kollatora Jana de Lewaldt Jezierskiego 137 kat. i 2 akatol. ; 2 S. Król. 55 kat. ; 3 Huta Stężycka i Malborg, Czysta Woda, Snice, Szczuka, Palberg, Pazęce, także dziedzictwo Jezierskiego 79 kat. , 4 akatol. ; 4 Przewóz i Haski, Sznurki, Kruchlandt i Folwark, tegoż, 39 kat. , 64 akatol. ; 5 Pierszczewo; 6 Mściszewice wraz z Klukowa Hutą i Łosienicami 111 kat. , 36 akatol. ; 7 Zgorzałe i Huta Zgorzelska; 8 Gostomie 108 kat. , 15 akat. ; 9 Golubie, dawniej własność kartuzyan 55 kat. , 8 akat. ; 10 Czaple 32 kat. , 6 akat. ; 11 Żuromino 24 kat. , 11 akat. ; 12 Borucino 35 kat. , 12 akat. ; 13 Niesiołowice 72 kat. , 8 akat. ; 14 Kamienica, Przerowie i Nowa Wieś 120 kat. , 16 akat. Cała parafia liczyła 896 kat. i 191 akat. ; żydów niebyło. Proboszczami stężyckiemi byli 1398 r. Jan, 1433 Jakub, 1460 Paweł, 1640 Stan. Jachimowski, komendarz, 1646 ks. Ludwik Gastwich, karmelita, komendarz, 1662 Marcin Lenart, 1685 Marcin Albrechtowicz, rezygnował; 1690 został instytuowany Jakub Franciszek Alshut, w 1743 timiera proboszcz Jan Nep. Przewoski splendor decanatus Mirachoviensis, 1743 Jan Matuszewski, komendarz, 1744 Andrzej Zielewski, rezygnował, 1746 Wycanowski, 1779 Marcin Płachecki ob. Borck i Echo sepulchrals, 1848 Aloizy Wawretzko, 1887 Leon Kukliński. Z 1398 r. zachowała się ciekawa relacya o sporze proboszcza stężyckiego Jana z prowizorami kościoła, o zawiadowanie majątkami kościelnemi, a zwłaszcza ofiarami. Sąd polubowny z 3 urzędników krzyżackich, komtura domowego, komtura gdańskiego i sędzi ziemskiego Clanko V. Innichow, jako też z 3 sąsiedzkich proboszczów z Kościerzyny, Sianowa i Strzepcza, orzekł, że pieniądze, leguminy, albo żyjące zwierzęta na ołtarzu złożone, należeć miały do proboszcza, co zaś wierni dadzą na tacę, którą prowizorowie według starego zwyczaju podczas sumy obnoszą, ma wpływać do kasy kościelnej, Tylko na Wielkanoc, Boże Narodzenie, Wszystkich Św. i na M. B. Gromniczną mają prowizorowie połowę pieniędzy i legumin na tacy złożonych dać proboszczowi, drugą do kasy kośc. Prowizorowie powinni także 4 razy do roku, w dzień św. Katarzyny, w dzień poświęc. kośc. , na świątki i Wniebowst. N. M. P. , obraz św. Katarzyny ku uczczeniu po za kościołem wystawić, a ofiary tamże złożone do fabryki kościoła oddać. Wosk darowany należy także do kościoła. Świeco za zmarłych i od wywodów dane należą do proboszcza, mniejsze Stecklichte kościołowi. Świecami dla kościoła danemi zarządzają prowizorowie, którzy jednak od św. Michała aż do Wielkanocy mają co tydzień dać proboszczowi 7 świec do czytania ob. Zeitsch. d. Westpr. Gesch. Ver VI, 48 49. W XIII w. stanowiła Stężyca kraniec kasztelanii chmielnińskiej. Wś S. należała do 1381 r. do wójtowstwa mirachowskiego, miała prawo polskie, od radia płacono tu 13 skojców; już za czasów krzyżackich istniał tu młyn i 3 karczmy. S. Szlach. była zobowiązana do służby zbrojnej, miała prawo polskie i należała do wójtowstwa tczewskiego. Ciekawe wiadomości o S. podają gdańskie tablice woskowe z początku XV w. Jakub T. Rynach, wójt lęborski, poświadcza, że Czech z S. zabił starostę tutejszego, za to ma zapłacić jego synowi Wojciechowi woiczech 8 grz. ; ręczycielami są Marcin i Paweł z Węsiór, Mikołaj Nitcze z Mściszewio i Micuch z Borzestowa ob. Zeitsch. d. Westpr. Gesch. Ver. XI, 20. Około tegoż czasu Giesemann z S. skarzy Wicbolda, że pomagał przy zabójstwie. R. . 1403 zostaje Bartł Bartke Godischowicz, dawniej za zabójstwo banicyą ukarany, na karę pieniężną skazany. R. 1409 występuje Michał, starosta stężycki, jako ręczyciel, tak samo Redolowicz z S. i Piotr Swendir z S. ; na tablicy dziewiątej czytamy wreszcie, że Vilke z S. został zabity. Za czasów polskich należała S. do pow. mirachowskiego. Według taryfy z 1648 r. płacił tu Łaszewski od 5 wł. osiad. , 2 karczem, młyna, 2 kolon, 3 ogr. , 3 rzem. , 1 pust. , 2 komom. , ile, niepowiedziano ob. Roczn. T. P. N. w Pozn. , 1871, str. 192. Podług taryfy na symplę z 1717 r. płaciła S. 1 zł. 10 gr. ob. Cod. Belnensis, manuskr. , w Pelpinie, str. 97. R. 1458 nadaje Kazimierz dobra stężyckie rajcy gdańskiemu Joachimowi v. J. Beke, za jego usługi oddane sprawie pol. w wojnie 13 letniej ob. Scr. rer. pr. , IV, str. 404. R. 1648 należały ono do Łaszewskich, których tu jeszcze 1765 r. napotykamy; 1780 był dziedzicem Jan Lewaldt Jezierski, 1848 Osterroth. R. 1463 zaszła pod S. potyczka między żołdownikami gdańskimi i krzyżackimi. W środę 5 stycznia oddział złożony z 600 pieszych i 30 jazdy wyruszył z Gdańska pod dowództwem Mikołaja Tincz i pustosząc okolice, posunął się aż w okolicę Słupska. Spaliwszy tamże 4 wielkie wsie i zabrawszy, oprócz owiec i kóz, około 1000 sztuk rogatego bydła, wracali na Kartuzy do Gdańska. Ale gdy w piątek po Trzech Królach 7 st. zbliżyli się do S. , natarł na nich hufiec krzyżacki w liczbie 200 pieszych i 300 jazdy, poparty przez włościan okolicznych, zdobycz im odebrano, 50 w potyczce, a około 100 w ucieczce trupem położono, 362 dostało się do niewoli, a tylko około 150 wróciło do Gdańska ob. Scr. rer. pr. , IV, 597. Jeszcze 1878 r. znajdowały się w

Stężyca