prepozyturze krakowskiej. Probostwo miało swoje specyalne role. Folw. , karczma i zagrod, dawały dziesięcinę pleb. w Słupi Długosz, L. B. , I, 23, 130; II, 207, 208, 214. W r. 1581 J. M. P. Krakowski płacił tu od 9 łan. km. 5 Yg karczm. , 3 czyn. , 3 zagr. bez roii, 3 rzem. Pawiń. , Małop. , 77, 436, 437. Obecny kościół wystawił 1780 r. Antoni Michałowski, dziedzic wsi. S. par. , dek. włoszczowski dawniej dzierzgowski, 1357 dusz. 9. S. wś i fol. poduchowny nad rzką Sierpienicą, pow. płocki, gm. Majki, par. Słupia, posiada kościół par. drewniany, 4 dm. , 67 mk. , 373 mr; W 1827 r. 6 dm. , 37 mk. Kościół paraf. erygował w 1379 r. Dobiesław, bisk. płocki; obecny drewniany, 1860 r. odnowiony; w kościele obraz Chrystusa cudami słynący. S. par. , dek. płocki dawniej raciąski, 980 dusz. 10. S. 9 wś nad jez. Orszulewskiem, niedaleko ujścia Maciczny do Skrwy, pow. rypiński, gm. Szczutowo, par. Gujsk, odl. 18 w. od Rypina, ma tartak, 31 dm. , 211 mk. , 497 mr. W 1827 r. 13 dm. , 105 mk. Osada S. z tartakiem należy do dóbr Wola Stara. B7 Ch. Słupia, w 1581 Słupie, wś, pow. limanowski, par. w w Górze św. Jana, leży w okolicy pod górskiej i lesistej, nad pot. Wilkowisko, dopł. Tarnawy a z nią Stradomki. Ma 44 dm. 7 ua obszarze więk. pos. Piotra Dydyńskiego i 311 mk. , 303 rz. kat. i 8 izrael. Rola jest glinką dosyć urodzajną i dobrze nawodnioną. W lesie jest wyniosły nasyp zwany Zamczyskiem. Pos. więk. ma 239 roii, 19 łąk, 19 past. i 152 mi łasu jodłowego i bukowego pos. mn. wy nosi 209 roii, 30 łąk, 37 past. i 9 mr. łasu. W 1581 r. Pawiński, Małop. , 52 jest właj snością Zembockiego, dzierżawioną przez Sta nisława Cieniawskiego, miała 7 półłanków km. , 4 zagr. z rolą, 2 komor, z bydł. , 4 komor, bez bydła i 2 rzem. Graniczy na płd. z Sad kiem, na zach. z Górą św. Jana i Mstowem, na płn. z Krasnem i Bojańczycami, od wsch. zaś ma obszerne lasy. Mac. Słupia 1. dawniej Słup, dok. Slup, wś kość, pow. krobski Rawicz, dek. jutrosiński dawn. krobski, o 6 klm. na płd. od Górki Miejskiej, na trakcie z Rawicza do Dupina, w okolicy wzgórzystej. Graniczy z Zawadami, Sikorzynem, Niemarzynem i Chojnem; par. i poczta Słupia Kr. Rawitsch w miejscu, st. dr. żel. w Rawiczu o 7V2 klm. W r. 1271 bisk. wrocławski Tomasz użala się, że szlachta wielkopolska, między którą wymienia Jana z S. , pustoszy wsi biskupie w okolicy Mielicza. W r. 1310 wchodziła S. w skład pow. ponieckiego, a r. 1357 należała do kapituły gniezn. ; posiadłość tę potwierdza przywilej Kazimierza W. z 1 marca 1357 r. Kod. Wielkop. . S. stanowiła część uposażenia kustoszów katedralnych. W r. 1383 Peregryn z Węgleszyna, ststa wielkopolski, pustosząc dobra kościelne, nie oszczędził S. W r. 1580 było 19 łanów osiadł. , 4 zagrod, i 8 komor. Około r. 1795 zabrał rząd pruski S. i sprzedał ją z innemi wsiami generałowi v. Zastrow. Kościół p. w św. Katarzyny wystawił z drzewa Tomasz Ujejski, kustosz gnieźn, , około 1650 r. ; przedtem wchodziła S. w skład par. Czestram Golejewko; obecnie tworzy osobną parafię. Księgi kościelne spaliły się w 1811 r. Szkoła istniała w r. 1662 7. S. ma 156 dm. , 209 rodzin, 1041 mk. kat. i 1 prot. 489 męż. , 553 kob. , tudzież 1134 ha 823 roii, 137 łąk; cz. dochód z ha łąk i roii 13 71 mrk. 2. S. , dok. Sltfp, Zlup Shipi, Slupya wś kość. i dwor, pow. ostrzeszowski Kępno, dek. kępiński, o 4 klm. na płd. wschód od Baranowa, przy trakcie kępińskobyczyńskim i przy dr. żel. poznańskokluczborskiej, w okolicy wznies. 174 200 mt. npm. Graniczy z Piaskami, Borównem, Baranowem i Jankowem; par. i poczta Słupia Kr. Kempen w miejscu, st. dr. źel. w Łęce Opatowskiej o 5 klm. i nieco dalej w Kępnie. Do S. Kępińskiej odnosić się ma zamiana Bogunowa i Dobrogostowa, posiadłości klasztoru lubiąskiego, na S. , dziedzictwo Konrada i Mojka, którą Mieszko potwierdził d. 26 kwietnia 1177 r. Badacze szląscy uważają to dziedzictwo za Słup pod Jaworem na Szląsku Kod. Wielkop. , n. 22 i Cod. Dipl. Sil, VII, n. 48. Nie ulega wątpliwości, że w r. 1280 S. Kępińska, w ówczesnym pow. kaliskim, należała do klasztoru św. Wincentego w Wrocławiu. Przemysław II pozwolił osadzać ją na prawie niemieckiem Kod. Wielkop. , n. 492. Slupz w bulli Innocentego IV z d. 4 czerwca 1253 r. Cod. Dipl. Sil. , VII, n. 839, potwierdzającej posiadłości klasztoru tego, zdaje się być S. Kępińską. Tę S. sprzedał około r 1545 opat Krzysztof Beus Gęsta abb. s. Vinc. w Script. Rer. Siles. , II, 144. W r. 1552 była S. własnością Jana Spytka Tarnowskiego, woj. sieradzkiego, i wchodziła w skład par. Opatów; było wówczas 27 osadników włącznie z karczmarzem i 8 łanów; sołtystwo wcielono do obszaru dworskiego. Późniejszymi dziedzicami byli Stanisław Tarnowski, kasztelan sandomierski r. 1585, Jozef Wiktor Olszewski, ststa wieluński 1694, Niemojowscy Hieronim i Szczęsny, cześnik wieluński 1725, Wojciech Psarski r. 1805, a po nim znów Niemojowscy. Przed r. 1795 należała S. do pow. wieluńskiego. Na obszarze S. znajduje się cmentarzysko przedhistoryczne z kościotrupami. Kościół p. w. WW. Św. istniał już w r. 1585; parafialnym został w r. 1791. W miejsce starego wystawił nowy 1753 r. Szczęsny Niemojowski, a w miejsce tego stanął murowany w r. 1869 1870, z legatu Tomasza Mozdzanowskiego, plebana Słupia