z wsią starościńską Dzierzkowice, na zach, ze Skorczycami, na płd. z dobrami ordynacyi Zamoyskich. Ponieważ miasto należało do ststwa urzędowskiego, mającego rezydencyę w Dzierzkowicach, z powodu ciągłego wdzierania się starostów w prawa miejskie, utraciło las, wiele gruntów i folwark Wójtowszczyznę, nabyty przez miasto w XVI w. od sukcesorów Pawła Bystrama ze Skorczyc. Folwark ten, stanowiący uposażenie landwójta, zabrany został i wcielony do starostwa w końcu XVII w. Podług mapy z r. 1788, sporządzonej przez geometrę król. Terleckiego a zatwierdzonej przez komisyą ziemską zjazdową w 1790 r. , ogólna rozległość gruntów miejskich wynosiła 5710 mr. nowopolskich, w tem było ornych 4353 mr. , ogr. 117 mr. , łąk 68 mr. , past. 330 mr. , zarośli 540 mr. , pod wodami 33 mr. , nieuż. 155 mr. , a nadto pod budowlami 66 mr. , wreszcie kościół i cmentarz 3 mr. , rynek, ulice i place 45 mr. Nadto należały do miasta do ostatnich czasów 1 fol. proboszczowski bez poddanych 162 mr. , po 1864 r. rozprzedany częściowym posiadaczom; 2 prebenda 60 mr. , stanowiąca uposażenie służby kościelnej, również sprzedana przez rząd; 3 grunta miejscowego szpitala przytułku 202 mr. , sprzedane w 1883 r. przez radę gubernialną dobroczynności publicznej częściowym posiadaczom za 9500 rs. ; 4 place wałowe 9 mr. , z których czynsze do 1866 r. wpływały do kasy miejskiej, obecnie uwłaszczone; 5 posiadłości donacyi Dzierzkowice w obrębie miasta położone 28 mr. . Ogólna przestrzeń miejska do 1866 r. wynosiła 6176 mr. Lasu własnego miasto U. nieposiadało, miało wolny wręb w lasach dzierzkowickich, które to prawo w XVII w. przez starostów zakwestyonowane, stało się powodem długoletniego procesu, do 1866 r. ostatecznie nieukończonego. Propinacya miejska dawniej wyłącznie do U. należała lecz z czasem powstały w mieście szynki starościńskie, i obecnie osada dzieli się dochodem propinacyjnym z donacyą Dzierzkowice, posiadającą 3 szynki w U. Osada zaś z wydzierżawienia swoich miała dochodu w 1860 r. 540 rs. , obecnie dochód około 1500 rs. Do 1866 r. mieszkańcy U. opłacali pierwotnie dla starostwa później dla donacyi Dzierzkowice łanowe rocznie po 6 rs. 88 kop. Prócz tego wnosili ofiary obywatelskiej 430 rs. 34 kop. i liwerunku 378 rs. 94 1 3 kop. oprócz innych ogólnych ciężarów miejskich. Ludność ogólna w 1820 r. wynosiła 1614 głów; r. 1827 było 293 dm. , 1812 mk; 1860 r. 1925 mk; w 1883 r. ludność podniosła się do 2596 mk. wskutek rozprzedaży gruntów poproboszczowskich i szpitalnych. Obecnie 1889 wynosi męż. 1439, kob. 1578, ogółem 3017 dusz, w tej liczbie żydów 242, których w 1860 r. było zaledwo jedna rodzina Morgenbesserów, 12 dusz licząca. Na mocy przywilejów królewskich w U. żydom osiadać i budować się nie było wolno. Domów w r. 1860 było mur. 3, drewn. 209, obecnie 1889 mur. 4, drewn. 225 i dworskich czyli donacyjnych 3, ubezpieczonych od ognia na sumę 118420 rs. Ulice główniejsze, oprócz rynku, noszą nazwy Podwalna, Placowa, Podstawna, Szewcka, Kowalska i Krakowska, niebrukowane. Istnieje dotąd 5 cechów rzemieślniczych szewcki, garncarski, krawiecki, powroćnicki i tkacki, dawniej był jeszcze rybacki, gdyż pod miastem znajdował się obszerny staw rybny, i Gwagnin w swej kronice Sarmacyi Europejskiej pisze, że U. miasto drzewiane rozłożyste nad jeziorem. Pomimo trudnej komunikacyi, dla braku dróg bitych, osada powoli wznosi się i rozwija, ku czemu dopomagają licznie uczęszczane jarmarki, odbywające się w poniedziałki po pierwszej niedzieli postu wielkiego, po nie dzieli przewodniej, po Bożem Ciele, po św. Wawrzyńcu, po św. Łukaszu i po św. Mikołaju. Do miasta należy dom, gdzie mieści się szkoła elementarna, szopa na pomieszczenie narzędzi ogniowych, nadto przytułek dla ubogich posiada dom własny drewniany, w którym mieści się 12 starców, utrzymywanych z procentów od sumy rs. 9500 deponowanej w banku za sprzedane w 1883 r. grunta szpitalne. Projektowanym był w U. szpital, lecz dla braku stałych funduszów nie został zatwierdzonym, chociaż na pomieszczenie go wzniesiono w 1884 r. z ofiar publicznych i darów obywatelskich nowy budynek. Istnieje też w U. szkoła początkowa, urząd gminny z kassą wkładowozaliczkową, st. pocz. Miasto U. było niegdyś miejscem obronnem. Podług opisu sporządzonego na miejscu w 1860 r. , na podstawie opisów i lustracyi znajdujących się w byłem archiwum lubelskiem, U. był od strony płd. wsch. opasany wałem ziemnym, na wałach wznosiły się mury z wieżami, na jednej z trzech bram wchodowych zbudowany był ratusz z zegarem. Po za wałami znajdowały się fossy i przekopy oraz palisady drewniane. Wysokość wałów i kierunek takowych dawne lustracye tak opisują z wnętrza miasta od poziomu na 3 sążnie, od pola z dna fossy na 5 sążni wysokości, wał ten zaopatrzonym był w bastyony ziemne, od bramy południowej Krakowskiej idąc ku wschodowi, pierwszy bastyon był o 70 sążni, od tego drugi w prostej linii o 75 sążni, dalej od tego bastyonu, będącego narożnikiem, wał skręcał się ku północy w winkiel mający 28 sążni, wreszcie załamywał się ku zachodowi i formował bateryę na wzgórzu,

Urzędów