Novi fori quod Srzedske nominatur. Miesz czanie poddani byli juryzdykcyi biskupów. Osada otrzymała targi tygodniowe Kod. Wielkp. , 1370. Lib. Ben. Łaskiego nazywa S. miastem. Pleban miał dziesięcinę z ryb ło wionych w jeziorze. W regestr pobor. z 1579 r. wymieniono S. w liczbie wsi, jako własność bisk. poznańskiego, który płacił od 16 łanów, 6 ogrod. bez roli, 4 osad. bez bydła, 4 rze mieślników i 2 rybaków Pawiń. , Wielkop. , I, 287. W lustracyi z 1569 r. Lustr. , IV, 304 rewizorowie podają, że pobierano tu cło dwo jakie dla kasztelana i dla biskupa. Narzeka no na to bo przejazd jest dobry i nie po trzebuje naprawy. Przywileju nie okazano. Kościół par. p. w. św. Mikolaja istniał zape wne już w XIV w. przy zakładaniu miasta. Już w 1413 r. pleban ślesiński Przecław po pierał sprawę o dziesięciny w konsystorzu gnieźnieńskiem dawnymi przywilejami Lib. Ben. Łask. , I, 208. Obecny, murowany, z trze ma wieżyczkami na froncie, pochodzi z 1604 r. Odrestaurowany w 1874 r. Ś. wraz ze Słupcą wchodziły w skład klucza ciążeńskiego dóbr bisk. poznańskich. S. paraf, dekan. koniński, 2500 dusz. Br. Ch. Ślesin, dawniej Śleszyn, Slesis r. 1311, wś kośc. i fol. , w pow. dekan. bydgoskim, o 7 i klm. na wsch. płn. od Nakła i o 2 1 2 klm. ku płn. od kanału bydgoskiego, przy trakcie bydgoskim i drodze żol. bydgoskopilskiej, w okolicy pagórkowatej, wzn. 95 do 100 mt. npm. Graniczy z Minikowem, Górzynem, Trzeciewnicą i Gumnowicami; par. kat. i poczta w miejscu, prot. Mrocza, st. dr. żel. w Nakle i Strzelewie Strelau. W r. 1311 pisał się Sułko z S. a w r. 1386 Sędziwój Ślesiński Kod. Wielkop. , 948 i 1858; w r. 1489 należał S. do Witosławskich; r. 1583 posiadał tam Piotr Witosławski 12 łan. osiad. i 4 zagr. , a Maciej Siedlecki 9, łan. os. i 5 zagr. Około r. 1650 dziedziczył Ś. Jerzy z Tęczyna Ossoliński, kanclerz w. kor. , który ją darował jezuitom bydgoskim wraz z Minikowem i Górzynem. Gdy majętność tę odebrano jezuitom uchwalił sejm za Jana Kazimierza w r. 1661, żeby za przysądzoną sumę 60, 000 złp. wolno im było kupić inne dobra ziemskie Vol. Leg. . IV, 709. Ś. przeszedł potem w ręce Potulickich, którzy dotąd posiadają folwark ślesiński. Dzieje kościoła p. w. św. Mikołaja nie są nam znane. W miejsce starego wystawił Aleksander Potulicki, wojewodzic czernihowski, nowy kościół z drzewa i kaplicę p. w. św. Antoniego w r. 1754. Par. , liczącą 1190 dusz, składają Bogacin, Budy Rybackie, Elżbietowo, Gabryelin, Gącerzewo, Gliszcz, Górzyn, Gumnowice, Kasprowo, Kazin, Kaźmirowo, Maryanin, Michalin, Minikowo, Niedola, Ostrów, Potulice, Samsieczno, Samsieczynek, Ślesin, Suchary, Teresin, Ugoda i Urszulin. Kaplice znajdują się w Samsiecznie i Potulicach, szpital kościelny w Samsiecznie, a szkoły parafialne w Potulicach Kantowo, Samsiecznie i Ślesinie. Wś z młynem tworzy okr. wiejski, mający 32 dm. , 404 mk. 363 kat. , 36 prot. , 5 żydów i 693 ha 379 roli, 215 łąk. Fol. ma 15 dm. , 202 mk. 155 kai, 41 prot. , 6 żydów i 1260 ha 1100 roli, 66 łąk, 50 lasu; czysty doch. z ha roli 13, 71, z ha łąk 8, 62, z ha lasu 2, 74 mrk; młyn i cegielnia; chów i tucz bydła; właścicielką jest Aniela hr. Potulicka. E. Cal. Slesińskie al. Sleszyńskie, jezioro na granicy pow. kolskiego i konińskiego, należy do grupy jezior goplańskich i samo stanowiło poprzednio jedną z odnóg równolegle z nim ciągnącego się Gopła, odległego o 6 do 7 w. na wschód. Suche koryto, łączące dawniej oba jeziora, jest dotąd widoczne. W XV w. już rozdział obu jezior był faktem dawnym o tyle, że odłączona częśó Gopła już nosi nazwę jeziora Sleszyńskiego, którą obejmowano całą grupę przyległych jezior Patnowskie, Gosławickie, Licheńskie, łączących się z Wartą pod Morzysławiem za pośrednictwem rzeczki Goplenicy, dziś nie istniejącej. Kierunek jego biegu wskazuje po części dzisiejszy kanał przechodzący od jez. Pątnowskiego do Warty pod Morzysławiem. Dolina bagnista, którą on osusza, powstała z dawnego jeziora, którego najgłębsze cząstki stanowią jez. Gosławickie i Pątnowskie. Północny kraniec jez. Sleszyńskiego stanowi głęboką kotlinę, o wysokich brzegach lesistych. W dalszym przebiegu płn. zachodni brzeg jeziora przedstawia dolinę piaszczystą, usianą wzgórzami, zwanemi Wyspy zbójeckie. Tradycya ludowa głosi, że mieli tu siedzibę rozbójnicy, napadający na podróżnych kupców zapewne żeglarzy na tej drodze wodnej między Wartą a Wisłą. Przywódzcą ich miał być Garca al. Garczyński Gard tyle co ogród. W odległości 4 w. od krańca płn. jezioro, ciągnące się od płn. ku płd. zach. , zwęża się i na zacieśniającem je półwyspie spotykamy osadę Śleszyn podobnie położoną jak Skulsk. Pod osadą jest na jeziorze most i przechodzi droga bita do Sompolna. Od osady przybiera kierunek południowy i ciągnie się na 5 przeszło wiorst. Ta południowa częśó zwaną bywa także jeziorem Mikorzyńskiem. Szerokość wszędzie od 1 3 do 1 2 wiorsty. Południowa połowa jeziora posiada wysokie, malownicze brzegi, usiane włościańskiemi chatami, dworami folwarków, kapliczkami legendowemi. Dąbrowa, Mikorzyn, Wąsosze na zachód. , Połwiesk na wschod. wybrzeżu. Na południe od wsi Wąsosze z kościołem i cmentarzem wybiega w jezioro ostro zakończony przylądek, zwężający je i za

Ślesin

Slesińskie