umowę z Radziwiłłami, poczem pozwolono ks. Januszowi widywać się z panną, mieszkającą wtedy w Wilnie w domu Chodkiewiczów. Wszystko szło gładko, lecz gdy Radziwiłłowie zaczęli nieoględnie tradować Chodkiewiczom, za należność, Kopyś pod Orszą, ci oburzeni zerwali stosunki ks. Zofii z ks. Januszem. Obie strony nie myśląc zgoła o Ustępstwach, zaczęły się gotować formalnie do wojny domowej. Zaciągano więc wojska cudzoziemskie, zbierano tłumy przyjaciół. Jan Zamoyski przysłał nawet Radziwiłłowi 200 koni. Radziwiłłowie uzbroili 6000 zbieranego żołdactwa, Chodkiewiczowie zaś obsadzili swój dworzec wileński trzema tysiącami zbrojnego ludu. Król Zygmunt dowiedziawszy się na co się w Wilnie zanosi, posłał rozjemców Giedrojcia, biskupa żmujdzkiego, Dorohostajskiego, w. marsz, kor, , i Zawiszę, podskar. lit. ; w końcu Chodkiewiczowie przystąpili do ugody. Skasowano wszystkie pretensye Radziwiłłów do Chodkiewiczów, pokwitowano tych ostatnich z opieki; nadto Chodkiewiczowie dostali 360, 080 złp. w gotowiźnie i 500 włók ziemi na wieczność porękawicznego, a ks. Zofia została wydaną za ks. Janusza Radziwiłła d. 1 paździer. 1600 r. w Brześciu. Pożycie małżeńskie księżny było smutne, i smarła ona w kwiecie wieku d. 9 marca 1612 r. w Omelowie może Omelno nad Ptyczem, dziś w powiecie ihumeńskim, przeżywszy nie całe 26 lat. Przed śmiercią księżna zapisała mężowi olbrzymie dobra swoje, przez co księstwo słuckie przeszło w dom Radziwiłłów. Wzbogacony łaską małżonki ks. Janusz Radziwiłł, zaraz po jej zgonie zawiera nowe związki. Wszystko to podniecało zawiść Chodkiewiczów, z tytułu pokrewieństwa ich z wygasłymi Olelkowiczami. Na synu ks. Janusza, z Niemki zrodzonym, Bogusławie, koniuszym litewskim, skończyła się po mieczu ta gałęź Radziwiłłów, córka zaś Bogusława Ludwika Karolina, wydana za Karola Filipa, palatyna reńskiego ks. neuburskiego, z pominięciem królewicza Jakuba, wniosła mężowi księstwo słuckokopylskie wraz z hrabstwem birżańskiem w wwdztwie trockiem ob. Neuburskie dobra. Po śmierci ks. Ludwiki Karoliny f 1695 r. dobra jej litewskie przeszły na jedyną córkę Elżbietę Augustę i odtąd zaczyna się nowa wojna domowa o Słuczyznę pomiędzy palatynem, ojcem i opiekunem Elżbiety, a Radziwiłłami i Sapiehami, zakończona układem i okupnem dóbr neuburskich przez i Radziwiłłów w 1744 r. Według ówczesnego dokumentu w ks. słuckiem i kopylskiem mieściły się następne radziwiłłowskie wsi i folwarki A dobra słuckie Bołoczyce, Bielewicze, Basławce, Brańczyce, Branowo, Borki, BołocznaWielka, BołocznaMała, Bielicze, Bolszec, Cielawieze, Czerniewo, Chladowicze, Cieroszki, Chrzanowo, Dorozkiewicze Dorki, Brynki, Hiedki, Hryczynowicze, Horodźiatycze, Jurewicze, Jurkowicze, Moczka, Iwan, Kaczałów, Klopczany, Karolino al. Paździor, Koty, Krynki, Lenin gt; Lutowicze, Łuczniki, Łatkowszczyzna, Łozowszczyzna, Mańków. Musicze, Michejki, Miliszkiewicze, Mozole, Morocz, Milkowicze, Makowicze, Miaciewicze, Nowodworce, Niżówka, Niepoczy to wicze, Niekłopowszczyzna, Obrusowicze, Prusy, Pohost, Poperowo, Paszkowszczyzna, Proszczyce oddane zborowi kalwińskiemu, Połuże, Porzecze, Protasewicze, Raczkiewicze, Rodziatycze, Ruchów, śliwa, Szumiatycze, Sławkowicze, Stryż, SmolkówWielki, SmołkówMały, miasto Słuck z folwarkami, Siółko, Sculaki, Spaskie, Sadowicze, Starobin, Starcza, Urzecze, Uszałowicze, Wyzna, Wiesieja, Wasilińce Wybranieckie i Wańkowszczyzna. B Dobra kopylskie Adamowicze al. Wagrymowszczyzna, Bibakowszczyzna, Bołhowicze, Bobownia, Bazłabiki, Ciecierowicze, Czyżewicze, Doktorowicze, Dbrohowicze, Delatycze, Hiszkowicze, Hrozów Mały, Izwa, Jakubowiczo, Kopyl miasto z folwarkami, Kłosowszczyzna, Kobylicze, Kiela we władaniu plebanii słuckiej, Kokorycze, Kraje wszczyzna, Kuncówszczyzna, Lubcz miasto i dobra, Łatkowszczyzna, Łagnytowszczyzna, Małyszkowszczyzna, Mordwiłowszczyzna, Odkołowicze, Ostaszyn Drewniany, Piaseczno, Połuże, Półbrzeg, Przy woda, Romanów miasto z folwarkami, Rymje, Rusaki, Starzyca, Słobódka, Świdzicze, Świnka, Szostaki, Skabin, Usów, Wereskowo, Zauszenie i Zaułki. W ogóle 127 miejscowości, w tem 18 miast i miasteczek. Wszystkie te dobra stały się allodyalnemi domu Radziwiłłów, ordynatów nieświeskich i po śmierci ostatniego w prostej linii ordynata Dominika, syna Hieronima, przyrodniego brata ks. Karola Panie kochanku, przeszły na jedyną córkę jego Stefanią, zrodzoną z Teofili Morawskiej. Ponieważ ks. Dominik w 1812 r. wyszedł za granicę, dobra więc jego uległy sekwestrowi, jednakże ukaz cesarza Aleksandra I z d. 24 lutego 1814 r. wydany w Chau mont, wrócił ordynacyę nieświeską w dom Radziwiłłów linii pruskiej, dobra zaś allodyalne, po zaspokojeniu wierzycieli, miały stanowić wiano ks. Stefanii, którą wzięła na opiekę cesarzowa Marya. Za wpływem dworu poślubił ją hr. Ludwik Leon Wittgenstein, obdarzony później nieco tytułem księcia. Ks. Stefania przed śmiercią zapisała dobra mężowi. Po ks. Ludwiku Wittgensteinie odziedziczył Słuczyznę jedyny syn jego ks. Piotr, który umierając w stanie bezżennym w 1887

Słuck