w swej pracy p. t. Dawne zamki i twierdze na Rusi halickiej Teka konserwat. , Lwów, 1892, str. 120 i nn. . Widoki litogr. zawiera także Pillera Galicya w obrazach zesz. VIII; Dziennik mód paryskich Lwów, 1846, str. 2 i Truskawiec z okolicami opisał Mikołaj z Maćkowiec Poznań, 1850, str. 18. Znajdują się też one w zbiorze rycin Pawlikowskiego Nr. 5046, 5047 i 5048 i w zbiorze rycin w Muzeum Ossolińskich, w tece Widoki Galicyi, Nr. 5791. Podajemy tu krótki opis ruin zaczerpnięty z przytoczonej powyżej pracy Czołowskiego. Znajdują się one wśród grupy czterech olbrzymich skał piaskowca, spiętrzonych nad sobą. Tworzyły one swymi pionowymi ścianami naturalną obronę i osłonę zamku, w nich mieściły się częściowo mieszkania i składy. Grupa skał dzieli się bowiem na dwie części i tworzy w połowie swej wysokości niewielką, czworoboczną terasę, o powierzchni blisko 500 mt. kwadr. Dochodzi się do niej obecnie od płn. po znacznej pochyłości. Dość było ubezpieczyć tę terasę od płn. i płd. , by utworzyć niedostępną warownię. Mur z kamienia łamanego, na wapiennej wyprawie, długi 21, szeroki 2, 5 mt. , zamyka ją od płd. Otwór owal ny w murze każe przypuszczać istnienie bramy lub furtki. Resztki drugiego podobnego muru widać na skale od wschodu. Śród skał można znaleźć wszędzie ślady ręki ludzkiej, która powykuwała w nich groty, nisze, schody, prostopadłe wręby dla ścian widocznie drewnianych, przejścia, okrągłe zagłębienia, cysterny. Główna grota dość zniszczona, znajduje się w niskim występie skały, w zachodnim rogu dziedzińca. Tworzy ona izbę 4 1 mt. długą, 3, 2 mt. szeroką, 2 mt. wysoką, o sklepieniu owalnem, z dwiema ławami wzdłuż ścian. Z tylnego jej rogu prowadzi szczelina ku zachodowi. Nad grotą wykute dwa wygodne siedzenia, z poręczą kamienną; do nich prowadzi siedm kutych schodów. Skała nad grotą piętrzy się na 30 mt. ponad dziedziniec. Niebezpieczną ścieżką, przy pomocy drabin i kutych wrębów, można się dostać na jej szczyt. Tu znajduje się druga czworoboczna, kształtnie wykuta izba, bez wątpienia strażnica, o odrzwiach półkolisto zasklepionych i ze śladami zamknięć. Obok niej ślady innych wykuć. Na zach. od groty dolnej, w dolnym załamie skał ponad przepaścią, trzy owalne, jedno nad drugiem, wejścia do pieczar, ciągnących się pochyło i zwężających się w głębi. Najniższe z wejść wysokie 2 mt. , szerokie 6 cmi Poniżej niego otwór lejkowatej cysterny, o średnicy 1 5 mt. , dziś prawie zawalonej. Inna grota istnieje jeszcze po stronie wschod, dziedzińca, długa 1, 8 mt. , szeroka 90 ctm. . Podania przywiązane do zamczyska podaje Bielowski Przypomnienia z podróży po kraju, rkp. Ossol. , Nr. 2410, t. II, str. 71 nn. i w Dzienniku mód paryskich Lwów, 1846, str. 2. Lu. Dz. Urynicze, ob. Uhrynicze. Uryw al. Uhryw, rzka, ob. Selanka 1. Urządków, wś, pow. nowoaleksandryjski puławski, gm. Szczekarków, par. Wilków. Ludność trudni się, obok rolnictwa, wyrobem sukna. W 1827 r. 14 dm. , 87 mk. , par. Opole. Wspomina tę wś Długosz L. B. , II, 555 w par. Wilków. W r. 1531 Szczekarków i Urządków płacą od 1 łanu; r. 1676 U. wchodzi w skład dóbr kasztelana połanieckiego. We wsi jest 40 poddanych do opłaty pogłównego Pawiński, Małop. , 357 i 48a. Urzecz 1. wś i folw. , pow. dzisieński, w 1 okr. pol. , gm. Zaleś, okr. wiejski Urzecz, o 6 w. od gminy, 79 dusz rewiz. włościan uwła szczonych i 10 b. ludzi wolnych. Własność Korsaków. W skład okr. wiejskiego wchodzą wsi U. , Babicze, Barany, Byczkowe, Horowlany, Hrycowa, Kurjanowa, Mikulina, Mojsiutina, Rudnice i Soplewa, w ogóle 345 dusz rewiz. włośc. uwłaszczonych. 2. U. , folw. skarb. i wś włośc, pow. wilejski, w 2 okr. pol. , gm. Wilejka, okr. wiejski Barowce, o 11 w. od gminy, 91 dusz rewiz. 3. U. , folw. , pow. słucki, w 1 okr. pol. starobińskim, gm. Carewce, o 1 milę od Słucka parafia katol. . 4. U. , ob. Urzecze. J. Krz. A. Jel. Urzecza, rzeczka, w gub. mińskiej, prawy dopływ Talki, właściwie Berezdenka ob. . Urzecze, też Urzyce, wieś nad rz. Bzurą, pow. łowicki, gm. Bąków, par. Sobota o 4 w. , odl. 14 w. od Łowicza, ma 53 dm, , 56 osad, 451 mk. , 1377 mr. 862 mr. roli, 95 łąk, 350 past. i 70 nieuż. . Szkoła początkowa. W 1827 r. 45 dm. , 392 mk. Wieś ta zdawna należała do dóbr łowickich arcyb. gnieźnień. W r. 1460 Jan Odrowąż Sprowski, arcyb. , na kapitule gener. w Gnieźnie, nadał swemu kre wnemu Dobkowi ze Sprowy Zyrawskiemu, kaszt. przemyskiemu, dożywocie na wsiach arcyb. Urzecze i Marzyce wraz z młynem w Urzeczu i dziesięcinami w Marzycach. Na początku XVI wś ta, należąca do par. Sobota, dawała z łan. km. dziesięcinę arcyb. gnieźn. a z folw. pleb. w Zdunach, zaś pleban w So bocie pobierał tylko meszne w sumie 1 seksageny Łaski, L. B. , II, 504, 506. Według reg. pob. pow. orłowskiego z r. 1576 wś U. płaciła od 16 łan. , 1 zagr. , 3 kom. , 5 karczem, 2 łan, sołtysich, propinatora, 1 rzeźnika, 1 młyna dziedzicznego o 4 kołach, 1 stępnego koła, 43 osadn. Pawiński, Wielkop. , II, 100. W r. 1834 dziesięcina z folw. , do Zdun dawa na, wynosiła U kor. 15 garncy, po złp. 17 gr. 2 za korzec. R. O. Br. Ch. Urzecze, Urieczje 1. wś, pow. Słonimski, Urynicze Urynicze Uryw Urządków Urzecz Urzecza Urzecze