odbywają się co czwartki i niedziele, jarmarki zaś doroczny w drugi dzień Zielonych Świątek. W przystani na rz. Szczarze, wchodzącej w skład kanału Ogińskiego, w 1868 r. naładowano 23406 pudów, wartości 21251 rs. , wyładowano zaś 35395 pud. , wartości 19404 rs. Miasto posiada na własność 4097 dzies, ziemi. Paraf, kościół katol. p. w. św. Andrzeja, pierwotnie z muru wzniesiony został przez króla Aleksandra w 1493 r. Obecny zaś wspaniały kościół murowany, z dwiema wieżami, o przepysznie i ozdobnie malowanem sklepieniu, stanął w 1775 r. kosztem i staraniem miejscowego proboszcza ks. Ancuty i biskupa Giedrojcia. Długości ma 34, szerokości zaś 14 łokci. Prócz parafialnego jest w S. kościół p. w. Niepokalanego Poczęcia N. Maryi P. , przy klasztorze bernardynek, założony w 1645 r. przez Aleksandra Judyckiego. Parafia katol. , dekanatu Słonimskiego, ma 8677 wiernych. Dawniej parafia słonimska miała kaplice; w Choroszewiczach, Ha wino wieżach, Isajewiczach, Burzymowie i Derewianczycach. St. dr. źel. poleskich, na przestrzeni Baranowicze Białystok, pomiędzy st. Żerbiłówka o 26 w. a Jeziernica o 23 w. , odległą jest o 48 w. od Baranowicz a 150 w. od Białegostoku st. dr. poleskich. Początek miasta ginie w pomroce odległych wieków. Pierwsze wspomnienie historyczne o S. odnosi się do XI w. , zarówno bowiem Długosz, jak i latopiscy ruscy i litewscy wspominają, że w 1040 albo w 1044 r. w. ks. Jarosław Włodzimierzewicz spotkał się na polach Słonimskich z Litwinami i pokonał ich tak przeważni że najechawszy potem właściwą Litwę do Niemna, przymusił ją do poddaństwa na czas niejaki. W 1103 r. wódz litewski Erdziwiłł, syn Montwiłła, napadał na Rusinów aż pod Słonim, pod którym w sto lat później Litwini ponieśli wielką klęskę od książąt ruskich. W XIII w. S. był grodem czyli posiadał zamek drewniauy, który Kajdan, wódz Batego, w 1241 r. z ziemią zrównał. Zamek ten w tymże roku odbudował niewątpliwie Erdziwiłł, synRyngolta, panujący wówczas w Litwie i zajmujący te strony po ustąpieniu Litwinów. Podczas zaburzeń za Mendoga zdobył S. w 1252 r. Lew Daniłowicz, ks. halicki, w 1258 r. jednak, w skutek przymierza zawartego pomiędzy Danielem a królem Mendogiem miasto zostało przyznane ostatecznie za własność litewską. W 1276 r. ks. litew. Giligin osadził tu Litwinów z Prus, podobno z prowincyi Szaławii, chroniących się przed Krzyżakami. Z tych czasów pochodzą pewnie trzy osady w okolicy mka Zdzięcioła Narcewicze, Pogiry i Zasiecie, z ludnością litewską, otoczone zewsząd ludnością słowiańską. Wkrótce potem miasto tak dalece wzrosło, że około 1290 r. Montwid, najstarszy syn Giedymina, w. ks. lit. , otrzymawszy od ojca dzielnicę na Koraczewie i Słonimie, w nim założył stolicę swego księztwa. Opieka panujących z domu Jagiellonów oraz długie lata pokoju podniosły jeszcze więcej S. , który w 1500 r. został miastem powiat, wwdztwa nowogródzkiego. Około 1508 r. S. j stanowiący dotychczas z całym okręgiem ekonomię stołu królewskiego, wraz z wsiami Surynki, Juryłycze i Sosnówka zamieniony został na ststwo grodowe, które w tym czasie posiadał Jan Litawor Chreptowicz h. Odrowąż. W 1532 r. Zygmunt I nadał miastu prawo magdeburskie Po unii Lubelskiej S. stał się miastem sadowem, ustanowione bowiem w nim zostały gród i ziemstwo. Że jednak miasto położone byłd opodal od drogi wielkiej i nie mogło się dla tego pomyślnie rozwijać, przeto Zygmunt Augusna przełożenie Iwana Hornosteja, podskarbiego litewskiego, wwdy nowogródzkiego i ssty Słonimskiego po Janie Radziwille h. Trąby i Bohuszu Bohowitynie h. Korczak, ustanowił przywilejem wydanym w Wilnie d. 13 maja 1558 r. dwa jarmarki dwutygodniowe na zesłanie Ducha św. i na Boże Narodzenie. Zygmunt III potwierdził je w 1590 r. i przeniósł na Wniebowstąpienie Pańskie i na dzień św. Mikołaja. Rewizorowie królewscy rozmierzając w 1558 r. place w S. oznaczyli ilość czynszu mającego się wnosić przez mieszczan i z hojności Zygmunta Augusta obdarzyli miasto gruntami. Przywilejem z d. 4 stycznia 1591 r. Zygmunt III wznawiając prawa magdeburskie nadał miastu za herb lwa złotego z krzyżem podwójnym, nakształt h. Lis, w błękitnem polu sstą słonimskim w tym czasie był kanclerz w. lit. Lew Sapieha h. Lis. Sejm z 1631 r. naznaczając S. na miejsce zjazdów przedsejmowych, zwanych sejmikami generalnemi al. generałami, przyczynił się znacznie do wzrostu miasta. Sejmiki te odbywały się w S. do 1685 r. Nadto w mieście odbywał się każdorocznie popis rycerstwa pow. Słonimskiego i sejmiki do wyboru posłów na sejm i deputatów na trybunał. Lew Sapieha urządził w 1605 r. cech tkacki, co Zygmunt III w 1609 a Jan III w 1679 r. zatwierdzili. Władysław IV celem uporządkowania miasta dał w 1641 r. przywilej mieszczanom na wybudowanie ulic i rynku a na utrzymanie tego ustanowił opłatę targowego. W 1644 r. Kazimierz Leon Sapieha, marszałek nadworny lit. i ssta miejscowy, urządził i inne cechy, do których obowiązani byli nale żeć i Tatarzy rzemieślnicy. Po zniszczeniu miasta podczas wojen za Jana Kazimierza i zatraceniu oryginalnych przywilejów, król Michał w 1669 r. odnowił wszystkie prawa i nadania poprzedników. Najbardziej jednak podniosło się miasto w drugiej połowie XVIII w. , kiedy

Słonim