. r. było 656 mk. prawosł. , 9 katol. i 10 żydów. Posiada cerkiew p. w. św. Anny, z drzewa wznie sioną; w 1762 r. i uposażoną 64 dzies. ziemi. Do 1802 r. wś należała do Strutyńskich, poczem rozpadła sie na części. Przed uwłaszczeniem włościan posiadał tu skarb 300 dzies. i 62 dusz rewiz. poprzednio Zapolskich, Niedziałkowscy dawniej Stamirowscy 64 dusz rewiz. , Nowiń scy dawniej Hulaniccy 62 dzies. , Niesułowscy 213 dzies. i 32 dusz rewiz. , Kaczanowscy 9 dzies. i 7 dusz rewiz. i Błażejewscy 23 dzies i 4 dusze rewiz. J. Krz. Werniuki, część Oleska, pow. złoczowski. Wernobil rzeczka, w gub. kowieńskiej, prawy dopływ Laudy pr. dopł. Niewiaży. Wernsdorf, dobra ryc. wś, pow. królewiecki, st. p. Tharau. Wernyhorodek, wś nad rz. Hujwą, , pow. berdyczowski, w 1 okr. poL, gm. Białopol o 6 w. , o 25 w. od Berdyczewa, o 6 w. od wsi Sestrenówki, ma 1193 mk. Według Pochilewicza w 1863 r. było 1007 mk. praw. , 125 kat. w całej parafii W. , Radziwiłówka i Werbołozy; 1463 dzies. ziemi. Posiada cerkiew p. w. Narodzenia N. M. P. , pobudowaną, niewiadomo kiedy, uposażoną. 40 dzies. Kaplica katol. par. Białopol. Na gruntach wsi przyst. dr. źel. płd. zachodnich brzeskokijowskiej, pomiędzy Czarnorudką, o 10 w. a Koziatynem o 10 w. , odl. o 138 w. od Kijowaa 665 w. od Brześcia. Od wieków W. wchodził w obręb dóbr białopolskich, Tyszkiewiczów, a że ta posiadłość rozległa, nie miała ściśle określonych granic, ztąd z sąsiedniemi dobrami częste zdarzały się graniczne zatargi. Dzierżawy tyszkiewiczowskie w tej stronie sięgały aź do wsi Sestrenówki, należącej już do dóbr biłołowskich al. rastawickich ks. Koreckich. Anna z Chodkiewiczów ks. Korecka zagarnęła do dóbr biłołowskich uroczysko Horodek, położone nieopodal od Sestrynówki a należące do Tyszkiewiczów. Fryderyk Tyszkiewicz, dziedzic Białopolszczyzny, przeciwko temu przywłaszczeniu wystąpił zbrojnie i odebrał uroczysko. Podanie ludu zachowało pamięć tego wypadku. Uroczysko zwane Horodok mówi ono było przed wiekami miejscem ciągłych odwetów krwawych pomiędzy właścicielami Białopola i Biłołówki. Owoż pewnego razu, gdy kniahyni z Biłołówki, zajęła to uroczysko i do Sestrynówki swojej wcieliła, pan Białopola rzekł jej Wróć mi mój Horodek Werny Horodek, a gdy ta nie zgodziła się na to, zebrał mnogi zastęp zbrojny i napadł na Horodek, który był broniony od ludzi ks. Koreckiej, ale ci ostatni, w krwawem starciu, rozpierzchli się; a uroczysko już na zawsze pozostało w ręku właściciela Białopolszczyzny. Zkąd następnie i nazwisko wsi, która się na tym zwróconym uroczysku osiedliła, powstać miało od tegoż wypadku. W czasach konfederacyi barskiej na polach W. nastąpiło spotkanie gen. Podgoryczanina z oddziałem konfederatów, dowodzonych przez Stanisława Kostkę Ortyńskiego. Hufiec jego pierzchnął, a on sam w Koziatynie został ujęty i wywieziony do Kazania, gdzie 5 lat przebywał. Po powrocie wydał w Berdyczowie bez oznaczenia roku książkę do nabożeństwa p. tyt. Droga bita do Nieba, z przyłączeniem życia swojego i t. d. Ortyński byl dowódzcą milicyi nadwornej u Salezego Potockiego w Humaniu i podczas napadów hajdamaków zasłynął jako ich pogromca niezmordowany. Pewnego razu, gdy zapędziwszy się za bandą brojącą w okolicy, oddalił się z Humania, inny oddział hajdamaków wpadł do miasta i zrabował je. Ortyński poszedł za nimi w pogoń i zniósł ze szczętem Pam. Moszczeńskiego. W ostatnich czasach Rzpltej Białopolszczyzna należała do Wincentego Tyszkiewicza, referendarza w. ks. lit. , ożenionego z synowicą Stanisława Augusta. Po rozbiorze dobra te uległy sekwestrowi, ale znowu zwrócone zostały Tyszkiewiczowi przez Katarzynę II Klem. Kantecki, Szkice i opow. , str. 445. Po śmierci referendarza Tyszkiewicza W. wraz z Białopolem drogą sukcesyi dostał się hr. Gabryelowi Tyszkiewi Wernershof Wernershof Werniaki Wermin Werniuki Wernobil Wernsdorf Wernyhorodek