doczekał się sukcesyi, umarł bowiem przed wwodę sieradzkim. Po śmierci Jana Aleksandra 1720 r. odziedziczył dobra szarogrodzkie krewny jego Jan Walewski, który je odprzedał Stanisławowi Lubomirskiemu, podst. kor. , a wedle Rollego, ojcu jego Aleksandrowi, wwodzie sandomier. Tak więc ogromna fortuna Koniecpolakich, zaczynająca się poniżej Winnicy aż do Jahorłyka, obejmująca kilka dzisiejszych powiatów, dostała się Lubomirskim za 200, 000 złp. Niedługo nowi właściciele nią władali, według bowiem Przeździeckiego Stan. Lubomirski miał ją przegrać w karty Józefowi Sosnowskiemu, pisarzowi w. lit. Bartoszewicz inaczej tę rzecz opowiada. Podług niego Sosnowski, późniejszy hetm. pol lit. , korzystając z afektów dla niego ks. Lubomirskiej, namówił ją, aby męża, który, jak powszechnie utrzymywano, niespełna był rozumu, wywiozła do Lwowa, i tu nabył od niego Szarógrodczyznę, otrzymawszy na to tranzakcye i kwit na umówioną sumę, który księżna miała później wydostać i oddać Sosnowskiemu. Takim sposobem miał przyjść do posiadania Szarogrodu; wkrótce jednak synowie podstolego wytoczyli proces Sosnowskiemu o nieprawne wywłaszczenie ojca, niedołężnego pod względem umysłowym. Sejm w 1775 r. polubownie zakończył tę sprawę. Sosnowski miał dwie córki młodsza z nich Ludwika, wyszła za Józefa Lubomirskiego, starostę rówieńskiego, syna podstolego, i otrzymała dobra szarogrodzkie w posagu; starsza Kazimiera wniosła majątki poberezkie Platerom. Lubomirscy nie mieszkali tu zupełnie. Jeszcze za życia ks. Henryka, syna Józefa, majętność ta zmniejszyła się o 7 sprzedanych wiosek, a około 1850 r. ks. Jerzy, syn Henryka, sprzedał Sz. ks, Romanowi Sanguszce. Przy Sosnowskich jeszcze Sz. był drugiem co do osiadłości miastem wwdztwa podolskiego i liczył 1124 dm. Po przyłączeniu do Rossyi wszedł w skład gub. podolskiej, należał najprzód do pow. jampolskiego a od 1848 do mohylowskiago. Ks. Roman Sanguszko poprawił zamek, podniósł gospodarstwo, założył fabryki. Córka jego wniosła Sz. jako wiano hr. Alfredowi Potockiemu, a córka tychże, w ostatnich czasach, Władysławowi Braniokiemu. Były tu szkoły, do których w 1784 r. uczęszczało około 600 uczniów, ale niedbale je prowadzono; przetrwały one do 1793 r. W 1794 r. Joanicyusz Połoński, biskup bracławskopodolskiej prawosł. eparchii, osiadł w Sz. i założył w 1797 r. przy monasterze seminaryum, we dwa lata później przeniesione do Kamieńca. Do ostatnich czasów przebywali w Sz. wikaryusze biskupów prawosł Z dawnyoh budowli pozostał tylko mieszkalny zamek, bramy i wały forteczne, oraz rozległe lochy, liczne rumowiska po polach, świadczące o roz ległości niegdyś miasta. Ob. Dra Antoniego J. Rollego Zameczki na kresach; Tygod. Ilustr. 1872 r. , IX, 116; Orłowskij Podol. eparch. wied. . W pobliżu Sz. znajduje się futor Henryków al. Henrykówka, należący do dóbr ks. Sanguszki, w którym Matylda Waldof 1879 r. utrzymywała pensyę żeń ską przez 32 lata, i przez ten czas przeszło 300 panien ukończyło w niej nauki. W Hen rykowie około 1830 r. urodził się dr. Ale ksander Józef Rolle dr. Antoni J. , znany pisarz historyczny. Dr. M. Szarogródka, ob. Szarogród. Szarogrodzka 1. Jurydyka, pow, mohylowski gub. podolskiej, 25 dusz męz. i 26 dz. ziemi włośc; dziś skarbowa. 2. Sz, Słobódha z przys. Barabajówka, obok mta Szarogrodu, pow. mohylowski gub. podolskiej, ma 1131 mk. i 1277 dz. ziemi włośc. Należy do Szarogrodu. Szarogrodzkie Bielany, pow. mohylowski gub. podolskiej, ob. Bielany t. I, 209. Szarojówka, wś, pow. czerykowski, gm. Łobanówka, ma 56 dm. , 344 mk. Szarokoźlej Szarokosle, w aktach grodz. wielkop. z r. 1388 I, 397, zdaje się być Starem Koźlem, dziś Kuźle, w pow, szamotulskim, w pobliżu Ostroroga. Szaromyśl, folw. ,, pow, ihumeński, w okolicy MaryiGóry i Rożampolu, w 4 okr. pol. puchowickim, par. kat. Błoń, ma około 12 włók. W pierwszej połowie b. stulecia nabyty przez Kotowiczów; w ostatnich czasach drogą wiana przeszedł do Apolinarego Szabuni; poprzednio należał do domin. Kostrzyń. Szaromyśl al. Czaromyśl, Czarmyśl, Czarmisi w r. 1580, Zaromysl, urzęd. Schermeisel, dawniej Scharmeisel, wś z kościołem protest. , niegdyś w pow. i wojew. poznańskiem, obecnie w Brandenburgii, o 10 klm. na wschód od Sulęcina Zielenzig, na bitym trakcie do Międzyrzecza, ma 730 mk. Graniczy z Grochowem. W r. 1564 wchodziła w skład ststwa międzyrzeckiego; w r. 1580 trzymali ją lub posiadali Szczanieccy Baltazar, Jan i Piotr; było tam wówczas 9 łan. , ćwierć roli karczmarskiej, 24 zagr. , 4 komor. , kowal, pastuch i 20 owiec Pawiński Wielkp. , I, 9. Spisy miejscowości z 2ej połowy XVIII w. , tudzież Opis histor. stat. topogr. Prus połudn. Huebnera 1798 r. wymieniają w pow. poznańskim międzyrzeckim przy Sz. , jako właścicieli dwóch Kalkrenterów i Zofię Zaydlic, a przy Grochowie Sebastyana Unruga. , Mapa Zanoniego oznacza obie osady w granicach wojew, poznańskiego, które sięgały popod

Szarogródka