kwarty złp. 3114 gr. 5, a hyberny złp. 398 gr. 17. Graniczy na zach. z Przysiekami, na wschód z Łęgorzem, na płn. z Opaciem i Jareniówką. Mac. Trzcinica 1. Treczenicza w r. 1283, Trczenicz 1319, Trzczienycza 1357, Trzczienicza, wś i folw. , w pow. kościańskim Szmigiel, o 3 klm. na wsch. płn. od Wielichowa par. i poczta, 2 klm. od kanału Obry; st. dr. żel. w Grodzisku Graetz i P. . Bogusz, dziedzic T. , przekazał tę wś na własność bisk. poznańskim. Po ś. śmierci jego Mściwój, syn Blizbora, rościł prawa do T. Spór wytoczono w r. 1283 przed Przemysławem II, który potwierdził darowiznę. Tresoeocovo wymienione w r. 1258 i 1294 między posiadłościami klasztoru lubińskiego, nie jest T. ale prędzej Drzeczkowem pod Osieczna pow. wschowski, ob. Trzecianów. W r. 1319 kustosz pozn. Szymon sprzedając kościołowi swemu nie istniejące już Czaplice, określa ich granice od lasów Rzeczycy i Brześcia do graniczących z sobą osad T. i Lubnicy; w r. 1357 bisk. pozn. Jan zaprowadza prawo niemieckie w T. , sprzedając sołtystwo Bogdanowi, synowi Pawła z pobliskich Ruchocic; sołtys mieć będzie 2 wolne łany, wolną karczmę, jatkę i inne, tudzież 2 ogrody i łąkę koło Spalonego dębu, przy drodze do Wielkiego lasu, ku Obrze Kod. Wielk. . Około r. 1564 było na T. 14 łan. , t. j. 2 sołtysie i 12 km. ; bisk. pozn. pobierał z łanu po 56 gr. , 3 ćwiertnie owsa, 2 kapł. i 15 jaj; sołtysi płacili 2 flor. ; w r. 1580 było 10 1 2 łan. os. , 3 półłanki puste, 2 łany sołtysie, ćwierć karczmarska i 2 kom, T. wchodziła w skład klucza biskupiego Wielichowo, zabranego i sprzedanego przez rząd pruski Wś ma 67 dm. , 456 mk. 439 kat. , 17 prot. i 519 ha 358 roli, 77 łąk, 10 lasu. Folw. ma 2 dm. i 23 mk. ; wchodzi w skład majętności Wielichowo; właścicielem jast Stanisław hr. Plater, przedtem Henryk hr. Dzieduszycki. 2. T. , urzęd. Strenze, Crescenica w r. 1149, Tristenic 1193, Tirstenic 1201, Tristenicia 1203, Trztenica 1204, Grescenicia in Opothow 1239, Trscenez 1245, Trzenicza 1360, Trzczyennycza 1511, Trciencza 1552, niekiedy Trzciniec, Strenz i Strenze po r. 1845, wś kośc. i dwór, pow. ostrzeszowski Kępno, o 13 klm. na płd. od Kępna, nad Pomianką dopł. Prosny, w pobliżu granicy Szląska; par, , szkoła, urz. stanu cywiln. i poczta w miejscu, st. dr. żel. w Kępnie Kempen i P. i w Byczynie Pitschen. Piotr Włost zwany Duninem nadał Trzcinicę klasztorowi św. Wincentego w Wrocławiu. Tę darowiznę potwierdzili Bolesław Kędzierzawy w r. 1149, papież Celestyn III w r. 1193 i Innocenty III w r. 1201. Bulla ostatniego wspomina przy T. kościół p. w. św. Maryi Magdaleny. W r. 1203 bisk. wrocławski Cypryan poświęcając ten kościół na cześć św. Wincentego, N, M. Panny i św. Maryi Magdaleny, przekazał mu dziesięciny z Komorzna Reinersdorf pod Byczyną; r. 1204 ks. Henryk syn Bolesława uwolnił mieszkańców T. od opłaty podworowego; r. 1239 Henryk, książę Szląska, Krakowa i Polski, pozwala klasztorowi osadzić T. na prawie niemieckiem Cod. Dipl. Sil. , VII i Kod. Wielkp. . Niektórzy objaśniają tę posiadłość klasztoru mylnie Chrościnem wieluńskim, który wdowa po kaszt. krakowskim Klemensie darowała około r. 1245 cysterkom osadzonym w Łubmicach. Z większem prawdopodobieństwem odnosić ją można do T. , którą widzimy w r. 1245 i później w ręku biskupów wrocławskich Cod. Dipl. Sil. , VII, n. 637. Nie umiemy z tem pogodzić zachodzących w dyplomatach wielkopolskich Kod. Wielkp. , n. 722 i 1687 nazw Drscenicza i Trzmicza po r. 1294, tudzież Trzcenica po r. 1373. W r. 1294 Przemysław II zabrał braciom Mikołajowi i Michałowi, którzy wspólnie z innymi najeżdżali dobra kościelne, dziedzictwo ich i nadał je arcyb. gnieźn. Siedliskami najezdników były okolice Wielunia i, Kalisza, a głównym jak się zdaje sprawcą był Adam Skarga z Urbanie wieluńskich, który następnego roku prawował się z arcybiskupem o przyległości Godziesza w pobliżu Kalisza. I występujący w r. 1373 Stoigniew nie pochodził z tej T. rzecz działa się w Opatówku kaliskim; Dziwisz h. Jelita z Remiszewio, łowczy sieradzki, wspólnie z poręczycielem Jakubem, plebanem z Chorzęcina, przyrzekł uroczyście wobec świadków Tassa z Janikowa pod Opatówkiem i Stoigniewa de Trzcenicza sąsiada może, iż wynagrodzi szkody, wyrządzone posiadłościom arcybiskupim w ziemi sieradzkiej. Trzcinicę z pod Kępna nadał w r. 1360 bisk. wrocławski Przecław kanonikowi poznańskiemu Stefanowi Gromassy w dożywocie Kod. Wielkp. , n. 1432; potem dopiero przeszła ona w ręce prywatne; wchodziła w skład pow. wieluńskiego. W r. 1511 18 były na T. 3 łany, a około 1580 r. karczma, 2 młyny dziedziczne i jeden doroczny; dziedzicem był Jan Trzciński. Trzcińscy posiadali ją bez przerwy aż do r. 1812 W tym czasie Ignacy Trzciński pomieniał się z baronem Knobelsdorfem na Biskupice w Górnym Szląsku. Odtąd, w ręku różnych właścicieli, zaczęła rozdrabniać się majętność, którą przed r. . 1843 składały Aniołka, Janówka, Krok, Kuźnica, Kwasielina, Piła, Piotrówka, Pomiany, Siemionka, Szczotki i Trzcinica. Kościół istniał tu już w r. 1201. Nowy, którego dwa dzwony są z r. 1619, był i jest dotąd p. w. św. Stanisława; Jeden z dzwonów ma napis Varsovius

Trzcinica

Trzcinica