dował tu nową cerkiew p. w. Wniebowzięcia I gnącego, Dominika. Józefa, Czesława, Kazii nadał jej włókę ziemi w uroczysku Sier1 mierzą i Aleksandra, z których Kazimierz odziedziozywszy po ojcu S. , założył kowszozyzna ob. Arch. Sborn. Wil. , t. Ill, str. 185 187. W 1483 r. Michał Ogiński wzniósł z drzewa nową świątynię, a w 1834 r. z gruntu ją odrestaurował ówczesny dziedzic Stanisław Moniuszko. Obecnie cerkiew posiada z dawnych zapisów 3 włóki ziemi; przeszło 2000 parafian. Po 1870 r. zbudowano nową cerkiew z muru, a nadto trzecią przerobiono z kościoła pomisyonarskiego. Gmina smiłowicka składa się z 14 okr. wiejskich starostw, ma 572 osad, 3745 włościan płci męz. , którym nadano 10647 dzies, ziemi. Okrąg policyjny smiłowski obejmuje gminy Smiłowicze, Wierchmień, Hrebionkę, Klinek, Dukorę i Pereżyry. Niegdyś S. z przyległemi Dukarami stanowiły obszerne hrabstwo i wchodziły w skład dóbr baksztańskich, które w części przeszły na biskupów wileńskich, resztą zaś władali z kolei Kieżgajłowie, Sapiehowie, Zawiszowie i Ogińscy. W 1665 r. S. były podzielone pomiędzy Marcyanem Ogińskim, kraj czym litew. , i Krzysztofem Zawiszą, marszałkiem litew. , wskutek czego bywały zatargi między właścicielami, a w dokumentach S. zwano wtedy Szachnowieżami ob. Arch. Sbor. Wil. , t. Ill, str. 186. MarcyanOgiński, kanclerz lit. , testamentem z d. 8 paździer. 1688 r. znajdującym się w arch. Al. Jelskiego w Zamościu zapisał S. siostrze swej Helenie Andrzej owej Zawiszynie, pisarzowej lit. , i synowi jej Krzysztowi, sście mińskiemu, późuiej jednak S. powrócił do Ogińskich. W 1767 r. Marcebella z Ogińskich Zawiszy na fundowała tu misyonarzy i wzniosła dla nich wspaniały o dwóch wieżach kościół murowany. Następnie superyor ks. Michał Grodzki założył przy kościele konwikt dla młodzieży szlacheckiej. Konwikt ten istniał do 1831 r. , w którym skasowano. misyonarzy a kościół zamieniono na parafialny do 1870 r. . W kościele był cenny obraz św. Wincentego, pędzla Szymona Czechowicza, oraz groby rodziny Ogińskich i Moniuszków. Parafią katolicką smiłowicka, liczącą do 1600 wiernych i posiadającą kaplice w Dworcu i Ubiciu, wcielono w części do Koroliszczewic, w większej zaś części do Ihumenia. W 8. pozostała się kaplica na cmentarzu grzebalnym. Ostatnim dziedzicem S. z rodu Ogińskich był hetman Michał, który pędząc życie zbytkowne za granicą, zdał całkiem rządy hrabstwa smiłowickiego swym ulubieńcom Stanisławowi Moniuszce i Franciszkowi Oszfcorpowi, i ci w 1791 r. stali się właścicielami jego fortuny ob. Buhora. Moniuszko otrzymawszy przy podziało S. , urządził swe dobra znakomicie i w raku osadzał rzemieślników. Pozostawił sześciu synów w nich z wielkim kosztem ogród botaniczny i owo cowy. Po Kazimierzu wziął S. brat jego Ale ksander, xileksander Moniuszko lubując się w architekturze i malarstwie zaczął budować piękny pałac w stylu włoskim, lecz nie do kończył i mury te dziń pozostały jako ruina w ogrodzie. Córka Aleksandra Paulina, po ślubiona Leonowi Wańkowiczowi, marszałko wi pow. mińskiego, wniosła mu w posagu S. We dworze piękny księgozbiór po Moniusz kach, archiwa, tudzież wiele arcydzieł sztuki malarskiej, zebranych przez Aleksandra Mo niuszkę. Między innemi znajduje się tu por tret Adama Mickiewicza malowany przez Walentego Wańkowicza, przedstawiający poe tę na Czatyrdahu, rozpowszechniony w mie dziorytach. Bobra smiłowickie po wielu parcelacyach i podziałach dziś jeszcze wraz z fol. Horcza mają około 2000 mr. , w żyznej glebie, lekkoszczerkowej, łąki wyborne; propinacye, młyny i place przynoszą przeszło 3000 rs. ; gospodarstwo porządne. Opis pomieścił Tyg. Ilustrowany z 1873 r. Nr 306. A. Jel. Śniiiówka al. Dobrzyca, rzeczka, prawy dopływ rz. Radomki Radomierzy, powstaje w kamieniołomach pod Szydłówkiem, płynie przez wś Smiłów, pod os. Jastrząb, Lipienicami, Kuźnią i uchodzi do Radomki pod Słowikowem, powyżej Przytyka. W Jastrzębiu tworzy staw. Śmiłowo al. Simełoioo, wś i fol. nad rzką Sierpienicą, pow. płocki, gm. Żągoty, par. Bonisław, odl. 21 w. od Płocka, ma 6 dm. , 94 mk. , 462 mr. , w tem 46 mr. włośc. W 1827 r. 6 dm. , 30 mk. Jest to dawna posiadłość bisk. płockich, wymieniona w akcie Konrada mazowieckiego. Nicolaus de S. kanon, płocki, podpisał się na akcie z 1354 r. Kod. Maz, , 67. Śniiłowskie 1. JJuby, Nazwa zbiorowa osad Emilienhof Schmilau I i Schlangenbruch Schmilau II, pod Śmiłowem, w pow. chodzieskim. 2. S. Leśniciwo, niem. Schmilau, w pow. chodzieskim, okr. dwor. Żelgniewo, poczta i st. dr. żel. w Pile. Śsniły al. Smieły, wś i fol. nad jez. Karasnią, pow. kolski, gm. Izbica, par. Błonna, odl od Koła 28 w. ; wś ma 3 dm. , 56 mk. ; fol. 2 dm. , 10 mk. W 1870 r. fol. S. rozl. mr. 314 gr. or. i ogr. mr. 231, łąk mr. 29, pastw. mr. 27, wody mr. 16, nieuż. mr. 11; bud. mur. 4, z drzewa 6; wody stanowią jezioro. Wieś Ś. os. 11, mr. 9. Sniirnowo 1. sioło nad rzką Miczą, pow. ardatowski gub. niżegorodzkiej, o 20 w. od Ardatowa, ma 100 dm. , 700 mk. , z pomiędzy których około 300 zajmuje się wyłącznie wy

Śmiłowka

Sni