wający koło Bukowiny i przepływający Biszczę, wreszcie pot. płynący przez Lipiny a uchodzący powyżej Sierakowa, należą swym biegiem do pogórza cieszanowskiego. Długość biegu I. od źródeł aż po ujście wynosi około 95 klm. Żeglowną nie jest a spławną tylko rzadko, ponieważ nie jest uregulowaną, koryto ma piaszczyste, pełne pni drzew, a przytem stan wody jest na niej bardzo niski, głębokość dochodzi przeciętnie ledwie 1 1 2 st. Na wiosnę, po mokrej zimie i w ogóle po dłuższych deszczach wzbiera gwałtownie do 5 st. a nawet 7 st. głębokości i ten stan wody trwa tydzień do dwóch. Kiedy wody opadną, pozostawiają żyzny namuł. Pod względem zoogeograficznym należy T. do krainy leszcza. Dwa geograficzne obszary, dla których T. jest naturalną granicą a na jakie rozpada się wschodnia połać krakowskosandomier skiej kotliny, mianowicie nizina i pogórze cieszanowskie, rozsiadły się wzdłuż brzegów rzeki, jedna na północ, druga na południe. Przedewszystkiem utwory dyluwialne rozwijają się tu w bardzo znacznej miąższości i to jako dyluwium północne, przykryte lokalnie utworami dzisiejszemi. Dyluwium przedstawia się tu na pogórzu przeważnie jako gliny i piaski z bardzo znaczną ilością żwirów i ułamków skał północnych a eratyczne głazy dochodzą czasem znacznych rozmiarów. Wyniosłości znamionujące krainę po lew. brzegu T. ustają, skoro przeniesiemy się na jej prawy brzeg. Cały kraj ma tu wybi tny charakter równiny, która zlekka obniża się ku północy. Na obszarze niziny zwanej cieszanowską należy rozróżnić pagórkowate wzniesienia i równiny rozrzucone nad strugami i potokami śródleśnemi, które wyglądają jak wyschłe jeziora, i w czasie wiosennych roztopów przeistaczają się rzeczywiście w mnóstwo drobnych jeziorek, pokrywających całą tę okolicę; niektóre z nich, zwłaszcza położone niedaleko rzek, nigdy nie wysychają. Wzgórza są złożone przeważnie z piasku, który w miejscach, gdzie lasy zostały wycięte, przeszedł w piasek ruchomy, pokrywający dziś znaczne obszary. Wiatry tworząc z nich wydmy, zmieniają w ten sposób nieustannie powierzchnię naziomu. Dawniej cała kraina położona nad T. pokryta była olbrzymiemi borami sosnowemi; dziś pozostały z nich ledwie resztki a i te przedstawiają się imponująco swemi rozmiarami. Znaczna część niziny i pogórza cieszanowskiego należy do dorzecza T. a nizina wrzyna się głęboko wzdłuż Wirowej między sąsiednie pogórze i grzbiet lwowskotomaszowski. Por. A. Rehman Dolne dorzecze Sanu, t. XXVI Rozpr. i sprawozd. komisyi fizyjograficznej Ak. U. ; Schmedes Geograph. statist. Uebersicht Galiziens etc. , 1869 r. Tadeusz Wiśniowski. Tanew, wś nieistniejąca obecnie, zapewne leżała nad dolnym biegiem rz. Tanwi. Należała do par. Bieliny dziś pow. Nisko, w dawnym pow. sandomierskim. Na początku XVI w. Chobrzeński płaci z T. z Kopkami i Chobrzyniem 2 grzyw. 36 gr. W r. 1578 Marcin Potocki i Linowska płacą od 4 osad. , 2 łanów, 1 zagr. z rolą, 3 kom. , 1 biednego Pawiński, Małop. , 198, 203, 458. Por. Ruda Tanewska 13. . Tanewska Ruda, ob. Ruda 13. . Tanga, Tynga, ob. Danga. Tangen niem. , ob. Tągomie. Tanglim al. Nakło, dziś niem. Anklam ob. t. VI, 887. Prawo lubeckie nadał miastu ks. Barnim I r. 1244, potwierdził przywileje, pozwolił mieszczanom rybołówstwo na Pianie i uwolnił od wszystkich ceł krajowych. R. 1648 dostało się Szwedom. Za Karola X Polacy pod Czarneckim 1657 r. nagle na Pomorze wpadli, pod Tanglim się pomknęli i z łupami powrócili. W wojnie holenderskiej 1672 79 elektor brandenburski Fryderyk Wilhelm Szwedów do poddania się zmusił, poozem miasto hołdowało Brandenburczykowi, ale r. 1679 znów Szwedom oddane zostało. Od r. 1720 należy do Prus. R. 1806 generał Bielan z korpusem 2000 poddał się Francuzom, którzy 2 lata miasto trzymali. W pięknym ratuszu widać na sali obrazy ostatnich książąt pomorskich, po większej części oryginały ob. Przyjaciel Ludu, Leszno, 1847, str. 242 i 245, gdzie i widok miasta podany. Taniawa, wś, pow. doliński, 27 klm. na płn. zach. od Doliny, 10 klm. na płn. zach. od sądu pow. , st. kol. , urz. poczt. i tel. w Bolechowie. Na płd. wsch. leży Wołoska Wieś, na płd. Cisów, na płd. zach. Truchanów, na płn. zach. Rozhurcze, na płn. Siemieginów i Łukawica Górna 4 ostatnie w pow, stryjskim. Na płd. zach. , w lesie Żyżawa, powstaje pot. Żyżawa, dopł. Stryja, i płynie na płn. wsch. , przyjmując w obrębie wsi od prawego brz. pot. Polański i Żyżawkę. Wzdłuż granicy płd. wsch. płynie Bereźnica i przyjmuje od lew. brz. pot. Hyczy. Zabudowania wiejskie leżą na płn. w dolinie Żyżawy i Żyżawki. Wznies. na płd. zach. krańcu sięga 746 mt. Cały obszar jest przeważnie lesisty. Własn. więk. tu i w Poechersdorfie rządowa ma roli or. 10, łąk i ogr. 41, past. 3, lasu 3282 mr. ; wł. mn. roli or. 162, łąk i ogr. 377, past. 28, lasu 185 mr. W r. 1880 było w T. 48 dm. , 312 mk. w gminie, 5 dm. , 24 mk. na obsz. dwor. 303 gr. kat. , 21 rz. kai, 12 izr. ; 308 Rusin. , 10 Polaków, 18 Niemc. . Par. rz. kat. w Bolechowie, gr. kat. w Łukawicy Wy

Tanew

Tanew

Tanewska

Tanga

Tangen 

Tanglim

Taniawa