ma młyn wodny. W 1827 r. 15 dm. , 133 mk, W r. 1882 fol T. rozl. mr. 1143 gr. or. i ogr. mr. 309, łąk mr. 123, past. mr. 20, lasu mr. 630, nieuż. mr. 61; bud. drewn. 14; płodozm. 6 i 10 pol. , las nieurządzony, pokłady torfu. Wś T, os. 25, mr. 197. Na początku XVI w. łany kmiece dawały dziesięcinę plebanowi w Czermnie, dworskie zaś do Węgleszyna. Dziesięcina z dworskich ról wynosiła zaledwie fertona, bo dziedzic, zaniedbując obszar folwarczny, uprawiał łany kmiece. Do Czermna zaś warta była do 2 1 2 grzyw. Łaski, L. B. , I, 574, 577. Według reg. pob. pow. chęcińskiego z r. 1508 wś Tyniecz i Ostrów, własność Piotra i Hektora z Ostrowa, płaciły poboru 1 grzyw. 40 gr. Pawio. , Małop. , 484. W r. 1540 wś T. , własność Hektora Tynieckiego, który ma 4 kmieci na półłankach, 3 ogrod. Należy do niego brzeg Nidy, młyn, łąki rozległe, bory i nieliczne pasieki. Dwór i folw, , karczma pusta. Szacowana wś na 200 grzyw. Pawiński, Małop. , 505. 3. T. , folw. nad rz. Wieprzem, pow. lubartowski, gm. i par. Czemierniki, odl, 12 w. od Lubartowa, młyn wodny, pokłady torfu. W r. 1879 fol. T. oddzielony od dóbr Ostrówek, rozl. mr. 280 gr. or. i ogr. mr. 172, łąk mr. 73, zarośli mr. 21, nieuż. mr. 14. ; bud. drewn. 6. Br. Ch. Tyniec, wś, grodzisko i ruiny opactwa benedyktynów, leży na prawym brzegu Wisły, w pow. wielickim, około 11 klm. linii powietrznej, na zach. płd. od Krakowa. Grodzisko i wś zajmują obszar dość rozległego skalistego płaskowzgórza wznies. 250 do 282 mt. , górującego nad doliną Wisły i szeroką, podmokłą, niziną, towarzyszącą ujściu Skawiny, łączącej się z Wisłą o 1 1 2 klm. na płd. od stromo spadającego zbocza skalistego, nad którem wznosił się dawny gród wznies. 282 mt. . Płaskowzgórze to stromo sterczące od 40 do 70 mt. nad okolicznemi nizinami, zasłonięte od płd. , zach. i płn. przez dość szerokie rzeki, ze wschodu zaś przez błotne niziny, pokryte lasami, stanowiło naturalną cytadelę Krakowa, broniąc traktów biegnących od zach. płd. po obu brzegach Wisły. Rozległa, błotnista równina wznies. 212 mt. od strony wschodu dostarczała obfitej paszy dla koni i bydła załogi. Po nad tą równiną na wzgórkach rozłożyła się wś Skotniki. Dziś przechowała się po grodzie pierwotnym tylko nazwa Grodziska, jaką nosi najwyższa część płaskowzgórza 282 mt. , stromo stercząca w stronie zach. płd. nad zbiegającemi się dolinami Wisły i Skawiny z pot. Rzepnikiem, tworzącym u stóp Grodziska rozległy staw. Ruiny opactwa leżą na płn. od Grodziska o 1 1 8 klm. , na skale wzniesionej około 40 mt. po nad Wisłą, 250 mt. npm. . Zabudowania wsi rozłożyły się w części wschodniej obszaru, wzdłuż drogi wiodącej do Skawiny. Zabudowania opactwa są obecnie w stanie ruiny. Zapewne doczekają się z czasem odbudowy, o której w ostatnich latach krążyły pogłoski. śród ruin stoi w niezłym stanie kościół w stylu barokowym, o dwu wiezach, pochodzący z r. 1622. Pierwotny kościół i klasztor, w stylu romańskim, uległy zdawna już zniszczeniu. Wś powstała niewątpliwie dopiero za gospodarstwa klasztornego. Obecnie ma ona szkołę początkową, 216 dm. , 1204 mk. 37 żyd. . Obszar wiek. posiadłości fundusz religijny obejmuje 742 mr. 186 roli, 60 łąk, 6 ogr. , 80 pastw. , 283 lasu i 29 mr. moczarów i stawów; mniejsza pos. ma 592 roli, 250 łąk, 38 past. , 3 mr. lasu. Śród ludu rozwinął się zdawna wyrób czapek wełnianych na drutach. Do r. 1835 wś posiadała kościół paraf. , p. w. św. Andrzeja, wedle Długosza L. B. . II, 122 zbudowany przez Piotra Dunina. Po rozebraniu zrujnowanego kościołka, przeniesiono nabożeństwo parafialne do kościoła poklasztornego, odbudowanego po zniszczeniu przez piorun w r. 1834. Parafia tyniecka pierwotnie obejmowała rozleglejszy obszar, należała do niej Skawina i wiele innych, po otworzeniu jednak kościoła i parafii w Skawinie, oddano kościołek tyniecki w końcu XIV w. pod zarząd proboszczów skawińskich. Po grodzie tynieckim pozostała tylko nazwa Grodziska, jaką nosi skalista wyniosłość górująca nad doliną Skawiny. Podanie o Walterze i tradycye o Toporczykach Tęczyńskich wiążą się z tym grodom, który miał przejść drogą konfiskaty na własność książęcą. Mimo to długo jeszcze, już po przejściu dóbr na własność klasztoru, utrzymywało się po wsiach stare zawołanie Toporczyków Starza. Bolesław Chrobry po przyłączeniu Krakowa, zapewne ze względów strategicznych i politycznych, zabrał możnemu i opornemu rodowi jego niedostępne gniazdo i obok załogi osadził tu benedyktynów. Gdy z czasem, przy wzrastającej zamożności klasztoru, grodzisko okazało się za ciasnem i niewygodnem dla pobytu, zakonnicy wznieśli osobny klasztor a przy nim kościół w drugim miejscu o 1 1 3 klm. na płn. , nad Wisłą, a opuszczone grodzisko, straciwszy z czasem znaczenie strategiczne, zniszczało. Według przypuszczenia p. Piekosińskiego, Chrobry umacniając gród tyniecki, przeznaczył dla jego obsługi część naroczników grodu krakowskiego. Gdy za Krzywoustego ten system obrony grodów został zarzucony a wprowadzono system rozmieszczania na rolach rycerstwa milites, klasztor nadanych sobie naroczników poprzenosił do innych majątków, bo do klasztoru należeli tylko ludzie, wsi zaś pozostały i nadal własnością grodu Tyniec Tyniec