z wykonaniem polecenia. Rozgniewany monarcha kazał Sędziwej owi z Szubina, staroście krak. , zająć zamek w Szaflarach. Zamek zdobyto, fałszerza spalono na stosie, dobra zaś Szaflary, Nowy Targ, Dębno, Ostrowiec, Ostrowsko, Wilczepole, Wachsmut, Długiepole, Klikuszowa, Porębę, Miedzwiedź, Podobin, Olszówkę, Mszanę, Kasinę, Ogonówkę, Rabkę i Górę Górcz zabrano na skarb królewski, Opat pojechał do Budy prosić o zwrot dóbr, Ludwik jednak odroczył sprawę do swego przyjazdu do Polski, zwróciwszy jedynie Ludzimierz i Krauszów, na które opat posiadał dyplomy wydane przez samego Ludwika. W powrocie z Budy umarł opat w okolicy Szczawnicy Chemnitz, w rok zaś później zakończył życie Ludwik, nie przybywszy do Polski. Ponieważ ani opat następny, ani biskup krak. , ani Gryfici, fundatorowie klasztoru, nie upominali się o zwrot tych posiadłości, przeto Władysław II sądząc, że to są dobra królewskie, zastawił je w różnych sumach szlachcie, a następnie rozdarował. Opowieść ta budzi podejrzenie, że oprócz Ludzimierza i Krauszowa nie posiadali cystersi innych wsi w Nowotarszczyźnie, nie można bowiem przypuścić, by istotnie po śmierci opata, zmarłego w drodze, nikt się o zwrot dóbr nie upominał. Długosz mógł mieć dokumenty sfałszowane lub interpolowane, którymi się dał zwieść, a gorliwy o dobro kościoła wylał żółć na niedbalstwo biskupa i opatów. Tymczasem fałszowanie dokumentów kwitnęło podówczas w klasztorach niemieckich zwłaszcza, być może więc, że istotnie jeździł opat Henryk do Ludwika, żądając potwierdzenia podrobionych dyplomów, król jednak zatwierdził tylko te, które były prawdziwemi. Długosz wymienia jako wsie klasztorne za jego czasów Szczyrzyce, Pobręczyn, Abramowice, Pogorzany, Godusze, Smykań, wszystkie w pobliżu klasztoru, Krzyszkowice, Kurdwanów, Mogilany i Głogoczów w pow. wielickim, Ściborzyce nad Dłubnią w proszowskim, Czyszów, Ludzimierz i łąki w Niedzieliskach w pow nowotarskim, Droginię w pow. myślenickim, Brzązowiec, część Popowic w pow. wielickim i karczmę w Wieliczce, Dokumentów do dalszych dziejów klasztoru nie posiadamy. Niektóre z wymienionych wsi nie należały do klasztoru już w kilkadziesiąt lat po napisaniu Liber benef. , mianowicie Ściborzyce w proszowskim należały 1581 r. do Kłoczowskich Pawiński, Małop. , Kurdwanów do probostwa św. Ducha w Krakowie, Krzyszkowice do klasztoru Bożego Ciała na Kazimierzu w Krakowie, Mogilany i Głogoczów do kaszt. krak. Jordana, Droginia do Stanisława Jordana, Brzązowice i Popowice do Adama Jordana, klasztor posiadał przeto w 1581 r. Szczyrzyce, Pobręczyn, Abramowice, Smykań, Pogorzany i Goduszę w pow. limanowskim, Ludzimierz i Krauszów w pow. nowotarskim, przy których utrzymał się do r. 1794, t. j. do śmierci ostatniego opata Re migiusza Grzymisławskiego. Po zniesieniu opactwa zabrał rząd austryacki większą część dóbr na rzecz funduszu religijnego, następnie sprzedał hr. Dzieduszyckim dobra położone w pow. wielickim, Ludzimierz zaś i Krauszów innym rodzinom. W 1864 r. odkupił klasztor od hr. Heleny Dzieduszyckiej swe dawne po siadłości wraz z rezydencyą opatów. Okolicznośó, że w niedługi czas po Długosza nieposiada opactwo dóbr, które Długosz wymie nia jako klasztorne, da się wytłumaczyć je dynie tem, że klasztor posiadał w tych wsiach bardzo małe cząstki, które następnie sprzedał z powodu trudności administracyi. Długosz nie posiadał dokładnego wykazu majątków klasztornych, albo raczej nie umiał pogodzić dwóch różnych podań. Z tego powodu np. wś Mogilany raz opisuje t. III, 440 jako wła sność opactwa, drugi raz II, 175 podaje tyl ko nazwę wsi, opuszczając opis. Według jego opisu t. III miała wieś 4 łany km. , zagrody i karczmę; w 1581 Pawiński, Małop. , 43 było w niej 7 2 4 łanów kmiecych, 6 zagród z rolą, 4 zagr. bez roli, komornik z bydłem, 8 kom. bez bydła, kijak, 6 rzemieśl, duda i karczma na pótłanku. Kwestya ta, przed wy daniem późniejszych dokumentów klasztor nych, nie może być stanowczo rozstrzygnię ta. W 1581 Pawiński, Małop. , 52 Szczyrzyce, lub jak wówczas nazywano Szczyrzycka Góra, należały do par. w Górze św. Jana, i miały pięć półłanków km. , zagrodę z rolą, 2 komor, z bydłem i chałupnika. Te raźniejszy kościół i klasztor wybudował Sta nisław Korczak Drohojewski, kanon. gnieźn. , później zaś opat szczyrzycki, w r, 1620. Po święcił go p. w. Wniebowzięcia M. B. i św. Stanisława sufr. krak. Tomasz Oborski w r. 1642. W klasztorze przebywa obecnie 11 księży i kilku braciszków. Mac. Szczyt, 1520 r. Sczity w 1576 r. Sezytna Wola, wś i fol. , pow. kutnowski, gm. Wojszyce, par. Kaszewy, ma 17 dm. , 171 mk. , 813 mr, 552 mr. roli i 232 mr. lasu; folw. i 21 os. 76 mr. włośc. W 1827 r. 5 dm. , 59 mk. Folw. wchodził w skład dóbr Kamienna. Na początku XVI w. wś Sczyty i Gaj, w par. Kaszewy, składały się z łanów folwarcznych 5 łan. w Szczytach, dających dziesięcinę pleb. w Kaszewach, i z kmiecych, dających prepozyturze łęczyckiej Łaski, L. B. , II, 485. Według reg. pob. pow. orłowskiego z r. 1596 we wsi Szczytna Wola, w par. Kässewo, Jan Łaziński Szocha płacił od 1 2 łanu, 1 osad. ; Łukasz Tarnowski od 1 2 łanu; Gajewski

Szczyt

Szczyt