Pohostem i wsią Iwańczyce. Długa 63 w. , w tem w gub. mińskiej 24 w. Jedni podają S. jako rzekę spławną Sztukenberg, inni zaprzeczają temu Zieleński, a Kraszewski pisze, iż tak wysycha latem, że ją kury przejść mogą, wszakże na wiosnę unosi nietylko obijaniki, lecz nawet i większe nieco barki ob. Wspomnienia Polesia, Wołynia i Litwy, wyd. paryz. 5 str. 41. 2. S. al. Stubełka Stubło, Stubełko; mylnie Stubel, Stubeł, rzeka w pow. dubieńskim i rówieńskim, lewy dopływ Horynia. Bierze początek o 2 w. od Mizocza pow. dubieński, w okolicy wsi Stubełki, płynie początkowo w kierunku płn. zachód. , od Warkowicz począwszy przeważnie w północnym, mija Mizocz, Wolicę, Bodziaki, Kniahinin, Białobrzeże, Zarudzie, Warkowicze, Kryłowę, Żornowo, Ołybowo, Michajłówkę, Satyjów, Zarzeck, Podhorce, Płoskę, Humenniki, Miłostów, Nowy Staw, Nowosiółki, Peresopnicę, Bielów, Dykowo, Smorżew, Klewań, Nowy Staw, Rudę, Krasne, Kruhy, poza którą, ubiegłszy przeszło 70 w. , uchodzi do Horynia. W biegu odlewa 19 stawów. Od prawego i lewego brzegu przyjmuje kilka strug, odlewających 17 stawów, między innemi Putyłówę i Stubełkę pod Peresopnicą. Od 1792 do 1795 r. S. stanowiła granicę pomiędzy Rzpltą a Rossyą, która na mocy 2 podziału zawładnęła lewym jej brzegiem. Podobno w mku Warkowiczach przez te 3 lata była komora celna pomiędzy dwoma państwami. A. Jel. J. Krz. Stubło al. Stubełko, 1583 r. Stubel, wś u źró deł rz. Stubły, pow. dubieński, o 3 w. od Mizocza, ma 93 mk. , 179 mr. gruntów włośc. , 425 mr. dworskich; gleba bardzo dobra. Na leży do dóbr mizockich Józefa hm. Dunina Karwickiego, sędziego honor. okr. dubieńskiego. Posiada murowany pałacyk z dworem i obszernemi oficynami, oraz park spacerowy, założo ny przed stu laty przez słynnego ogrodnika Miklera. W 1583 r. należała do włości mia sta dubieńskiego i płaciła od 2 dym. , 2 ogr. W pierwszych latach bieżącego stulecia S. było letnią rezydencyą generała Krzysztofa hr. Dunina Karwickiego i żony jego Franci szki z Małachowskich, kanclerzanki w. kor. , w której niejednokrotnie przyjmowali gości. W ogrodzie mizockim znajdują się dotąd mar murowe tablice, wmurowane w ściany groty przez Izabelę z Flemingów ks. Czartoryską, na pamiątkę chwil spędzonych w Mizoczu i Stubełku. J. D. K. Stubno, rus. Stibno, 1358 r. Stobno, wś, pow. przemyski, 21 klm. na płn. wsch. od Przemyśla, 13 klm. na płd. wsch. od Radymna st. poczt. i tel. . Na płd. leży Nakło, na zach. Dusowickie Chałupki i Stubienko, na płn. Nienowice pow. jarosławski, na płd. wsch. Kalników pow. mościski, na płd. wsch. Starzawa pow. mościski. Wś leży w dorzeczu Wi sły za pośrednictwem Wiszni, płynącej przez płn. wsch. część wsi, a zasilonej od lew. brze gu pot. Bucowskim. Celem uregulowania bie gu wód poprowadzono kanał, zwany Bucow skim i kanał Wisznia. Płd. zach. część wsi przepływa pot. Stubienka lew. dopł. Wiszni. Własn. więk. ma roli or. 1071, łąk i ogr. 612, pastw. 183, lasu 904 mr. ; wł. mn. roli or. 460, łąk i ogr. 108, pastw. 6 mr. W r. 1880 było 146 dm. , 819 mk. w gminie, 9 dm. , 76 mk. na obsz. dwor. 616 gr. kat. , 222 rzym. kat. , 57 izr. ; 634 Rusinów, 261 Polaków. Par. rzym. kat. w miejscu, dek. mościski. Kościół paraf. nie posiada erekcyi, ale Kasper Rożyński, kan. przemyski, który na początku w. XVII wizytował ten kościół, utrzymuje, że założy ła tu pierwotnie Bona drewnianą kaplicę, którą później zamieniono na kościół paraf. Dotacyę nadać miała Zofia Golska, wdowa po kaszt. kamienieckim. Do par. należą Nakło i Stubienko. We wsi jest kościół drewniany, postawiony i konsekrowany w r. 1863. Par. gr. kat. w miejscu, dek. i dyec. przemyska. Do par. należy Stubienko. We wsi jest też cerkiew p. w. św. Dymitra i szkoła etat. 1kl. Pod S. znajduje się mogiła usypana we dług podania w miejscu, gdzie w r. 1390 rozstrzygnęła się bitwa między Polakami a Węgrami o panowanie nad Rusią czerwoną. W 1358 r. Kazimierz Wielki nadał w San domierzu villam nostram Stobno dictam in terra Russie, in districtu premisliensi sitam, incipiendo a villa Naklo usque ad fluvium di ctum Wyszna za położone zasługi dwu bra ciom nobiles Symon et Łayn Kod. Małop. , I, 296. . Lu. Dz. Stuchna, rzeka, ob. Stuhna. Stuchowo, dziś Schuetzendorf ob. , wieś, w pow. lignickim. Dawała dziesięciny klasztorowi lubiązkiemu w XIII w. Stuchynie, ob. Stohyń. Stucie, wś, pow. nowoaleksandrowski, w 1 okr. pol. , o 45 w. od Nowoaleksandrowska. Stucza, rzką, ob. Kubrzenica. Stuczyki, wś nad rz. Raduńką, pow. lidzki, w 4 okr. pol. , gm. Raduń, okr. wiejski Kiwańce, o 3 w. od gminy, 36 w. od Lidy a 16 w. od Ejszyszek, ma 25 mk. katol. w 1865 r. 6 dusz rewiz. ; należała do Adamowiczów. Stuczyn al. Terespol, folw. , pow. borysowski, w 3 okr. pol. dokszyckim, od 1836 r. własność Kotowiczów, ma około 6 włók; należy do domin. Berezpol. A. Jel. Studa, 1414 r. Studen, dobra ryc. , pow, lubawski, st. p. Skarlin, o 5 klm. odl. , st. tel. i kol. Biskupice, o 75 klm. , par. kat. Radomno; 286 ha 202 roli orn. , 14 łąk. 2 lasu. W 1885 r. 4 dm. , 11 dym. , 58 mk. 28 kat. . R. 1405 zachodzi Witram v. Studen, t. j. Wytręba

Stubło

Stubło

Stubno

Stuchna

Stuchowo

Stuchynie

Stucie

Stucza

Stuczyki

Stuczyn

Studa