się rolnictwem i drobnym przemysłem. W r, 1458 dostawiła na wyprawę malborską 3 żołnieszy pieszych, t. j. tyle co Bnin, Czempin, Kamionna i t. p. miasteczka; w r. 1579 płaciła 3 złp. soszu; było tu wówczas po 5 szewców i piekarzy, po 3 krawców i komorników, po 2 rzeźników, bednarzy, szkudlarzy, rybaków i przekupek, 1 kołodziej, kowal i ślusarz; dwór posiadał w mieście 2 łany osiadłe; w r. 1618 płacono 2 złp. 24 gr. soszu; różnych rzemieślników było 22, komorników 10; młyn wodny o 3 kołach; około r. 1660 przesiedliło się z Leszna do S. przeszło 120 rodzin wyznania braci czeskich; ztąd powstała może niepoparta należycie wiadomość, jakoby już w pierwszej połowie XVI w. ludność S. wynosiła 6000 dusz. Szkoci miejscowi spolszczyli się i zlali z narodem, który ich przyjął gościnnie. Żydzi skoccy płacili około 1770 r. 744 złp. W końcu zeszłego stulecia było w S. 857 mk. , między którymi 338 żydów, 32 sukienników, 30 szewców, 14 płócienników, 6 stolarzy, po 3 krawców i garncarzy; po 2 bednarzy, kuśnierzy, rymarzy, murarzy, powroźników i winiarzy, 1 tokarz, slusarz, farbiarz, karczmarz i muzykant; miasto utrzymywało stróża nocnego i kata; dochody roczne wynosiły 70 talarów; jarmarków odbywało się 5; było tu wówczas 85 dym. , ratusz, synagoga i 3 kościoły katolicki, czeski i luterski. W r. 1811 miały S. 128 dm. , 790 mk. ; 1831 r. 1. 38 dm. , 882 mk. 329 kai, 329 żyd. i 224 prot. ; 1843 r. 1227 mk. ; 1858 r. 1189 mk. ; 1871 r. 136 dm. , 1330 mk. 538 kai, 561 prot. , 231 żyd. . Dwór ma razem z Kaszarami 3 dm. , 27 mk. , Piłą 3 dm. , 23 mk. i Na dolnikiem 1 dm. , 9 mk. , z któremi tworzy okrąg dworski, 15 dm. ,. 230 mk. 199 kai, 31 prot. i 847 ha 387 roli, 165 łąk, 128 lasn; czysty doch. z ha roli 5, 48, z ha łąk 11, 75, z ha lasu 1, 57 mrk. ; gorzelnia parowa, 2 młyny i wapiarnia; chów bydła; właścicielem jest Ludwik Piątkowski, który niedawno temu nabył S. od banku koszalińskiego. Pierwotnymi dziedzicami dworu i miasta byli Skoccy h. Nowina; z nich Jan i Jakub sprzedali majętność skocką w r. 1536 Wojciechowi z Łabiszyna Latalskiemu, kasztel. lędzkiemu, za 1500 duk. węg. ; po Latalskich posiadali ją kolejno Bejowie około r. 1630 do ok. r. 1668, Unrugowie r. 1670, z nich Krzysztof w r. 1698, Andrzej Twardowski r. 1698, Raczyńscy r. 1737, Rogalińscy r. 1750, Wincenty Świnarski r. 1793, Skoraszewski Józef 1846 r. , Carl Cunow r. 1870, Paweł Zakrzewski ok. r. 1886. Przy schyłku XVIII w. składały majętność skocką Glinno, Kasztelany, Młynki, Niedarzyn, Peda, Rakojady, Rojewiec, Rościnno, Reszków, Skoki miasto i dwór, Stawiany i Szczodrochów, Jan de Scocov Kod. Wielkop. , n. 374 nie z tych zapewne pocho dził S. , prędzej w okolicy Swiebodzina mogła istnieć wieś t. n. Z większem prawdopodo bieństwem przyczepić można do S. kasztelana radzimskiego Wojciecha de Scotia r. 1379; w kilka lat później spotykamy piszących się z S. Skockich. Pierwotne dzieje tej osady nie są dotąd zbadane. H. Wuttke Staedteb. d. L. Posen dowiedział się np. że założycie lem S. miał być jakiś Naglowie; jest to oczywiste skażenie nazwy Nagłowic, w pe wnym związku z Rejami nagłowickimi, dzie dzicami majętności skockiej w XVII w. Ra czyński Wspomn. Wielkop. , II, 388 podaje, że S. już w r. 1367 były miastem, lecz pol skiem prawem się rządziły. Reichspostgebiet pochwyciwszy powyższą datę, zapisuje str. 206, że tegoż roku S. uzyskały prawo niemieckie. O prawie tem, nadanem przez Kazimierza W. za wstawieniem się Janusza z Podlesia, wspomina także Opisanie ks. poznańskiego wyd. Bobrowicza, str. 524. W 1373 r. stanął w S. kościół paraf. Miastem były S. w r. 1389; w tym bowiem czasie wy stępuje w aktach grodz. poznańskich wyd. 1888 r. mieszczanin skocki, a w r. 1399 dwaj wójtowie skoccy, bracia z Męki Grzebienickiej r. 688 i 2876. W r. 1632 pod d. 12 stycznia otrzymało miasto przywilej, ustanawiający stosunek jego do dziedzica; w r. 1710 morowe powietrze zmniejszyło ludność miejscową pra wie o połowę. Reichspostgebiet str. 206 twierdzi mylnie, jakoby Skoki już w r. 1772 przypadły Prusom. Przed r. 1793 wchodziły S. w skład pow. gnieźnieńskiego i leżały na pograniczu pow. poznańskiego; późniejsze ich losy są wspólne z dziejami w. ks. poznańskie go; w r. 1848 brały czynny udział w ruchach ówczesnych. Wykopaliska skockie, składające się z popielnic i naczyń glinianych, tudzież z przedmiotów bronzowych i żelaznych, znaj dują się w zbiorach poznań. Tow. Prz. Nauk. W nowszych czasach odkopano pod S. gro bowisko pokryte 7 kamieniami, ułożonemi w kształcie podkowy. E. Cal. Skokom, Skokum, w XVI w. Szkokom, 1565 r. Skokomie, wś włośc. nad rz. Czarną Strugą, pow. słupecki, gm. Emilienheim, par. Zagórów, odl. 17 w. od Słupcy, ma 50 dm. , 404 mk. Wchodziła w skład dóbr Kopojno. W r. 1827 było 21 dm. , 244 mk. Na początku XVI w. kmiecie dawali pleban. w Zagórowie tylko meszne po 4 gr. z łanu Łaski, L. B, I, 283. Według reg. pob. pow. konińskiego z r. 1579 wś S. , w par. Zagórów, własność opactwa lędzkiego, miała 9 1 2 łan. , 2 zagr. bez roli, 2 komor, bez roli, 2 rzem. Pawiń. , Wlkp. I, 241. Skoków 1. pow. słupecki ob. Kopojno, mylnie zamiast Skokom. 2. S. , wś i fol. , pow. nowoaleksandryjski, gm. Godów, par.

Skokom

Skokom

Skoków