scu starego, drewnianego, w 1760 r. Stanisław Małachowski, późniejszy marszałek sejmu wielkiego. Według reg. pob. pow. piotrkowskiego z r. 1552 i 53 Jan Ostrowski płacił od 1 osad. , 14 łan. ; bisk. kujawski od 3 osad. , Rogoziński 1 osad. , Sośnicki 1 osad. , Radziałkowski sam uprawia swą część. Część Kozisików 1 1 4 łan. Alberta Graby 1 osad. Pawiński, Wielkp. , II, 261. S. par. , dek. piotrkowski, 4693 dusz. 2. S. , w XVI w. Sroczków, Serocko, Syrock, wś, pow. częstochowski, gm. Rędziny, par. Mstów, odl. 8 w. na wschód od Częstochowy. Wś ma 19 dm. , 169 mk. , 786 mr. włośc. , karcz. 1 mr. W 1827 r. było 16 dm. , 92 mk. Iwo, bisk. krakowski, nadaje r. 1220 wś S. z innemi kanonikom regularnym we Mstowie Kod. Małop. II, 27. W 1581 r. we wsi Sroczków probosz mstowski płacił od 3 łan. km. Pawiń. , Małop. , 77. Br. Ch. Srocko 1. Wielkie, wś i folw. , pow. kościański, o 4 klm. ku półn. od Czempinia, poczta i st. dr. żel. , graniczy z Bieczynami, Siernikami, Głuchowem, Piechaninem i Tarnowem; par. Głuchów, szkoła w miejscu. W r. 1305 należało do Jana, syna Wincentego, i płaciło bisk. pozn. dziesięcinę, którą bisk. Andrzej przekazał dziekanom poznańskim za dziesięcinę z Skorzęcina Pobiedziskiego, nadane klasztorowi owińskiemu. W 1381 nakazał król Ludwik, ażeby Musko, żyd poznański, trzymał S. , które Przybysław z Ptaszkowa, kaszt. moderski, dziedzic, obciążył 80 grzywnami, dopóki należytość ta wypłaconą mu nie będzie; r. 1386 dziedziczyła S. Wielkie i Małe Tomisława, wdowa po kasztelanie, która następnie wyszła za Dzierzysława Tarchałę, piszącego się odtąd z Srocka Kod. Wielkop. i Akta gr. pozn. . Między r. 1564 i 80 siedzą na S. Jan Zadorski i Riotr Bieczyński; pierwszy z nich posiadał 4 łany, 4 zag. , 2 kom. , 1 osad. i wiatrak, a drugi 5 łan. os. ; bisk. pozn. płacono z 5 1 2 łan. os. 2 flor. 6 gr. fertonów. Późniejszymi dziedzicami byli Kierscy odn. Białoskórscy r. 1683 98, a od r. 1750 Kwileccy. Wś ma obecnie 23 dm. , 213 mk. 208 kat. , 5 prot. i 262 ha 219 roli, 9 łąk, 4 lasu; czysty doch, z ha roli 12, 53, z hałąk 8, 62, z ha lasu 1, 57 mrk. Folw. z folw. Bieczyńskim 4 dm. , 97 mk. tworzy okr. dworski, mający 11 dm. , 255 mk. 217 kat. , 8 Prot. i 865 ha 409 roli, 70 łąk, 347 lasu; czysty doch. z ha roli 15, 27, z ha łąk 10, 57, z ha lasu 4, 31 mrk. ; chów bydła szwajcarskiego; właścicielem jest Franciszek hr. Kwilecki. 2. S. Male, wś i folw. , pow. poznański, o 7 1 2 klm. na połd. od Stęszewa poczta i o 5 1 2 klm. na półn. zachód od S. Wielkiego, nad strugą, spływającą do półn. kanału Obry; par. Modrze, st. dr. żel. w Czempiniu o 9 klm. S. M. istniało już w r. 1381 i należało w końcu zeszłego wieku do Stanisł. Potockiego, kaszt. rogozińskiego, dziedzica Będlewa. Wś ma obecnie 10 dm. , 63 mk. i 142 katol. ha 136 roli, 2 łąk. Folw. 8 dm. , 126 mk. wchodzi w skład okr. dwor. Wronczyn. Część S. M. zowią niektórzy S. Nowem. E. Cal. Sroczagóra, niem. Elsterberg, folw. dóbr Pniów, pow. toszeckogliwicki. Srocza Nożka Sorocza Nóżka, uroczysko, pow. prużański, gm. Masiewo, o 77 w. od Prużany. Sroczak, błoto pod Przytarnią, pow. chojnicki. Srocza Łoza, część Dziewięcierza i folw. tamże, pow. Rawa Ruska. Sroczewo, Tsirotsovo r. 1230, Sirotsovo 1236, Sycorowo 1240, Syronov 1247, Srochevo 1256, Sirotsevo i Sirozovo 1257, Srocevo 1261, holendry, pow. szremski, o 7 klm ku połd. od Zaniemyśla, rozłożyły się na lew. brzegu Warty, wprost Kotowa i Zwolna, w pobliżu ujścia Niegutki; par. i poczta w Książu, st. dr. żel. w Szremie o 9 klm. ; 28 dm. , 186 mk. 121 kat. , 65 prot. i 434 ha 217 roli, 24 łąk, 62 lasu. W roku 1230 komes Bronisz zapisał S. i inne dobra klasztorowi założonemu przez siebie w Gościkowie Paradyż; nadanie to potwierdzili w r. 1236 Władysław Odonicz, r. 1247 papież Innocenty IV i r. 1257 Przemysław I. W r. 1239 Bronisz, bawiąc w S. , przekazał klaszto rowi dochody z przewozu na Warcie; w roku 1240 powtórzył zapis z r. 1230; po śmierci jego wszczęły się spory między klasztorem a spadkobiercami jego; z nich Jarosz, syn Chwała, synowiec Bronisza, uzyskał roku 1256 7 drogą ugody S. , Zakrzew i Zaborowo, a w r. 1261 zapisał S. klasztorowi na własność; Bolesław syn Odonicza potwierdził to nadanie Kod. Wielkop. . Dalsze losy S. nie znane. W końcu zeszłego wieku należało do szembelana Ksaw. Bronisza z Zaborowa; w nowszych czasach wchodziło w skład dóbr Gogolewo, dziedzictwa Otockich. E. Cal. Sroczków, wś i folw. , pow. stopnicki, gm. Oleśnica, par. Pacanów, odl. 6 w. od Stopnicy, na lewo od drogi do Połańca. W 1827 r. było 33 dm. , 256 mk. Dobra S. składały się w 1872 r. z folw. S. i Szumarka, rozl. mr. 1209 gr. or. i ogr. mr. 963, łąk mr. 61, pastw. mr. 174, wody mr. 1, nieuż. mr. 10; bud. z drzewa 18; płodozm. 6 i 13 pol. Wś S. os. 43, mr. 272. Olbracht z S. występuje przy akcie z 1381 r. , pisanym w Łowiczu, Kod. Wielk. ,. 1786. W połowie XV w. wś S. w par. Pacanów, własność szlachty h. Kopacze, miała łany km. , karczmy, zagr. folw. , z których płacono dziesięcinę snopową i konopną mansyonarzom w Oleśnicy Długosz, L. B. , II, 424, 440. Według reg. po. b. pow. wiślickiego z r. 1568 we wsi S. Wnąk Srocko Srocko Sroczagóra Srocza Nożka Sroczak Srocza Łoza Sroczewo Sroczków