sławowicza, oddal Słuck, Kłeck i in. sprzy1 mierzeńcowi swojemu Swiatosławowi Olgo1 wieżowi, ks. czernihowsldemu Karamzin, XIIj przypis 320 i za jego syna Olega wydał swą córkę, zaś w 1155 r. oddał Swiatosławowi w posiadłość pograniczny ze Słuczyzną Mozyrz ibid. , 247 249. Ale widać, że dzielnica mozyrska nie utrzymała się na razie przy Swiatosławie, skoro mu ją powtórnie nadaje w 1158 r. w. ks. kijow. Izasław Dawidowicz ibid. , 260. Swiatosław umiera około 1160 r. i nie wiadomo w jaki sposób zajął zaraz dzielnicę Słucka sprzymierzeniec w. ks. kijow. Izasława Dawidowicza, Włodzimierz Mścisławowiczs ale mu takową odjął w 1161 r. nowy w. ks. kijow. Rościsław, wzamian za pięć. miast w Kijowskiem. W tymże 1161 r. sprzymierzeniec Rościsława ks. połocki Rogwołod, pobity pod Horodkiem przez Hlebowiczów mińskich, schronił się do Słucka. Na tem kończą się luźne wzmianki kronik o władaniu kniaziów waregskich w ziemi Dregowiczan, poczem następuje 150letnia przerwa. W tej bowiem dobie Litwa zajęła dzielnice słowiańskie nad Niemnem, Prypecią, Berezyną i Dnieprem, tak źe już w XIII w. oparła się o Kijów. Włodzimierz, zrodzony z Maryi ks. witebskiej Narbut, V, 238, usunięty został z dzielnicy kijowskiej w 1395 r. przez Witolda, który mu oddał dzielnicę kopylskoSłucka, rozciągającą się od źródeł Niemna po Oressę i do ujścia Słuczy. Włodzimierz pierwszy podobno przyczynił się do podniesienia Słucka, przyczem Kopyl został na drugim planie Narbut, V, 533; Latopisiec Daniłowicza, 46. odtąd zaczynają się juz pewniejsze dzieje S. Od syna Włodzimierzowego Olelka Aleksandra poszła nazwa książąt słuckokopylskich Olelkowiczów. Dzielnica kiecka, która niegdyś dzieliła losy ze Słuckiem, została pod władzą w. ks. litewskich, aż otrzymali ją Radziwiłłowie od Zygmunta Augusta. Olelkowicze zasiadali w senacie litewskim dziedzicznie, a na sejmach zaraz po biskupach wileńskich z mocy konstytucyi z 1572 r. Bielski, 660; Niesiecki, IV, 73, wyd. Bobrow. . Zygmunt, brat młodszy Witolda, wyzuł ks. Aleksandra Olelkowicza z kopylskosłuckiej dzielnicy i uwięził w Kiernowie, żonę zaś jego osadził z dziećmi w Ucianach. Po zgonie Zygmunta 1440 r. , kiedy znowu wystąpiła sprawa kandydatury na tron w. ksią żęcy, panowie litewscy prosili króla powtórnie o Olelka Włodzimierzowicza, lecz księstwo wziął wtedy Kazimierz Jagiellończyk, a Olelko uzyskawszy wolność i dobra, otrzymał nadto w dożywocie w 1443 r. Kijów ojcowski Niesiecki, VII, 40. Po śmierci jego w 1454 r. syn starszy Siemion, ożeniony z kn. Maryą pińską, został przy Kijowie przez nadanie Kazimierza Jagiellończyka, a młodszy Michał wziął Słuck i Kopyl. Koniec życia miał tragiczny, albowiem za udział w spisku przeciwko królowi Kazimierzowi straconym został w końcu 1481 r. ob. Baliński, Star. PoL, IV, 2gie wyd. , str. 538 i Skarbiec Daniłowicza, cz. II, str. 219, Nr. 2012. Wdowa po nim kn. Anna uzyskuje od króla Kazimierza w 1483 r. przywilej, nakazujący kniaziom i bojarom służyć jej, jak dotąd służyli kn. Michałowi. Kn. Anna żyła jeszcze w 1493 r. , jak świadczą przywileje wydane przez nią w Słucku, wraz z synem Siemionem Michałowiczem ob. Wolff, Ród Gedyminów, 112. Kn. Siemion Michałowicz musiał bronić posiadłości swych Słucka i Kopyla w 1499 r. przeciwko pretensyom wdowy po swym stryju, kn. Maryi pińskiej. Żoną jego była kn, Anastazyą, córka Iwana Jurjewicza, ostatniego kn. mścisławskiego, wsławiona, jako już wdowa, mężną obroną Kopyla w czasie najścia Tatarów na Słuczyznę w 1505 r. i odparciem od Słucka Michała Glińskiego, dobijającego się jej ręki a jednocześnie odpędzeniem powtórnie Tatarów w 1508 r Bartoszewicz, wiel. Encykl. Org. , I, str. 728. Wnuk tego Siemiona Jurji II Olelkowicz miał z Katarzyny Tęczyńskiej, wojewodzianki krakowskiej, trzech synów Jurja III, JanaSiemiona i Aleksandra, Ostatni wziął po ojcu Petryków i przedmieście Ostrów w Słucku Baliński, lY, str. 690 i 542, 2gie wyd. ; Jana udział zdaje się był za obrębem Słuczyzny, w Słucku zaś wziął przedmieście Trojczany, a przy ks. słuckokopylskiem został Jurji III, ożeniony z Kiszczanką Barbarą, wojewodzianką podlaską, po śmierci którego w 1586 r. dzielnica ta przeszła na jedyną córkę jego Zofię Olelkowiczównę, na którą też spadły schedy po bezdzietnych stryjach, połączonych z kościołem katolickim, mianowicie po Aleksandrze J w Krakowie 1591 r. i Janie f w Lublinie 1592 r. . Ks. Zofia stała się przedmiotem intryg możno władców w cełu zagarnięcia jej olbrzymiego wiana. Po śmierci ojca Zofia dostała opiekunów w pokrewnych Chodkiewiczach, którzy będąc dłużni Radziwiłłom znaczne sumy, postanowili uiścić należność przez swoją pupilkę i jeszcze coś przytem zarobić. Stanęła przeto ugoda na piśmie pomiędzy Jerzym Chodkiewiczem, ststą żmujdzkim, opiekunem księżniczki, i Krzysztofem Radziwiłłem, wwoda wil. , w rzeczy wydania księżniczki po dojściu jej do pełnoletności w d. 6 lutego 1600 r. za syna wojewody Janusza Radziwiłła. Wkrótce umarł starosta żmujdzki, a brat jego Hieronim Chodkiewicz opiekę nad księżniczką objąwszy, wznowił

Słuck