Jana Chrzciciela 24 czerwca; Władysław IV w Krakowie r. 1644 jarmark na dzień św. Stanisława; Jan Kazimierz zatwierdził przywilej z r. 1393, bawiąc w Sierakowie dnia 14 czer. r. 1667; Jan Sobieski w Krakowie dnia, 20 marca 1676 roku dodał dwa jarmarki, jeden w dniu św. Bernarda, to jest 20 sierpnia, drugi w sobotę przed niedzielą palmową; August II w Warszawie dnia 2 grudnia r. 1724 zezwolił na dwa jeszcze jarmarki, z których jeden odbywać się miał w sobotę po św. Marcinie, drugi w sobotę po Trzech Królach. Bok 1396 odnosi się do przenosin cystersów z pod Łekna do Wągrówca. Prawo miejskie, które opat Tylman tegoż roku miał nadać osadnikom H. Wuttke, 469, nie jest znane. Natomiast dr. H. Hockenbeck odszukał i po raz pierwszy drukiem ogłosił obszerny statut miejski opata Jana z roku 1498, potwierdzony w r. 1724 przez Augusta II str. 88 93. Opat Jan zatwierdzając tem pismem dawne przywileje miejskie, zmienił je w niektórych szczegółach na korzyść ludności. Istnieje leź potwierdzenie Stanisława Augusta z r. 1766. W r. 1458 dostawił W. 10 żołnierzy pieszych na wyprawę malborską, to jest tylu, ilu Łekno; r. 1467 zbuntowany przeciw królowi kasztelan nakielski Włodko z Domaborza zajął miasto; r. 1520, w czasie wyprawy na Prusy, Zygmunt I w przejeździe przez W. przyjmował tu deputacyą arcyb. gnieźn. , żalącą się na wojsko, które nie oszczędzało dóbr kościelnych; r. 1524 wymieniony jest W. między miastami wielkopolskiemi, które dostarczać miały podwód na wojnę turecką. Powietrze morowe srożyło się w latach 1572, 1603, 1658 do 1660, 1709 do 1710, a w nowszych czasach cholera w r. 1847, 1859 i 1866. W r. 1585 86 przybyli do Wągrówca jezuici poznańscy, uchodząc przed zarazą; podczas ich pobytu osobną urządzono tu szkołę. Zygmunt III z królową Anną wracając w r. 1594 z Szwecyi, wstąpił też do W. ; r. 1655 66 Szwedzi złupili kościół i klasztor; osób posądzonych o czary spalono 37 w przeciągu 50 lat; ostatnią tego rodzaju egzekucyą wspomina kronika miejscowa pod r. 1741. Podczas drugiej wojny szwedzkiej, w r. 1707, wpadli Kałmucy do Wągrówca; r. 1736 d. 13 14 lipca spadł deszcz ulewny; woda zalała na 3 łokcie pola, ogrody i łąki; powstał głód; wiertel żyta kosztował 10, pszenicy 12, jęczmienia 8 do 12 złp. W r. 1737 d. 21 stycz. burza gwałtowna poczyniła w mieście szkody; r. 1739 od 1 listopada aż do maja następnego roku trzymał mróz dokuczliwy; r. 1740 padał deszcz przez cało lato; r. 1746 w uroczystość Bożego Ciała spaliło się przeszło 30 domów w rynku wraz z ratuszem. Gdy Prusacy zajęli Kcynię w r. 1772 3 i część powiatu ówczesnego, powstał z drugiej części nowy powiat kcyński, który na mocy uchwały z r. 1791 obierał w W. dwóch posłów na sejm i tam sejmiki relacyjne odbywał. Prusacy zająwszy W. d. 1 czerwca 1793, utworzyli powiat wągrowiecki, który stanowił część t. zw. inspekcyi gnieźnień skiej i który następnie w r. 1807 wszedł w skład departamentu poznańskiego ks. warszawskiego. Wskrzeszony z drobnemi zmianami w r. 1815 przy powtórnem przez Prusaków zajęciu, postradał r. 1818 niektóre osady, które wcielono do powiatów szubińskiego, chodzieskiego i mogilnickiego; w tym składzie istniał od r. 1818 do 1887; przy ostatnim podziale w, ks. poznańskiego odpadła cała połać wschodnia, którą wcielono do nowo utworzonego pow. źnińskiego. W. uzyskał ordynacyą miejską r. 1839 d. 3 marca. W miejscu, gdzie stoi W. , szuka J. N. Sadowski brodów dla kupców starożytnych, zdążających tędy po bursztyn do Bałtyku; miał to być jedyny bród na Wełnie. Przy drodze do Straszewa, ku wschodowi od Wągrówca, stoi drewniany posąg biskupa, wyobrażający podobno św. Wojciecha. U stóp tej figury leży olbrzymi głaz z dwoma wydrążeniami, które lud okoliczny wiąże z podaniem, jakoby św. Wojciech idąc tędy do Prus, odpoczął na tym kamieniu. Takie podanie powtarza się np. w Parczewie pow. gnieźnieński i w wielu innych miejscach. Wokoło głazu wągrowieckiego znalazł badacz miejscowy dr. H. Hockenbeck Zeischrift, I, 138 różne popielnice i skorupy, ztąd wnosi, że na tym kamieniu palono obiaty w czasach przedchrześciańskich. Wągrowiecki powiat zmieniał kilkakrotnie granice. Rząd pruski utworzył ten powiat r. 1793 z części dawnych powiatów kcyńskiego i gnieźnieńskiego. Graniczył on wówczas na zach. z obornickim, na połd. z gnieźnieńskim, na wschodzie i na północy z Nadnotećczyzną; stanowił część składową inspekcyi gnieźnieńskiej, obejmował miasta Wągrowiec, Łekno, Rogowo, Żerniki, Janówiec, Mieścisko i Skoki. Za czasów ks. warszawskiego wchodził w skład depart. poznańskiego; wskrzeszony, z drobnemi zmianami, w r. 1815 przy powtórnem przez Prusaków zajęciu, postradał w r. 1818 kilka osad, które przydzielono do pow. szubińskiego, chodzieskiego i mogilnickiego; w takim składzie istniał od r. 1818 do 1887. Graniczył na połd. zach. z obornickim, na półn. zach. z chodzieskim, na półn. z wyrzyskim, na półn. wschodzie z szubińskim, na wschodzie z mogilnickim. Obejmował 24, 59 mil kw. Największa długość od półn. ku połd. wynosiła 56 klm. , a szerokość 41 klm. W r. 1831 było w powiecie 8 miast,

Wągrowiec