miejscowego, i z pomocą parafian. Księgi kościelne sięgają do r. 1737. Dochody plebańskie zebrał ks. Fabisz w kronice dekanatu kempińskiego str. 183. Par. , liczącą 1525 dusz składają Albertów, Chojki, Kuźnica Słupska, Lisiny, Piaski, Słupin, Śpigieł i Zmyślona. Szkoła i szpital istniały w S. około r. 1694. Wieś razem z Chojkami 5 dm. , 26 mk. , z któremi tworzy okr. wiejski, ma 102 dm. , 576 mk. 558 kat. , 11 prot. , 7 żyd. i 702 ha 539 roli, 92 łąk, 34 łasu; czysty doch, z ha roii 1016, z ha łąk 11 90, z ha lasu 0 78 mrk. Dwor z Albertowem 1 dm, 22 mk. , Kuźnicą Słupską 3 dm. , 62 mk. i Śpigłem 3 dm. , 68 mk. , z któremi tworzy okr. dworski, ma 17 dm. , 429 mk. 408 kat. , 21 prot. i 1439 ha obszaru 749 roii, 246 łąk, 368 łasu; gorzelnia parowa, młyn, cegielnia, stacya do stanowienia klaczy, owczarnia zarodowa Rambouillet, chów i tucz bydła; właścicielem jest Aleksander hr. Szembek. 3. S. dok. Slup, wś i fol. , pow. pleszewski Jarocin, o 4V2 klm. ku wschod, od Jarocina, na praw. brzegu Lutyni. Graniczy z Witaszycami par. kat. , Jarocinem poczta i st. dr. żel. , Bachorzewem, Wysogotowem i Wolą Książęcą. Wr. 1299 Wojciech Gąska sprzedał S. Mikołajowi Janko wieżowi, woj. kaliskiemu; Władysław Łokietek w Strzelnie d 19 marca t. r. pozwolił osadzać S. na prawie niemieckiem. W r. 1399 Henryk z Zimnej Wody nadał kościołowi p. w. św. Mikołaja dwa wolne łany na S. i czynsz z młyna na Bachorzewie. Kościół ten był niegdyś parafialnym, a S. tworzyła parafię jeszcze po r. 1618. Bziś nawet pamięć o kościele tym zaginęła. W r. 1464 rozgraniczano S. z Witaszycami i Wolą Książęcą, a między r. 1558 i 1563 S. z Bachorzewem i Słębicami Siebież; w r. 1579 należała S. do Piotra Jaskoleckiego, który tu miał P g łana osiadł, i 3 komor. Regestra pobor. Pawiński, Wielk. , I, 129 zlewają parafię słupską z Skalmirzycami. W r. 1618 dziedziczył S. Andrzej Suchorzewski; było tam 1 Ya łanu km. , 2 łany spustoszone, 3 komor, i 4 koła młyńskie. W nowszych czasach posiadał 8. Michał Gorzeński. Wś z Borowcem tworzy okrąg wiejski, mający 7 dm. , 45 mk. 41 kat. , 4 prot. i 67 ha 60 roii. Folwark 9 dm. , 148 mk. wchodzi w skład okręgu dwor. Witaszyce. 4. S. 9 dok. j lup, ZLnh Slvp, Sluh wś kość, pow. poznański, dek. bukowski, o 6 klm, na zach. od Stęszewa, na zachod, wybrzeżu jez. Strykowskiego, naprzeciw Sapowic. Graniczy z Januszewicami, Piekarami i Tomicami; 34 dm. , 292 mk. kat. i 315 ha 299 roii. Około 1140 r. Elżbieta, żona Mieszka Starego, nadała S. klasztorowi lubińskiemu Pomn. Dziej. Pol. , V; w r. 1258 Bolesław, syn Władysława Odonicza, i wr. 1294 Przemysław II wymieniają S. między posiadłościami klasztornemi. W r. 1383 była S. własnością bisk. poznańskich; sołtys słupski Jakub sprzedał sołtystwo Piotrowi Czarnemu z Szewiec, któremu biskup Stefan różne nadał przywileje i oznaczył obowiązki. Inwentarz dochodów biskupich z r. 1564 wykazuje 4 łany sołtysie, 4 osiadłe i 6 spustoszonych, z których płacono po 36 gr. , 2 ćwiertnie owsa, 2 kapłony i 30 jaj, dodając tamże na jeziorze w Słupi, najmują włoków, płacą od nich różnie. Wr. 1580 były tam 4 łany sołtysie, 4 osiadłe, 5 pustych, 1 zagrod, i 2 komor. Około r. 1575 bisk. Adam Konarski przekazał S. jezuitom poznańskim. Po ich zniesieniu przeszła w ręce prywatne; w r. 1781 posiadał ją pułk. Michał Małachowski, później Bieliccy, a w końcu Sulerzyccy. Kościół p. w. WW. Św. istniał przed r. 1298; wymienia go bisk. Andrzej, dzieląc archidyakonat poznański na 3 archidyakonaty Kod. Wielk. , n. 770. Kanoniczną erekcyę posiada ten kościół z r. 1399; przed r. 1463 wchodziły w skład par. słupskiej Tomice, które następnie z Mirosławicami odrębną tworzyły parafię. W miejsce starego wystawili jezuici między r. 1700 a 1730 nowy kościół drewniany, a w miejscu tego stanął w r. 1849 inny, z cegły palonej. Księgi kościelne zaczynają się od r. 1726. Par. , liczącą 2025 dusz, składają Bielawy, Januszewice, Jeziorki, Piekary, Sapowice, Separowoj Słupia i Zemsko. W Bielawach własności seminaryum poznań. znajduje się kaplica publiczna, w Zemsku zaś i Słupi s zkoły parafialne. 5. S. , dok. Slup, majętność, pow. średzki, o 3V2 klm. na zach. płd. od, Środy; graniczy z Strzeszkami, Płaczkami, Śmieciskami. Winną, Jaszkowem, Koszutami, Źabikowem i Pętkowem; 11 dm. , 215 mk. 211 kat. , 4 prot. i 580 ha 534 roii, 28 łąk, 1 lasu; torfowisko i cegielnia; uprawa buraków, chów bydła i owiec Rambouillet. W r. 1348 bracia Andrzej i Tomisław z S. prawowali się z opatem lubińskim o Garby, które Maćko, woj. poznański, ststa wielkopolski, przysądził klasztorowi Kod. Wielk. , n. 1270. S. składała się dawniej z Małej i Wielkiej Słupi. W r. 1578 posiadała Małą S. Agnieszka Słupska; było wówczas 8 śladów osiadł. , 1 zagr. i komor. Wielką S. dziedziczyli Stanisław Chłapowski i Piotr Kowalewski; pierwszy miał 5 ślad. , 1 Ys pustych i 4 zagrod. , a drugi 3 ślady i 1 komor. Wr. 1618 posiadał Prokop Suski na Wielkiej S. 1 ślad osiadły i 3 zagr. ; Mała S. leżała pustkami. Przy schyłku zeszłego wieku należała Wielka S. do Józefa Krzyżanowskiego, a w nowszych czasach obie Słupie do Jana Nieświastowskiego. E. CaL Słupia, Schlaiipe wś, pow. sycowski, posiada kośoiół paraf, kat. , par. ew. Syców,

Słupia