kościerski Augustyn Michał Czapski Franciszkowi i Konstancyi Piechowskim pustkowie Kloc i wolne rybołówstwo w jeziorze ob. Zeitsch, d. Westpr. Gesch. Vor. , XV, 108. R. 1765 nadaje ststa Nowowicki Franciszkowi Pierszewskiemu 3V2 d jez. Słupinem ob. str. 109. Por. Kosohudif i L2pno. Kś. Fr. StupiFÓg łotew. Stahkcntgs niem. Saeulen Horn StahbenHorn al. KurischesHorn słynna skała naddźwińska, w Kurlandyi górnej, w pobliżu majęt. Stabiten, sterczy nad samą rzeką. Olbrzymia ta masa skalista odznacza się wazką stosunkowo podstawą a szerokim wierzchołkiem; z górnych j ej warstw wytryska mnóstwo źródeł, które częścią strumieniami, częścią kroplami spływają ku stronie rzeki. Strugownicy tę skałę nazywają Czartowym Nosem al. Czartowa Brodą, w porze bowiem wiosennego wezbrania wód moze się ona stać bardzo niebezpieczną dla żeglugi. Słupiróg ma 200 stóp długości i 70 wysokości. Składają go porowate wapienie, pokryte z wierzchu licznemi kępkami mchu, miejscami już skamieniałego, miejscami zaś zieleniejącego się. W górnych warstwach skały mech ten kamienieje przesiąknięty wodą, sączącą się ze źródeł wału ziemnego, który do tej części skały przytyka. Dzieje się to stopniowo skutkiem działania głównego źródliska, zawierającego wiele cząstek wapnistych. Ztąd też pochodzi owa osobliwsza muszloworur kowata formacyą dziurkowatej masy. Masa ta powiększa się ciągle od góry, w niższych zaś warstwach zmniejsza się od czasu do czasu skutkiem silnego pradu strumienia a zwłaszcza kry wiosennej, która często odrywa większe lub mniejsze bryły. Tym sposobem w dolnych jej częściach wytwarzają się liczne groty rosną w nich nie tylko mchy i paprocie ale i inne rośliny. Ogromna masa wody źródlanej wytryska ze wszystkich wydrążeń i dziurko watości opoki, następnie spływa po jej ścianach skalistych a nakoniec spada w postaci kropel i cienkich strug w kierunku prostopadłym; płynie ona dalej po płytach wapiennych i urwiskach skalnych ku Dźwinie, oddalonej ztąd zaledwie o kroków kilkanaście. Nie tylko cały brzeg ale i koryto strumienia wysłane jest jużto mniejszemi już większemi odłamami masy skalistej. Dwie bryły, z których każda ma 9 st. długości i 8 wysokości, a które, jak powiadają okoliczni mieszkańcy, przed 32 laty urwały się własnym ciężarem od wierzchniej części Słupiego rogu, potoczyły się już wtedy aż do samej Dźwiny. Dwie inno nierównie większe leżą o kilkaset kroków w dół rzeki. Przeniosła je tu oczywiście kra wiosenna. Szarą, tu i owdzie czerwonawą, a w części niemal czarną ścianę skaliste S. r, , otula w lecie przejrzysta kryształowa zasłona wodna. Natomiast w zi mie błyszczą na ścianie sople lodowe i różno barwne słupy przejrzyste, które stopniowo wytwarza spadająca na nią kroplami woda; sama zaś skała wraz ze swemi jaskiniami gi nie w tej porze roku całkowicie pod ciężką lodową pokrywą. Poeta kurlandzki Poehlendorff f 1825 r. niejednokrotnie opiewał tę skałę w pięknym heksametrze. Do niej są przywiązane liczne legendy, o niej wspomi nają pieśni ludu łotewskiego. W głównej pie czarze S. r. , z której najobficiej wytryska woda wapnista, widzą mieszkańcy okoliczni w ciągu dnia piękną dziewicę, która przędzie dla luduj ilekroć lud ten zadanej mu pracy podołać nie moze, a w ciągu nocy dostrzegają w temże wydrążeniu skały poważnego mni cha, ślęczącego nad olbrzymią księgą, którą z góry oświeca promień srebrzysty. Przev gląd powszechny Kraków, YI, 200 211 podaje kilkanaście pieśni odnoszących się d S. r. w dosłownym przekładzie. Bliższe szcze goły mieści broszurka p. t. Słupiróg i jeg stosunek do poezyi ludowej Łotyszów nad dźwińskich przez G. M. Kraków 1885 r. gt; str. 16, z ryciną. G, IlanL Słupno i. wś i foL, pow. radzymiński gm. Radzymin, par. Kobyłka, odl. 2 w. od Radzymina, ma 409 mk. W 1827 r. było 41 dm. , 208 mk. W 1876 r. fol. S. rozl. mr. 475 gr. or. i ogr. mr. 325 gt; łąk mr. 78, past. mr. 14, łasu mr. 27, nieuż. mr. 31; bud. mur. 1, z drzewa 16; pokłady torfu. W skład dóbr poprzednio wchodziły wś S. os. 54, mr. 1017; wś Nadma os. 71, mr. 1130; wś Maciołki os. 9, mr. 274. 2. S. , w 1254 r. Sluph, wś i fol. rząd. donacyjny i os, młyn. nad rzką b. n, , dopływem pobliskiej Wisły, odl. 11 w. od Płocka, leży na krawędzi szerokiej tu doliny Wisły, pow. płocki, gm. Bielino, par. Słupno, posiada kościół par. drewniany, 46 dm, 284 mk. , 1062 mr. , młyn wodny, karczmę, straż leśną rządowego leśnictwa. W 1827 r. było 21 dm. , 217 mk. Z ogólnego obszaru przypa da 450 mr, na fol. donacyjny, 82 mr. rządów. na osadę i probostwo. W 1254 r. Sirozlaus miles comitis demente quondam filius nadał kościołowi płockiemu za duszę ojca i przod ków swych wieś dziedziczną Sluph Kod. Maz. , 17. W 1443 r. bisk. płocki Giżycki Paweł przy erekcyi archidyakonatu nadał tę wieś i część Ostrów Sciborowi archidyako nowi. W 1729 r. przeszła wś do norbertanek płockich. Fundacya kościoła i parafii niezna na. Po norbertankach pozostał ołtarzyk Anio łów Stróżów Przegl. Katol. 1887 r. , Nr. 44. S. par. , dek. płocki, 1000 dusz. Br. Ch. Słupno, ob. Malhoivy, Słupów, wś i fol. nad rzką Kalinką, pow. miechowski, gm. Nieszków, par. Działoszyce, Słupi-róg