potoku Wążowca rozdziela górę W. od niere gularnego i rozkawałkowanego dopływami Półhoranki działu między potokiem Wążowcem a Półhoranką. Stoki Wążowca wscho dnie ku dol. Bystrej nie wysokie wprawdzie, ale bardzo strome do 30, ku dolinie jednak Wąźowca lekko pochylone, bez najmniejszej trudności dostępne, gdyż zaledwie 10 15 nachylone. O stokach północnych Wążowca nie ma co mówić, prawie bezpośrednio łączy się w tym kierunku Wążowiec ze szczytem 1187 mt. wys, , od tego zaś wznosi się teren nieustannie do szczytu Branej, 1577 mt. wys. U południowych stoków zlewa się potok Wą żowiec z Bystrą. . Cała góra aż po doliny stru mieni silnie zalesiona. E. R. Wążowiec, potok górski, w hr. orawskiem. Wypływa u stóp Brany 1577 mt. , Borsuczej 1005 i Wąźowca 1093. Płynie po czątkowo w wązkiej dolinie, która jednak wkrótce się rozszerza. Po 6 1 2 klm. długim biegu łączy się z pot. Bystrej w poziomie około 760 mt. E. R. Wbaczyński Bór, pow. jarosławski, ob. Mołodycz, Wbohow łuż. , niem. Uebigau, wś łużycka. Ob. Kronica. Wbołotnia, ws, pow. lidzki, w 1 okr. poL, gm. Dokudowo, okr. wiejski i dobra w 1865 r. Adamowiczów, Mielechowo, 15 dusz rewiz. Wcisłe, wś, młyn, folw. , pow. sieradzki, gm. Gruszczyce, par. Wojków, odl. od Sieradza 26 w. ; wś ma 4 dm. i wraz z osadami Niwą, Kopacz, Kije, Przegorzałe, Stelmach, Pęczek i Dzikie 247 mk. ; os. młyń. 1 dm. , 5 mk. ; fol. 2 dm. , 2 mk. Spis z r. 1827 nie podaje tej wsi. Wciuki, wś, pow. rossieński, paraf. Widukle. Wczorajsze, mko nad rz. Połstoł al. Werchoweńką dopł. Rastawicy, pow. skwirski, w 2 okr. poL, gm. Browki, przy trakcie skwirskoberdyczowskim, wysunięte na bujne stepy Ukrainy, odl. o 40 w. od Skwiry, ma 2507 mk. W 1863 r. według Pochilewicza było 1568 mk. prawosŁ, 46 katol. , 4 rozkoln. i 828 żydów. Obszar dóbr wynosił 3500 dzies. według danych izby skarbowej 2999 dzies. . Posiada cerkiew. p. wez. Archanioła Michała, z drzewa wzniesioną w 1772 r. , na miejsce dawniejszej z 1727 r. i uposażoną 71 dzies. Jest tu kośoiół katol. , murowany, browar i szpital włościański na 72 łóżka, porządnie utrzymany. Po za obrębem mka znajduje się starożytne, sypane z ziemi horodyszcze, świadczące o dawności zasiedlenia. Miejscowe podanie głosi, że W. w dawnych wiekach nosiło nazwę Kitajhorodu. Pochodzenie i znaczenie słowa Kitajhorod prawidłowiej Skitajhorod nieznane; w każdym razie ma ono pewien związek z wyrazem, , skitatsia, tułać się, błąkać się. Kitajhorody, mówi Michał Grabowski, były to stanowiska, albo osady, wiodące początek od tułaczy z jakiegokolwiek powoda Ukraina dawna i teraźn. , str. 22. Owóż koczownicze pokolenia, które w dawnych wiekach tułały się po Ukrainie, zostawiły na niej ślady w swych leżach czyli kitajherodach. Były to prawdopodobnie ich stannice, czyli obozowiska, rowami i okopami ogrodzone. Takich grodzisk Kitajherodów a od nich tak nazwanych osad sporo się znajduje tak na Ukrainie, Podolu jak na stepach naddnieprzańskich i dońskich. W gub. kijowskiej jest ich kilka, jak Kitaj herod w pow. lipowieckim, drugi w pow. czehryńskim, Kitajewska pustynia pod Kijowem, ze starożytnem horodyszczem. Dawniej zaś, według podania, obok W. było i drugie podobne miejsce, noszące nazwę Kitajhorodu, później Jahniatynem nazwane. Ale zaznaczyć wypada, że osady z tą nazwą mają swój zakres, po za którym spotykają się już inne znamienne nazwyj to jest t. zw. hoszcze ob. Hoszcza. Tradycya głosi, że na dawnem uroczysku zw. Kitajhorod, następnie wyrosła osada t. n. Wiemy skąd inąd, że w drugiej połowie XVI w. Kitaj herod, jeżeli ten jako osada istniał kiedy, nosił już dzisiejszą nazwę W. por. Jahniatyn. Dowodem tego jest, że gdy w 1571 r. Jerzy Jazłowiecki, hetman kor. , ciągnął z wojskiem na wyprawę przeciwko Tatarom, to przechodził on i przez to miejsce, które w marszrucie jego pochodnej nazwane jest Wczorajszem Paprocki, Herb. , str. 221. W. od dawna, może nawet od początków swojego istnienia, wchodziło w obręb rozległej włości pawełockiej, i wraz z nią, zaczynając od Ostafiego Daszkiewicza, Olizarów, należało do dziedzictwa kn. Rużyńskich, Zamoyskich, Koniecpolskich, nareszcie Walewskich i ks. Lubomirskich. Dobrom tym wojny kozackie ciężką zadały klęskę. Po i zw. ruinie W. jak i cała okolica została pustą. W akcie z 1683 r. czytamy miasto W. , wsi Czarnorudka, Jarosławka, Orańszczyzna, Popielnia, Bihałówka, Harapanówka w tem mieście ani wsiach niemasz żadnego człowieka, ani chałupy Arch. J. Z. R. , cz. VI t. I, dodatek, str. 153. Potwierdza to także podróżnik wielkoruski Iwan Łukianow, w 20 lat po ruinie przejeżdżający przez tę część Ukrainy I pojechaliśmy z Pawołoczy do Niemirowa stepem głuchym, przykra i tęskna to była droga, be niespotkalismy ani miasta, ani wsi, a dawniej przecież nacieszyło się tu oko wędrowca widokiem pięknych miast i wsi porządnych, a dziś tu pustynia niemieszkalna, w której nie ujrzysz człowieka. Tylko zwie Wążowiec Wążowiec Wbaczyński Wbohow Wbołotnia Wcisłe Wciuki Wczorajsze