Sroczkowski płacił pob. 36 gr. , Mikołaj i Bartosz z S. płacili pob. 1 grzyw. 2 gr. W roku 1579 Par. Zborówek Mateusz Niezwojowski miał 8 osad. , 4 łany, 1 zag. , 1 bied. , kasztelan krakowski Zborowski 9 osad, 3 łan. , 2 zag. , 2 bied. Część Szwieczeskich. Jan Sroczkow ski 4 osad. , 2 łany, 1 zag. , z rolą 1 kom. , 1 biedny Pawiński, Małop. , str. 231, 487, 488. Sroczyce opustoszałe sioło w pow. starokonstantynowskim. Sroczyce, grupa zabudowań w Koźmicach Wielkich, pow. wielicki. Br. G. Sroczyn al. Soroczyn, folw. pryw. nad bezim. rzeczką, pow. wilejski, w 1 okr. pol. , o 41 w. od Wilejki, przy b. dr. poczt. z Mołodeczna do gr. pow. mińskiego, 1 dm. , 3 mk. ; własność Boharewicza w 1866 r. . Sroczyn 1. dawniej Szyroczyno i Seroczino, ztąd niekiedy Sierocin, mylnie Skroczyno, majętność, w pow. gnieźnieńskim, o 4 1 2 klm. na połd. od Kiszkowa poczta, na trakcie do Pobiedzisk; par. kat. Sławno i Węglowo, par. prot. i st. dr. żel. w Pobiedziskach Pudewitz o 7 1 2 klm. ; 5 dm. , 127 mk. 101 kat. , 26 prot. i 248 ha 206 roli, 31 łąk; chów bydła, owczarnia zarodowa; znaczna mleczarnia, założona w r. 1886 przez spółkę właścicieli okolicznych. Z 8. pisał się w r. 1396 Mikołaj Sroczyński. Około r. 1523 składał się S. z łan. km. i dziedzicznych ob. Sławno w pow. gnieźn. ; w r. 1579 dziedziczył je Sławiński Jakub; było wówczas 1 1 2 łan. os. , 4 zagr. i 3 komom. ; w r. 1618 tylko 3 zagr. ; właścicielem był Andrzej Jezierski; z późniejszych dziedziców znamy Świnarskich ok. r. 1793 Morkowskich, Koczorowskich i Stęszewskich. Majętność składały dawniej dwór i holendry S. , folw. Ptaszkowo i młyn Kapałka. Na obszarze S. odkopano cmentarzysko z popielnicami i śmietnik kuchenny; w popielnicach znaleziono perły szklane na drucie miedzianym. 2. S. ob. Sroczyńskie Holendry. E. Cal. Sroczyńskie Holendry al. Sroczyn, niem. Elsenhof, pow. gnieźnieński, o 4 klm. na połd. od Kiszkowa, graniczą z Broczynem, 9 dm. , 80 mk. 13 kat. , 67 prot. i 117 ha 95 roli, 3 łąk. Środa, dawniej Srzoda, Szroda, Szrzoda, Srzeda, Szreda, urzęd. Schroda, miasto powiatowe w w. ks. poznańskiem, o 30 klm. na płd. wschód od Poznania, przy drodze żel. pozn. kluczborskiej, nad strugą spływającą do Maskawy. Leży pod 52 14 płn. szer. , 34 57 wsch. dłg. , wzn. 77, 414 mt. npm. ; ma 2 kościoły katolicki i protestancki, synagogę, szpital i klasztorek sióstr miłosierdzia, przyst. drogi żel. , st. tel. , urząd poczt. drugorzędny, miejską kasę oszczędności i polskie towarzystwo pożyczkowe i przemysłowe, towarzystwa agronomiczne polskie i niemieckie, 3 lekarzy, weterynarza, aptekę, 3 rzeczników, komendę obrony krajowej 19 pułku i 4 jarmarki; jest siedzibą władz powiatowych, 2 komisarzy obwodowych, sądu okręgowego i urzędu stanu cywilnego. Z miasta wychodzą drogi bite do Kostrzyna, Poznania, Zaniemyśla, Nowegomiasta i Miłosławia. Niektóre studnie miejscowe zawierają części siarczane. W 1885 r. miasto ze stacyą drogi żel. , cmentarzem żydowskim, Plantażem i cukrownią tworzy okrąg miejski, mający 296 dm. , 991 rodzin, 4855 mk. 2349 męż. , 2506 kob. , 3863 kat. , 688 prot. , 304 żyd. i 1184 ha obszaru 990 roli, 68 łąk; czysty dochód z ha roli 18, 80, z ha łąk 20, 76 mrk. Herb miasta wyobraża mur z dwoma wieżami; na murze wisi ukośnie tarcza z orłem białym; między wieżami półksiężyc, gwiazda i łódź przewrócona. Ludność przeważnie polska, trudni się rolnictwem, drobnym handlem i przemysłem. Żydów nie cierpiano w mieście. Niemcy i żydzi pojawili się tu dopiero za panowania pruskiego. W r. 1578 płaciło miasto 64 złp, soszu; role miejskie obejmowały 42 śladów osiadł. ; było wówczas 18 rzeźników, 17 szewców, 16 szynkarek, 10 krawców, 9 komorników, 7 kuśnierzy, 6 kowali, po 4 bednarzy i kołodziejów, 3 ślusarzy i tyluż hultajów, po 2 płócienników, prasołów i czapników, jeden słodownik, tasarz, postrzygacz, powroźnik, rymarz i siodlarz. Regestra poborowe z r. 1618 1620 podają Najprzód soszu in duplo zł. 62 gr. 4. Z roli z śladów 34 i z półczwarta kwart po złotemu. Od 2 kół korzecznych po gr. 24; z wiatraka gr. 10; od rzemieślników, w liczbie 16, od każdego po złotemu; od 3 rzeźników po zł. 2; od 2 komor. po gr. 12; od łaziennika gr. 15; razem 122 zł. 7 gr. 9 den. W r. 1729 płacono 200 złp. łanowego. Około r. 1795 było 1009 mk. , 215 dm. , kolegiata, kaplica, klasztor dominikanów, komora celna i 9 wiatraków w kilka lat później 226 dm. i 1217 mk. 103 żyd. , 40 szewców, 32 szynkarzy, 16 krawców, 10 kuśnierzy, 8 młynarzy i piekarzy, 7 płócienników, 4 muzykantów, po 3 bednarzy, kołodziejów i kowali, po 2 garncarzy, piernikarzy, czapników, olejników, golarzy, oberżystów i handlarzy żelaza, po jednym farbierzu, szklarzu, murarzu, ślusarzu, kominiarzu i rzeźniku. Jarmarków 12 do roku; dochody wynosiły 963 tal. a rozchody 997 tal. Około r. 1809 było 1200 mk. 150 żyd. ; 1837 r. 2067 mk. ; 1843 r. 210 dm. i 2183 mk. 1534 kat. , 311 prot. , 338 żyd. ; w 1858 r. 2821 mk. ; 1871 r. 3506 mk. 2680 kat. , 498 prot. , 328 żyd. ; 1655 męż. , 1851 kob. , 909 dzieci niżej 10 lat; 4 niewidomych, 2 obłąkanych, 2 głuchoniemych. Kościół par. p. w. Wniebowz. N. M. Panny istniał już w r. 1276; wtedy bowiem Sroczyce Sroczyce Sroczyn Sroczyńskie Holendry