Łukawicą z horodyszczem późniejszy Obuchów, Weprynem, Chworosznią i Hlewachami późniejsza Hermanówka. Wasylów wtedy jeszcze nieistniał. Ale wszystkie te osady w 1483 r. znikły w czasie najścia Mendligireja. Puste te i zaniedbane dobra drogą spadku po Jurszach posiedli Monwidowie Dorohostajscy. Jeden z nich Piotr był kuchmiitrzem w. ks. lit. i od niego dobra te KuchBiistrowszozyzny otrzymały miano. Od; Piotra Dorohostajskiego Kuchmistrowszczyzna dziedzictwem przeszła do syna jego najmłodszego Jana; ten zaś umierając zostawia syna jedynego Pawła małoletniego, nad którym opiekę obejmuje stryj tegoż Piotr. Gdy następnie tenże Paweł Dorohostajski został przez stryja swego wysłany w obce kraje na nauki, i gdy rozeszła się wieść jakoby tenże umarł, stryj Piotr Dorohostajski, jako spadkobierca po synowcu, w 1588 r. sprzedaje Kuchmistrowszczyznę ks. Konstantemu Wasylowi Ostrogskiemu. Ks. Ostrogski dobra te, leżące pustkowiem, podniósł niebawem i zasiedlił. Tak za niego jak i za syna jego ks. Janusza powstał tedy na dawnych gotowych sieliszczach poczet nowych osad, jako to Obuchów dawniej Łukawica, Krasna, Perehonówka, Deremeźnia i Hermanówka dawniej Hlewachy. Oprócz tych powstała też zupełnie na nowo osada Wasylki al. Wasylówj nazwana tak od drugiego imienia chrzestnego ks. Ostrogskiego. Atoli wieść o śmierci Pawła Dorohostajskiego okazała się fałszywą, Paweł Dorohostajski wrócił do kraju i ojcowiznę swą w cudzych zastawszy rękach, rozpoczyna proces o nią z nabywcami Kuchmistrowszczyzny ks. Ostrogskimi. Proces ciągnął się długo, ale w końcu Dorohostajski sprawę wygrywa. Ostrogscy wszakże zwróciwszy mu Obuchów i inne wioski, nieoddali Wasylowa, który przedtem został przez nich sprzedany Trypolskim. Drugi więc proces z tymi ostatnimi rozpoczyna Dorohostajski i wygrywa go również. Następnie od Dorohostajskich drogą związków małżeńskich przechodzi W. wraz z Obuchowem i Hermanówka do Firlejów, a od tych do Tarnowskich. W czasie wojen kozackich, trwających przez 73 lat, Tarnowscy byli tylko nominalnymi dziedzicami W. , Hermanówki i Obuchowa, ile że Kozacy cały ten kraj zajęli. Wówczas dobra te na nowo pustkami stanęły. Dopiero po traktacie Prutskim 1711 i po zaniku w tych stronach Kozaczyzny, Józef hr. Tarnowski, objąwszy w swe posiadanie W. , bo Obuchów odszedł był do Rossyi, a Hermanówka należała już do hr. Miera, zaczął to pustkowie swoje zaludniać. Następnie dobra te, skąpo jeszcze zaludnione, odziedziczyli po nim synowie Jan Amor, ststa kahorlicki i bystrzycki, i Rafał. Z tych dwóch braci Jam zajął się pilnie urządzeniem dóbr, długoletnie słobody ofiarowując osadnikom, których tu oprócz tego i żyzność gruntu zwabiła. Osiadający doznawali opieki dominialnej; wydzielano im pewną miarę gruntu, dawano sprzężaj i ziarno do obsiania zdziczałego pola. W ten sposób Tarnowski dobra swe zaludnił i dla rolnictwa zjednał. W nadaniu jednym powiada iż mając dobra dziedziczne w wdztwie kijow. , pow. żytomirskim leżące, Wasylowszczyzna zwane, która chcąc do jakowej lepszej przyprowadzić perfekcyi i pożytku, puszczam oto i nadaję Mojsiejowi Suhakowi młyn ze stawkiem na rzece Bezimiennej w Bińdiuchówce, do tegoż klucza mojego należącej eto. Arch. J. Z. R. . On to w W. zbudowal zamek na wyspie, i sam W. uczynił głównym punktem administracyjnym dóbr swoich. W skutek układu familijnego W. przeszedł w posiadanie jego młodszego brata Rafała. Ten ożeniony z Urszulą Ustrzycką, powinowatą Stanisława Augusta, zamieszkał na zamku Wasylowskim. Oni to oboje w 1787 r. fundowali w W. kościół katolicki. Tegoż roku Stanisław August, jadąc do Kaniowa dla spotkania się z cesarzową Katarzyną II, zaszczycił hr. Tarnowskiah bytnością swoją w ich domu d. 20 marca. Przez gospodarzy przyjęty był radośnie i wspaniale. Około godziny 6tej w wieczór, pisze Plater w dzienniku, lubo z bólem głowy i katarem, N. Pan ze swych pokojów wszedł do pokoju, na pół zielono, na pół biało przybranego festonami z kwiatów, mającego kształt świątyni. W głębi na wystawionym ołtarzu palił się ogień, którym cyfra Pańska iluminowana była. Kilka panienek, za nimfy poprzebieranych, śpiewało kantatę wysławiającą dobroć monarchy, w czterech strofach. Czas trzymał księgę roztwartą, i zapisywał w niej bytność króla w domu Tarnowskich. Plater, Podróż Stan. Aug. do Kaniowa, str. 125 6. Pierwszym proboszczem nowo ufundowanego kościoła katol. był kś. Onufry Bukowski. Po nim nastąpił kś. Kwiatkowski materyały Siarczyńskiego w bibl. Ossol we Lwowie. Tarnowscy mieli syna Władysława, którego trzymała do chrztu cesarzowa Katarzyna ze Stanisławem Augustem, podczas pobytu na Dnieprze na galerze pod Kaniowem. W. po 1794 r. był hr. Rafałowi Tarnowskiemu zabrany lecz następnie zwrócony przez cesarza Pawła w czasie koronacyi. Rafał Tarnowski zmarł w Warszawie 1803 r. , pochowany w dobrach swych Markuszowie w Lubelskiem, nabytych po sprzedaniu W. szambelanowi Kajetanowi Proskurze. Do klucza wasylowskiego należały wtedy wsi Makijówka, Perehonówka, Deremeź

Wasylów