trzody, i z powodu łatwego zbytu w sąsiednim Jampolu są w ogóle zamożni. Jest to dawna ostada, o której latopisy ruskie wspominają pod 1152 i 1153 r. W XIIIw. 1214 r. T. stanowił dzielnicę synów ks. halickiego Romana Mścisławicza. Następnie dziedzictwo jednej z linii starożytnego rodu wołyńskiego Sieniutów. W 1570 r. wnosi pobór z T. łącznie z innemi dobrami Fedor Sie niuta Lachowicki Jabłonowskie Wołyń, 28. I. 2 czerwca 1616 r. Abraham Sieniuta z Lachowice otrzymał od Zygmunta III przywilej, pozwalający mu wieś jego dziedziczną T. przeistoczyć na miasto t. nazwy, Przywilejem tym obdarza król mieszkańców T. prawem magdeburskiem, ustanawia targi we czwartek, jarmarki zaś; na niedzielę w oktawę Wniebowst. Fańskiego, na św. Michał, św. Mikołaj i św. Szymon; pragnąc zaś rychlejszego wzrostu miasta, uwalnia je na lat 15 od podatków publicznych, jakoteż od opłaty targowego, mostowego, grobelnego, oprócz cła pogranicznego. Tenże monarcha drugim przywilejem, 1618 r. wydanym, pozwala mku T. pobierać opłatę mostowego Baliński, Star. Polska, II, 931. Niewiadomo czy wzrost sąsiedniego Jampola, czy też wojny kozackie i napady tatarskie spowodowały upadek T. , który już na początku XVIII w. na wiejską osadę obrócony został. Sieniutowie, będąc aryanami, założyli w T, zbór, w grobach którego byli chowani. Zbór ten miał stać na miejscu dzisiejszej kapliczki. Podług miejscowego podania, Kozacy napadłszy na T. , rozwalili zbór i zwłoki Sieniutów, z grobów wydobyte, spuszczali z góry do Horynia. Później Sieniutowie przeszli na wiarę katolicką i z rozwalonego zboru zbudowali kapliczkę. Od Sieniutów T. z Lachowcami i z innemi ich majętnościami jure caduco na początku XVIII w. przeszedł do ks. Jabłonowskich. Kolejno dziedziczyli Aleksander Jabłonowski, chorąży koronny, żonaty z Teofilą Sieniawską, syn jego Józef Aleksander, w wda nowogr. , znany z dziwactw i głębokiej nauki, syn Jego August Dobrogost tak zwany książę Kozak, i wreszcie siostra ostatniego Teofila z Jabłonowskich ks. Sapieżyna, która T, darowała nauczycielowi syna swego Leona, Stanisławowi Okraszewskiemu. Dziś własność jego córki Roguskiej. Jabłonowscy przezwali tę wieś Cichość, lecz nazwa ta nie długo się utrzymała. Na półwyspie, uformowanym przez Horyń, znajdują się trzy mogiły. Opisy T. podał Stecki Wotyń, II, 1519 i Sendulskij Woł eparch. wied. z 1870 r. . J Krz. Tychów L wś i os. karcz. , pow. łódzki, gm. i par. Czarnocin; wś ma 41 dm. , 446 mk. , 884 899 mr. ; os. karcz. 1 dm. , 2 mk. , 1 mr. dwors. W 1827 r. było 32 dm. , 206 mk. Wchodziła w skład dóbr Czarnocin. Na pocztku XVI w. łany km. dawały dziesięcinę scholastykowi łęczyckiemu, role dworskie pleban. w Nagórzycach, wś należała do par. w Czarnocinie Łaski, L. B. , II, 185, 230. Według reg. pob. pow. piotrkowskiego z r. 1552 wś T. , w par. Czarnocin, własność bisk. kujawskiego, miała 17 osad. , 9 łan. Pawiński, Wielkop. , II, 266. 2. T. , wś i os. leś. , pow. iłżecki, gm. i par. Mirzec, odl. od Iłży 12 w, ; wś ma 71 dm. , 268 mk. , 950 mr. włośc. i 3 mr. dwors. W 1827 r. było 4 dm. , 343 mk. Wś i wójtowstwo T. wchodziły w skład dóbr ststwa iłżeckiego. 3. T. Nowy al. Tychowskie Niwy, wś, pow. iłżecki, gm. i par. Mirzec, odl. od Iłży 12 w. , ma 44 dm. , 136 mk. , 1010 mr. włośc. i 70 mr. dwor. W połowie XV w. T. , wś w par. Wąchock, własność biskupa krak, , miała 11 łan. km. , z których dziesięcinę, wartości 8 grzyw. , dawano klasztorowi wąchockiemu, karczma z rolą dawała dziesięcinę klasztorowi in gonitwam Długosz, L. B. , II, 479, III, 419, 420. Według reg. pob. pow. radomskiego z r. 1569 Janusz Karczewski, podstarości płacił od 11 łan. , 1 2 łanu karczm. Pawiński, Małop. , 322. Br. Ch. Tychów, wyniosłość wzn. 428 mt. w Gołogórach, w dziale łahodowsko gołogórskim, nad rzką Lipą Gniła, na obszarze pow. przemyślańskiego. Tychów 1. Gross, wś, w Pomeranii, pow. białogrodzki; ma st. p. i kościół ew. , 1885 r. 735 mk. 5 kat. i 11 żyd. . Przy wsch. końcu wsi leży ogromny głaz eratyczny, 4 mt. wy soki. 2. T. , dobra ryc, tamże; 3289 ha; 1885 r. 677 mk. ewang, ; już od r. 1575 wła sność rodziny v. KleistRetzow. 3. T. Wendlisch, wś i dobra ryc, w Pomeranii, pow. Sła wiński, st. pocz. w miejscu; dziedzic hr. y. Kleist. Należały w XIII w. do joanitów ob. Perlbach P. U. B. , str. 36. Kś. Fr. Tychów, Tychy, Tichau, dobra i wś, pow. pszczyński, par. ew. Mikołów, kat. Tychów. W r. 1885 dobra miały 530 ha, 13 dm. , 169 mk. 41 ew. ; wś 1769 ha, 343 dm. , 3405 mk. 87 ew. . Posiada kościół par. katol. , szkołę katol. , stacyą dr. żel praw. brzegu Odry, na linii łączącej Dziedzice z Szopienicami odl. 21 klm. . Słynny browar. Par. T. , dek. mikołowskiego, miała 1869 r. 4203 katol, 200 ewang. , 97 izr. Tychwin, mto powiat. gub. nowogrodzkiej, po obu brzegach rz. Tychwinki, przy ujściu do niej ruczajów Wiażyckiego i Wwiedeńskiego, pod 59 39 płn. szer. a 51 11 wsch. dług. , wzniesione 216 st. npm. , o 202 w. od Nowogrodu. Ma w 1870 r. 1054 dm. 33 murow. , 6969 mk. 20 katol, 40 rozkoln. , 24 protest. , 130 żydów, 4 cerkwie 3 mur. , 2 monastery męzki i żeński, 54 sklepów, st. Tychoml Tychów Tychwin