go. Poprzednio był w Sz. kościół kat. drewn, , p. w. św. Jerzego, który popadł następnie w ruinę. Parafia kat. , dek. lidzkiego, ma 2057 wiernych. Miała kaplicę w Jatwisku. Parafia praw. , dek. błagoczynia szczuczyńskiego, 901 wiernych. Prawosł, dek. szczuczyński obejmuje 10 parafii Sz, Dziembrowo, Dzikuszki, Głębokie, Orla, Ostryna, Bakowiec, Sobakińce, Turejki i Wasiliszki; 10 cerkwi, 9 kaplic, 25, 795 wiernych. Gmina należy do 2 okr. pok. do spraw włośc, 2 rewiru konskrypcyjnego oraz 2 okr. sądowego, obejmu je 3 okręgi wiejskie Sz. , Krasne i Iszczołno, 56 miejsc zamieszkałych, 412 dym. , 6596 mk. włościan. W skład okr. wiejskiego wchodzi mko Sz. , wsi Bale 1 i 2, Bartosze, Bujwicze, Dogi, Dubrowlany, Gierniki, Kułaki, Lack, Micary, Murawiówka, Nowosiołki, Ogrodniki, Planty, Podgajniki, Rogacze, Rzeszotniki, Topoliszki, Turówka, Worony, Wyzgi, Żaguny, Zarzecze, Żylicze, oraz kol. Turya, w ogóle w 1865 r. 836 dusz rewiz. Sz. należał nie gdyś do Scypionów, którzy, podług Baliń skiego Star. Polska, III, mieli tu ufundować kolegium pijarów i założyć szkoły. Tymcza sem konstytucya z 1726 r. , potwierdzająca kolegium pijarskie w Sz. , nazywa fundatorem HlebickiegoJózefowicza, wojskiego połockiego. Pijarzy osiedli przy kościele farnym i za zezwoleniem konsystorza biskupiego objęli probostwo świeckie z wszelkiemi dochodami i zabudowaniami. Kolegium pijarskie w Sz. należało do znaczniejszych i utrzymywało se minaryum pijarskie i szkoły wyższe, w któ rych uczono nawet języków wschodnich. W 1755 r. rektorem kolegium był Łukasz Rosocki, profesorem języków wschodnich i historyi Kanty Wykowski, teologii Józef Sza niawski, nauki moralnej Eustachy Kurowski, historyi naturalnej Wincenty Kloss, logiki i metafizyki Józef Kętrzyńskie wymowy i poezyi Wojciech Komorowski. W 1742 r. Teresa z HlebickichJózefowiczów Scypionowa, kasztelanowa smoleńska, zaprowadziła tu zgro madzenie sióstr miłosierdzia i założyła szpi tal. Komisya edukacyjna, organizując szko ły krajowa, wyniosła szkołę. szczuczyńską do. rzędu podwydziałowych o 3 klasach. Po Scypionach Sz. przeszedł do ks. DruckichLubec kich, w posiadaniu których do dziś pozostaje. 2. Sz. , wś nad rzką Łużesianką, w gub. witebskiej. J. Krz. Szczuczyn 1, niekiedy Szuczyn, urzęd. Suczyn, wś, pow, bydgoski, o 3 klm. na zach. od Fordonia par. , poczta i st. dr. żel, w nizinie, wzn. 61 mt npm. ; ma 21 dym. , 163 mk. 94 kat. , 69 prot, 281 ha 186 roli, 107 lasu. Tym Szczuczynem nie jest Jezurzino z r. 1293, w kasztelanii wyszogrodzkiej, jak przypuszcza Perlbach Pomm. Urk. , n. 502, ani Słownik Geograficzny T. XI. Zeszyt 131. Sycow z r. 1345, jak objaśnia wydawca Kod. Wielkp. n. 1240; pierwsze jest Jarużynem, ku płn. od Fordonia, drugie wsią Dziki Sicowe. w r. 1303, Żuków r. 1362, na płn. od świecia. 2. Sz. , Sczuczino r. 1391, majętność, pow. szamotulski, o 3 klm. na płn. od Szamotuł par. , poczta i st. dr. żel. , na lew. brzegu Samicy dopł. Warty; z fol. Mędzisko tworzy okrąg dworski, mający 14 dym. , 276 mk. 247 kat. , 29 prot. i 1262 ha 648 roli, 54 łąk, 496 lasu. Właścicielem jest Tadeusz Twardowski. Dziedzictwo Scucino r. 13031319, o którego sprzedaż układają się Mikołaj, archidyakon pozn. , Paweł, mnich łekneński, Boguchwał Odolkowicz i Henryk, syn Gotarda, budzi pewną wątpliwość co do tożsamości Szczuczyna szamotulskiego Kod. Wielkp. , n. 2039 i IV, 333. Dwaj świadkowie plebani de Samotul przemawiają wprawdzie za okolicą Szamotuł, klasztor atoli łekneński i Odolkowicz przenoszą nas w okolicę Kcyni, gdzie na początku XVI w. Łaski, L. B. istniały jeszcze Odolkowice, a Szczuczyn leżał pustkami. W r. 1391 pisał się Darek z Szczuczyna, występujący w gronie osiadłych w okolicy Szamotuł świadków Akta gr. wielkop. , I, n. 977. W r. 1580 należał Sz. do Jana Świdwy i Jakuba Rokossowskiego, dziedziców Szamotuł; pierwszy z nich miał na Sz. 10 łan. os. , pusty i komornika, drugi posiadał 5 łan. os. , 4 zagr. wójtowskich, 2 zwyczajnych i 2 komor. ; przy schyłku zeszłego stulecia Twardowscy dziedziczyli Sz. z Karczemką na Wrzosach. Dobrogost Twardowski utworzył z dóbr Kobylnik i Szczuczyna 8559 mr. na syna swego ordynacyę, zatwierdzoną 27 kwiet. 1859 r. przez Fryderyka Wilhelma IV Złota Ks. , I, 379. 3. Sz. , osada niegdyś, w pobliżu Kcyni, leżała już pustkami około r. 1523 Łaski, L. B. , 124, 6. Szczuczyńce, mylnie Szczurzyńce, wś, pow. jampolski, okr. pol. i sąd Morachwa, gm. Pieńkówka, par. kat. Krasne, ma 90 os. , 410 mk. , 352 dz. ziemi włośc, 616 dwor. , 73 cerkiewnej. Gleba glinko wata i piaszczysta. Posiada cerkiew p. w. Wniebowzięcia N. M. P. , wzniesioną w 1738 r. , z 941 parafianami. Własność Jaroszyńskich, dziś Dłuskich. Dr. M. Szczuczynek folw. pryw. , pow. lidzki, w 3 okr. pol. , o 3 w. od Szczuczyna, 30 mk. Szczuczynka al. Czuczynka, rzką, w pow. kijowskim, prawy dopł. Dniepru, bierze początek pod wsią Lipów Róg, na pograniczu pow. kaniowskiego, płynie przez Hulaniki i uchodzi pod wsią Szczuczynka. Szczuczynka, u Pochilewicza Czuczynka, wś przy ujściu rzki Szczuczynki do Dniepru, pow. kijowski, na pograniczu pow. kaniowskiego, w 4 okr. pol, gm. i par. kat. Rzyszczów o 16 w. , odl o 87 w. od Kijowa, ma 55

Szczuczyn

Szczuczyn

Szczuczyńce

Szczuczynek

Szczuczynka