dzies. ziemi. Własność do 1856 r. Morgulców, następnie Ludwika Kossowskiego. Werbowce, wś nad rz. Chomarą, dopł. Słuczy, pow. zasławski, par. katol. Zasław, posiada cerkiew drewnianą. O 1 w. od wsi st. poczt. t. naz. , między Zasławiem a Lulińcami. Należy do Sanguszków. Werbowce, rum. Werboutz, wś, pow. kocmański na Bukowinie. Posiada cerkiew par. gr. nieun. St. poczt. w Koczurmiku 04 klm. . Gmina ma 813 mk. , większa własność 97 mk. Werbowiec, ob. Werbowa 1. . Werbowiec, wś nad rzką t. n. , uchodzącą we wsi Brodeckie do Tykiczu, pow. zwinogródzki, w 2 okr. poL, gm. Kalnibołoto Ekaterynopol, o 23 w. od Zwinogródki par. katol. , o 4 w. od Brodeckiego, ma 1387 mk. W 1863 r. było 1019 mk. ; 1220 dzies. ziemi. Posiada cerkiew p. w. N. M. P. , z drzewa wzniesioną na miejsce dawniejszej w 1841 r. i uposażoną 65 dzies. ziemi. Wchodziła w skład ststwa zwinogródzkiego, obecnie należy do dóbr Państwa. Werbówka 1. przys. nad rz. Siniuchą, , dopł. Bohu, pow. bałcki, okr. pol. i par. katol. Hołowaniewskie, gm. Trojanka, par. praw. Kohutówka, ma 3 dm. 2. W. , wś po obu brzegach Taszliku Suchego, pow. czehryński w 2 okr. poL, gm. Bałandina o 4 w. , o 55 od Czehrynia, ma 1001 mk. W 1808 r. było 102 dm. , 945 mk. ; w 1863 r. 1175 mk. Cerkiew p. w. N. M. P. , z drzewa wzniesiona w 1857 r. , na miejsce poprzedniej, z 1794 r. , uposażona jest 36 dzies. We wsi była gorzelnia od 1823 r. i fabryka mączki cukrowej od 1847 r. . O 4 w. na wschód od wsi las, zwany Tarapun. Własność dawniej Katarzyny Dawydowej, następnie córki jej Zofii Borozdinej, której syn sprzedał wś Helenie Staal. 3. W. , wś, pow. humański, w 2 okr. pol, gm. Podwysokie, o 50 w. od Humania, ma 84 mk. 4. W al. Wierzbówka, przysiołek mka Pokotyłowo, w pow. humańskim. 5. W, , Wierzbówka, wś, pow. lityński, okr. poL Stara Sieniawa, gm. , par. i sąd Chmielnik o 3 w. , przy tr. poczt. z Chmielnika do Nowego Konstantynowa, o 33 w. od Lityna, ma 22 osad, 191 mk. , 179 dzies. ziemi wlośc; dworska należy do dóbr chmielnickich, dawniej Kuszelewa Bezborodki, dziś Kanszyna. 6. W. , mylnie Wierzbówka, wś u źródeł bezim. strumienia, formującego dwa stawy, a o 2 w. poniżej uchodzącego do Rastawicy pod wsią Sokołowy Bród, pow. skwirski, w 2 okr. poL, gm. Werbówka, par. katol. i sąd pokoju Pawołocz, o 18 w. od Skwiry odl. W miejscowości górzystej i lesistej położona, ma 613 mk. Podług Pochilewicza w 1863 było 746 mk. praw. , 30 kat. , 28 żydów i wraz ze wsią Rewucha 3281 dzies. w samej W. około 2000 dzies. . Cerkiew paraf. , p. wez. Narodzenia N. M. P. , drewniana, na kamiennym fundamencie, wzniesiona w pierwszej połowie zeszłego wieku a przebudowana w 1840 r. , uposażona jest 46 dzies. ziemi. W. , dość dawna osada, wspominana jest w aktach już w początku XVII w. , należała do dóbr pawołockich, pozostających w pierwszej połowie XVI w. w posiadaniu Ostafiego Daszkiewicza. Rodzona jego siostrzenica Bohdana z Nemirów Olizarowa Wołczkiewiczowa wydała córkę swoją za kn. Ostafiego Róźyńskiego i, w ten sposób, cala fortuna po Daszkiewiczu przeszła do rąk Różyńskich, którzy, pomimo pochodzenia od Narymunta Giedyminowicza, bynajmniej się znaczeniem w kraju ani dostatkami nie odznaczali. Gdy w 1610 r. Jan Roman Różyński, hetmaniąc wojskom Dymitra, zmarł młodo w Wołoku, wszystkie dobra jego stały się własnością pozostałej wdowy Zofii z Karabczewskich h. Ostoja. Ks. Zofia, acz wielce energiczna i śmiała niewiasta ob. Niewiasty kresowe dr. Józefa Rolllego, niemogla wszakże podołać ciężarom, jakie wkładało na nią zarządzanie olbrzymią fortuną. Po wyjściu powtórnie za Hieronima Chodkiewicza, kasz. wileńskiego, wkrótce potem owdowiawszy, ujrzała się znowu Kniahinia, bo tak ją zawsze, pomimo zmiany nazwiska zwano, narażoną na najazdy słynnego gwałtownika i raptora cudzej własności Samuela Łaszczą. Pomimo blizkiego pokrewieństwa, gdyż Imć Pan Strażnik rodził się z Karabczewskiej, tak jednak potrafił dokuczyć niemłodej już podówczas wdowie, że ta, dla pozbycia się ciągłych kłopotów i procesów, sprzedała w 1635 Tomaszowi Zamoyskiemu, podk. kor. , całą włość pawołocką, składającą się z 5 miast i 56 wsi za 1200000 złp. Dobra te przynosiły wówczas 70000 złp. Pamiętniki o Koniecpolskich St. Przyłęckiego, str. 368. W nomenklaturze sprzedanych dóbr Jest także wymienioną W. W 1665 r. po śmierci ostatniego z hetmańskiej linji Zamoyskich, Jana, wwody sandomierskiego, W. , z całą włością pawołocką, przeszła na własność Stanisława Koniecpolskiego, jako spadkobiercy Aleksandra Koniecpolskiego, chor. kor. , i Joanny Barbary z Zamoyskich. W posiadaniu panów z Koniecpola W. zostawała do 1719 r. czyli do zgonu Jana Aleksandra, wwdy sieradzkiego. Jego spadkobiercy Walewscy, nie wiedząc zapewne jaką olbrzymią odziedziczyli fortunę, odprzedali w 1772 r. spuściznę po Koniecpolskich Jerzemu Lubomirskiemu, oboźnemu koronnemu. W 1774 r. ks. Lubomirscy Franciszek, Józef, Aleksander i Michał, władający niepodzielnie dobrami, sprzedali W. Antoniemu Bonawenturze z Polkowa Konopackiemu, podstolemu sandeckiemu, późniejszemu wojskiemu żytomierskiemu, a po ostatnim rozbiorze marszałkowi szlachty powiatu skwirskiego. Majętność tę oddziedziczyła pozostała po nim w 1805 r. bezdzietna wdowa Dominika, córka Józefa z Kurozwęk PorajZawadyńskiego h. Róża, przedostatniego miecznika kijowskiego. Po zgonie Konopackiej W. odziedziczył rodzony

Werbowce

Werbowce

Werbowiec

Werbówka