mk. prawosł. i 50 katol w 1864 r. 48 dusz rewiz. ; własność Wróblewskich. 3. S. , wś, pow. słonimski, w 3 okr. pol, gm. Czemery, o 12 w. od Słonima. J. Krz. Solenny al. Solenny, potok, wypływa w płd. zach. stronie gm. Laszek Murowanych, pow. staromiejski; w płn. wsch. stronie uchodzi do Strwiąża z praw. brzegu, długi 3 klm. Solęczyno, ob. Suleczyno. Solica, mała rzeczka w pow. borysowskim, prawy dopływ Moży, ma ujście po za wsią Słoboda Nowa. Soliczny, potok, dopł. pot. Obidzy, w pow. nowosądeckim. Solidow, jedno z terytoryów pruskiej Natangii. Solihacz al. SolHalicz, u ludu Balickie Soli, mto pow. gub. kostromakiej, w równinie, na pr. brz. rz. Kostromy, pod 59 5 płn. szer. , a 59 57 wsch. dług. , o 217 w. na płn. wsch. od Kostromy odległe, ma 3295 mk. w 1883 r. . W 1774 r. było tu 6 cerkwi mur. i 2 drewn. , 119 dm. i do 1000 mk. ; w 1792 r. 7 cerkwi, 560 dm. 1 murow. i 2747 mk. ; w 1867 r. 9 cerkwi murow, , z soborem p. w. Narodz. J. Chr. z 1664 r. , 549 dm. 6 murow. , 3185 mk. 39 katol, 10 rozkoln. , 4 ewang, i 14 żydów, 34 sklepów, szkoła powiat. i paraf. , szkółka duchowna, szpital, więzienie, 246 rzemieślników, w tej liczbie 68 kowali, wyrabiających przeważnie topory. Własność mta stanowi 351 dzies. ziemi; dochody miejskie w 1870 r. wynosiły 2667 rs. W samem mieście znajduje się źródło słono, znane już od połowy XIV w. , z którego początkowo wywarzano sól, później zaś zarzucono, a natomiast w 1841 r. otworzono zakład kąpielowy, znacznie rozszerzony w 1858 r. i dość licznie nawiedzany. Podług latopisów kn. halicki Fieodor Siemionowicz w 1335 r. pośród wielkiego lasu założył monaster z cerkwią Zmartwychwstania, w około którego powstała wkrótce osada. Gdy niedługo potem odkryto tu źródło słone i poczęto wywarzać sól, osada otrzymała nazwę Sole Halickie. Około 1340 r. S. wraz z Haliczem nabyty został przez kn. moskiewskiego Iwana Kalitę; w 1450 r. włączony ostatecznie do ks. moskiewskiego; po 1609 r. S. tworzył oddzielne województwo, w 1719 r. włączony do gub. archangieło grodzkiej, od 1778 r. mto pow. gub. kostromskiej. Mto niejednokrotnie ulegało pożarom, zwlaszcza zaś w 1649, 1752 i w 1803 r. , oraz klęskom wojennym. Solihalicki powiat, zajmujący płn. zach. część gubernii, podług obliczenia Schweitzera ma 71, 21 mil al. 3446 w. kw. Powierzchnia powiatu, leżącego w górnym biegu rz. Kostromy, stanowi najbardziej wyniosłą część gubernii i ma pochylenie od płn. wschodu na płd. zachód. Najwyżej wzniesione punkta znaj dują się pod wsią Bogojawlenie Ramonie, 860 str. npm. i Wysokoje 804 st. npm. . Pod względem geognostycznym powiat nale ży do formacyi permskiej. Oprócz zdrojów słonych w S. , znajduje się wapień w dolinach rz. Swieticy i Selmy, oraz na całym prawie obszarze torf. Gleba przeważnie gliniastopiaszczysta, trudna do obrobienia. Prawie cała powierzchnia zroszona jest rz. Kostromą z jej dopływami; wyjątek stanowi nieznaczna część północna, z której biorą początek do pływy Tamaksy dopł. Suchony. Z dopływów Kostromy najważniejsze Serochta, Szugoma, Świetica, Selma, Tutka, Kojwa W. i Weksa. Jezior nie ma wcale, natomiast bar dzo wiele błot. Lasy, pomimo nioracyonalnego wyniszczania, zajmowały w 1870 r. do 70 ogólnej przestrzeni. Podług danych w 1867 r. było w powiecie bez mta powiat. 48902 mk. , zamieszkałych w 912 przeważnie drobnych osadach, w liczbie których tylko dwie mają przeszło po 50 dusz. Główno za jęcie mieszkańców stanowi rolnictwo, jakkol wiek, z powodu nieurodzajności gleby i suro wego klimatu, niezaspakaja potrzeb miejsco wych. Sieją przeważnie żyto i owies, w ma łej ilości pszenicę jarą i i jęczmień, pszenicy zaś ozimej wcale nie uprawiają. Również i kartofle sadzą w nieznacznej ilości. Ważne znaczenie dla mieszkańców ma przemysł le śny, mianowicie ścinanie i spław drzew, oraz wyrób dziegciu i smoły. Hodowla bydła, z powodu obfitości łąk, dość rozwinięta. Prze mysł fabryczny ograniczał się w 1870 r. na dwu gorzelniach, zatrudniających 26 ludzi i produkujących za 163656 rs. W 1869 r. w po wiecie znajdowało się 49 cerkwi 42 muro wanych. J. Krz. Solikamsk, mto pow. gub. permskiej, nad rzką Usołką dopł. Kamy, pod 59 39 płn. szer, a 74 25 wsch. dług. , o 207 w. na płn. wsch. od Permu, ma 16848 mk. w 1883 r. . W 1867 r. było tu 493 dm. 21 murow. , 3950 mk. w tej liczbie 177 katol, 7 rozkolników i 3 machometan, 7 cerkwi, monaster męzki, 53 sklepów, szpital miejski, szkoła powiat, i parafialna, bank miejski, założony w 1860 r. , z kapitałem 15000 rs. , 230 rzemieślników do 80 kowalów, 2 warzelnie soli, zatrudniające 387 robotników i produkujące średnio rocznie 750000 pudów soli, oraz 10 niewielkich fabryk, produkujących rocznie za 3710 rs. Własność mta stanowi 1939 dzies. ziemi i 40 sklepów. Dawniej liczba warzelni soli była znacznie większą; w 1579 r. było ich 16, w 1623 r. 37, w 1793 r. znowu tylko 16. Niewiadomo napewno kiedy S. został założony, wszystkie bowiem dokumenty uległy zniszczeniu w licznych pożarach miasta. Po Solenny Solenny Solęczyno Solica Soliczny Solidow Solihacz Solikamsk