Trubajło al. Lisocha, błoto, w pow. kozieleckim gub. czernihowskiej; ob. Lisocha. Trubaki, wś, pow. telszewski, w 2 okr. pol. , o 56 w. od Telsz. Trubczewsk, w latop. Trubecz i Trubeck, w dokum, polskich Trubeck, Trubczesko, w dokum. łacińs. Trubeckum, mto pow. gub. orłowskiej, na prawym wyniosłym brzegu Desny, naprzeciw ujścia Nerusy, pod 52 35 płn. szer. a 51 27 wsch. dłg. , wzn. 700 st. npm. , odl o 228 w. na płd. zach. od Orła a 60, w. od najbliższej st. dr. żel. Wyhowicze dróg poleskich. Ma w 1873 r. 784 dm. 11 mur. , 5451 mk. 15 kat. i 47 żyd. , 8 cerkwi mur. , 100 sklepów, szpital miejski, szkoły powiat. i paraf. , szkołę żeńską, st. poczt. i przystań statków parowych. Własność miasta stanowią 3 domy i 3536 dz. ziemi 292 dz. łąk i 1537 lasu; dochody w 1873 r. wynosiły 12, 052 rs. Większość mieszkańców zajmuje się obróbką i przędzeniem lnu, poczęsci rzemiosłami 490 rzemieślników, w tem 264 majstrów, budową statków wodnych, zarobkiem na przystani i handlem. Przemysł fabryczny ogranicza się prawie wyłącznie na obróbce konopi i w r. 1873 reprezentowany był przez 67 zakładów, zatrudniających 1348 robotników i produkujących za 327, 387 rs. Kupcy tutejsi prowadzą handel głównie konopiami, olejem i siemieniem konopnem, powrozami i zbożem. Targi odbywają się co niedziela i piątek, jarmarki zaś trzy razy do roku od 1 do 7 stycznia, na św. Trójcę i w trzecim tygodniu w. postu. Jestto dawna osada, należąca początkowo do ks. nowogródsiewierskiego, poczem wraz z Kurskiem stanowiła osobną dzielnicę, będącą w 1185 r. w posiadaniu ks. Wsiewołoda Światosławowicza. W 1231 r. latopisy wymieniają ks. trubczewskiego Światosława, biorącego udział w walkach domowych pomiędzy ks. czernihowskim Michałem a w. ks. włodzimierskim Jerzym Wsiewołodowiczem. Następnie przez ciąg półtora wieku nie znajdujemy żadnej wzmianki o T. dopiero w 1379 r. widzimy je pod władzą Litwy, jakkolwiek miało wówczas oddzielnego księcia w osobie Dymitra Olgierdowicza. W 1402 r. T. wymieniony jest w liczbie zamków należących do ks. Świdrygajłły Daniłowicz, Skarbiec, I, 330, W 1459 r. połowę T. trzymał Hryńko Chodkiewicz Wołłowicz, koniuszy litewski, po Marcinie. W wyroku Aleksandra Jagiellończyka z 1499 r. nazwany on jest Wołłowiczem M. L. , 5; cytata ze Złotej Księgi, XI, 257. . Na mocy ugody z 1503 i 1538 r. T. przyłączony został do państwa moskiewskiego, zachował jednak ślady niezależności. Za czasów Samozwańca T. stanął po jego stronie i przez ugodę deulińską i wiaziemską w 1618 i 1634 r. przyznany został Litwie i dopiero Władysław IV w 1644 r. odstąpił go ostatecznie w. księciu moskiewskiemu, co dało powód do głośnej w dziejach sprawy trubeckiej, ukończonej dopiero w 1676 r. , przez wypłacenie ks. Trubeckiej, z domu Sokolińskiej, 2do voto Wołodkowiczowej, stosownej indemnizacyi ob. t. IV, 539. W 1659 r. msto, służące za jeden z głównych punktów koncentracyi wojsk ruskich w walce o supremacyą nad Ukrainą, zostało silnie obwarowane. Car Aleksy Michałowicz, wynagradzając zasługi ks. Aleksego Trubeckiego, głównego wodza wojsk działających przeciwko hetmanowi Wyhowskiemu, nadał mu w 1660 r. T. wraz z powiatem, który po bezpotomnej jego śmierci w 1663 r. powrócił do korony. W 1663 i 1667 r. oblegali miasto Polacy i Tatarzy krymscy. W 1708 r. mto przyłączone zostało do gub. kijowskiej, od 1719 r. wchodziło w skład prowincyi siewskiej tejże gub. , od 1732 r. należało do gub. biełgorodzkiej, wreszcie od 1776 r, mto powiat. namiestnictwa a od 1796 r. gub. orłowskiej. Trubczewski powiat leży w zachodniej części gubernii i zajmuje 94, 93 mil al. 4593 6 w. kw. Należy do nieczarnoziemnych powiatów gubernii, jest w ogóle lesisty i obfituje w błota, które zgrupowały się głównie w części wschodniej, t. j. leżącej na lew. brzegu Desny. Gleba przeważnie gliniasta i piaszczysta, miejscami składa się z lotnego piasku; czarnoziem spotyka się bardzo rzadko. Lasy zajmują 60 ogólnej przestrzeni. W drzewostanie przeważa sosna, dalej jodła i osina. Cała powierzchnia powiatu należy do dorzecza Desny dopł. Dniepru, przepływającej przez część środkową, na przestrzeni około 150 w. , w kierunku od płn. ku płd. i płd. zach. Desna na całej przestrzeni jest żeglowną i przybiera nieznaczne dopływy od praw. brzegu Rewnę, Prołyskę, Jahnet; i Nawlę, od lewego zaś Deseńkę i Posoł; nadto w płn. zach. częsci powiatu bierze początek rz. Sudość. Jeziora, w ogóle niewielkie, znajdują się przeważnie w dolinie Desny, Najważniejsze nich Osestrje do 5 1 2 w. obwodu, Nowosieckie, Marko wo i Wałujewo mające około 3 w. obwodu. Dość rozległe błota znajdują się na lew. brzegu Desny. W 1870 r. było w powiecie 89, 298 mk. 13 żyd. , zamieszkujących 233 miejscowości 6 słobód, 57 siół, 26 siółek, 122 wsi i 22 drobnych osad. W 1873 r. było 62 cerkwi 25 murow. i 1 monaster męski. Główne zajęcie mieszkańców stanowi rolnictwo, uprawa konopi około 990 olejarni, produkujących za 27, 000 rs. , hodowla bydła, pszczelnictwo, przemysł leśny budowa statków wodnych, wozów, sań, kół, naczyń drewnianych, pędzenie smoły i

Trubajło

Trubaj

Trubaki