Drohobycza do Truskawca. Płn. część obsza ru lesista. Wznies. wynosi na granicy zach. 361 mt. , na płd. 359 mt. , w dolinie Struhy 317 mt. Własn. więk. rząd. ma łąk i ogr. 3 mr. , pastw. 3 mr. , lasu 186 mr. ; wł. mn. roli or. 634 mr. , łąk i ogr. 454 mr. , pastw. 343 mr. W r. 1880 było 201 dm. , 1015 mk. w gm. ; 7 dm. , 22 mk. na obsz. dwor. 887 gr. kat. , 99 rz. kat. , 47 izr. , 4 innych wyzn. ; 993 Rusinów, 3 Polaków, 41 Niemców. Par. rz. kat. w Drohobyczu, gr. kat. w Modryczu. We wsi cerkiew p. w. św. Pantalemona, szkoła etat. jednoklas. i kasa pożyczk. gmin. z kapit. 1403 Vir. W XVII w. była tu żupa solna ob. Jahrb. der geolog. Reichsanst. , t. 26. str. 176. Por. Sól Lu. Dz. Solec al. Solcze, , niem. Solza, osada w gm. Karwin, pow. i obw. sąd. frysztacki. W r. 1880 było 63 dm. , 527 mk. ; katol. 482, prot. 35, i ew. 10; Polaków 370, Czechów 112, Niemców 45. Przez osadę płynie pot. Solec z pod góry Łazów 297 mt. , dopł. Stonawki z lew. brzegu. Okolica malownicza. Na wzgórzu wzn. 282 mt. wznosi się zamek, zbudowany przez hr. Larisch a r. 1873. Stąd widok na rozległą dolinę Olszy. Z licznych źródeł słonych tutejszych i w Orłowie, już benedyktyni orłowscy wydobywali sól. Ks. Wacław Wenzel i jego syn myśleli o zużytkowaniu solanek. Utrzymywanie warzelni nie opłaciło się z powodu małej zawartości soli. R. 1678 cesarz Leopold wskrzesił warzelnie, lecz wkrótce je zamknięto. W pobliżu zamku bije dziś jeszcze obfite źródło słone. Br. O, Solec 1. urzęd. Silz, wś, pow. babimoski, o 4 1 2 klm. na płd. wschód od Kębłowa par. katol. , przy trakcie ze Wschowy do Wolsztyna par. prot. , st. dr. żel. o 10 klm. , śród łęgów i kanałów Obry, poczta w Mochach Manche z karczmą Solecką 3 dm. , 23 mk. tworzy okrąg wiejski, mający 70 dm. , 485 mk. 348 katol, 137 prot. i 452 ha 247 roli, 94 łąk, 11 lasu; czysty dochód z ha roli 2, 74 mrk, z ha łąk 7, 44, z ha lasu 3, 92 mrk. W r. 1580 należał S. do Jana Chlebowicza, kaszt. mińskiego, i do Stanisława Łąckiego; pierwszy miał 6 zagr, , O rybaków, 2 kom. i 1 rzemieślnika, a drugi 6 zagr. , rybitwę i 1 rzemieśl. Między r. 16017 posiadali tu części Łąccy, Poklateccy i Zbijewscy; r. 1793 wchodził S. w skład dóbr Wolsztyn i był własnością Gajewskich. 2. S. Kujawski, urzęd. Schulitz, ztąd Szulec i Sulec, miasto, pow. bydgoski, o 17 klm. na wschódpłd. od Bydgoszczy, 31 klm. na płn. od Inowrocławia, na lew. brzegu Wisły, 8 klm. od ujścia Brdy, stacya dr. żel. bydgoskotoruńskiej. Wzn. 44 mtr. npm. , w okolicy lesistej i piaszczystej. Miasto ma 2 kościoły katol. i prot. , szkołę, st. tel. , urząd poczt, urz. stanu cywilu, i 4 jarmarki, 139 dm. , 380 rodzin, 1857 mk. 468 katol, 1304 prot, 85 żyd. ; 881 męż. , 976 kob. i 1421 ha 129 roli, 90 łąk, 980 lasu; czysty dochód z ha roli 8, 62, z ha łąk 19, 97, z ha lasu 2, 35 mrk. Na pieczęci miasta jest herb ziemi kujawskiej z głoską S w środku; u spodu wstęga z datą 1325 r. Ludność zajmuje się uprawą roli, handlem drzewa, żeglugą i flisactwem. W r. 1871 było 1035 mk. 290 kat, 697 Prot, 48 żyd. ; 1858 r. 653 mk. ; 1837 r. 509 mk. i 60 dm. ; 1831 r. 54 dm. , 434 mk 204 kat, 190 prot, 40 żyd. ; 1811 r. 56 dm. , 351 mk. ; 1788 r. 35 dm. , 316 mk Około 1580 r. było 6 piekarek, 4 szewców, 3 krawców, po 2 cieśli, powoźników i garncarzy, 1 kowal, bednarz i kołodziej, 14 komorników, 8 łanów osiadłych i 1 ćwierć roli; soszu i podatku opłacało 31 złp. 24 gr. Kościół katol, z drzewa, p. w. św. Stanisława, stanął w miejsce starego około r. 1750, staraniem Moszczeńskiego, kaszt. brzeskokujawskiego. Mikołaj, pleban Sotecensis Solecensis, zachodzący w dyplomatach kujawskich z r. 1382 Ulanowski, str. 337, wyraża może plebana soleckiego. Nazwa Sotec nie da sprowadzić się do żadnej, znanej w okolicy Bydgoszczy osady. Par. , liczącą 500 dusz, składają; Chrośna Krosno, Fletnowo I, Jeziorze, Kabat, Makowiska Steindorf, Otorowo, Otorowski Młyn, Przyłubie Polskie i Niemieckie, Rudy, Siedmiogóry, Solec, Soleckie Wypaleniska, Holendry Miejskie i Zamkowe, Trzcianka, Żółwiu i Żuzela Susen. Par. prot. liczyła około 1860 r. w 12 osad. 1937 prot. obok 360 katol. S. był miastem królewskiem. Miały tam niegdyś istnieć warzelnie ałunu ob. Cellarius, Regn. Pol, 249. Przywilej z r. 1244 Kod. Wielk. , n. 242, na który powołują się niektórzy dla poparcia starożytności osady, odnosi się do S. Biskupiego. Nie wątpliwem natomiast świadectwem istnienia S. Kujawskiego jest przywilej ks. Przemysława z r. 1325 Kod. Dyp. Pol Rzyszcz. , II, 654 i Wuttke, Staedt. d. L. Posen, 19, z niektóremi odmianami; książę ten, przekazując Tomaszowi z Jaksic na własność dziedziczną wójtowstwo miejscowe, nadał istniejącemu już wówczas miastu prawo niemieckie. Równoczesne wzmaganie się dwu innych Solców, t. j. biskupiego nad Wartą i sandomierskiego nad Wisłą, sprowadza częste mieszanie tych osad z Solcem Kujawskim, który przedstawiał dogodny punkt dla rokowań z Krzyżakami. W 1389 r. wyznaczono w tym celu wyspę na Wiśle, między S. a Czarnowem, a w r. 1413 proponowali Krzyżacy zjazd w samym S. W r. 1402 uzyskali mieszkańcy S. pozwolenie wolnego handlu w dzierżawach krzyżackich. Pobyt króla Władysława w S. w r. 1421, 1423 i 1430 zdaje się wątpliwym, za

Solec

Solec