nabyte dobra, któro składały miasta S. i Czeladź, wsi Gołuchowiec, Łagisze, Wojkowice Komorne, Rzewniszów, Nowa Wieś, Strzyżewice. Pierwszy z biskupów Jan Rzeszowski podpisywał się zrazu Dominus et Haeres Ducatus ot Terrae Soverensis, lecz 1484 r. użył tytułu Dominus et Prinoeps Ducatus Severiensis. Odtąd następcy jego, tytułując się książętami siowierskimi, mieli prawo miecza, bicia pieniędzy i władzę udzielną nad szlachtą w tym okręgu osiadłą; sądzili w swem imieniu sprawy bez apelacyi, stanowili prawa, mianowali urzędników, nadawali przywileje, szlachectwo, słowem udzielnie rządzili w księstwie, niepodlegającem żadnym podatkom, ani ciężarom publicznym. Gdy Kazimierz, ks. na Cieszynie, zaczął rościć pretensye do tego księstwa, Zygmunt I zawyrokował 1518 r. , iż nie ma nullum jus ad dictum ducatum Seyeriensem. Bisk. Filip Padniewski zaprowadził 1567 r. w S. targi, stanowiąc ażeby od przejeżdżających kupców pobierano cło na pożytek miasta. Władysław IV w uniwersale do wojska 1634 r. zakazuje wszelkich w księstwie stanowisk, exakcyi i uciemięźliwości, wyrażając udzielne jest, od wszelkich podatków wolne i żadnym ciężarom niepodlegające siewierskie księstwo. Zamek, stojący na kępie pośród obszernego stawu, podźwignął i przyozdobił bisk. Piotr Tomicki, a bisk. Fran Krasiński nakazał 1574 r. obywatelom księstwa płacić pewien podatek na opatrzenie i utrzymanie gmachu w dobrym stanie. Stef. Czarniecki, kaszt. kijowski, po poddaniu Krakowa, stanął tu w październiku 1655 r. , jako w miejscu według umowy ze Szwedami wskazanem. Nieprzyjaciel nie dotrzymując zawartych układów, wpadł niespodzianie do miasta, zmusza garstkę wojska do przysięgi na wierność królowi szwedzkiemu i uprowadza pod Częstochowę. Często przebywali w zamku biskupi, przemieszkiwał w nim jeszcze Kajetan Sołtyk, który bił tu złote dukaty w 1762 r. i srebrne grosze 1761 r. Przechowywano tamże archiwum księstwa, składające się z ksiąg ziemskich od 1640 r. , grodzkich od 1545 r. i trybunalskich od 1643 r. Biskupi mieli tu swój dwór, swego kanclerza, sędziów i wójtów, nadawali nawet niekiedy szlachectwo, które naturalnie nie miało udziału w życiu politycznem kraju. Wobec reformatorskich dążeń z czasów sejmu czteroletniego te udzielne rządy księże nie mogły się ostać. Po zabraniu na rzecz państwa dóbr bisk. krakowskich, uchwałą z 11 czerwca 1790 r. osobna komisya wyznaczona została do rozpoznania stosunków księstwa siewierskiego, które uchwałą z 22 lipca 1790 r. wcielono do Korony. Ostatnim ks. siewierskim był biskup Feliks Turski. Pamiątką rządów biskupich są ruiny zamku, wzniesionego zapewne na murach pier wotnego grodu. Ztąd dolno i górne piętro mia ły różny całkiem układ. Zamek miał kształt czworoboczny, z wieżą, pod którą mieściła się brama wjazdowa z mostem zwodzonym. Ko śoiół paraf. p, w. św. Mateusza, nieznanej erek cyi, istniał już w połowie XV w. Wtedy był drewnianym a tylko chór był z kamienia. Proboszcz pobierał z 30 łanów miejskich i 2 wójtowskich dziesięcinę po fertonie szerok. groszy i posiadał, prócz roli, dwie sadzawki, z których jedna dawała co 2 lata po 20 flor. Pod miastem we wsi Gołuchowice, o 30 łanach kmiec. , był folwark praedium episcopalc sive castrense, largum, z którego dziesięcinę war tości do 2 grzyw. brał proboszcz Długosz, L. B. , II, 200. Kościół sam przebudował bisk. Kajetan Sołtyk w 1783 r. Drugi kościołek cmentarny p. w. św. Jana ma być bardzo sta rożytnym. Przechował się też starożytny ra tusz. S. par. , dek. będziński, ma 5571 dusz. W pobliżu miasta były dwie kuźnice fabricae Przedmiejska południowa i Jurgowska Długosz, II, 193. Około 1724 r. bisk. Kon stanty Szaniawski założył wielkie piece. Por. Wiadomość o księstwie Siewierskiem, War szawa bez daty 1786 r. . Opisy i widoki miasta i ratusza podał Tygodnik Illustr. z 1860 r. I, 109 i Nr. 1105. Br. Ch. Siewierz al. Siwer, jezioro w płn. wschod. części pow. dyneburskiego, do 8 w. długie a do 4 w. szerokie, ma 17 w. kwadr. rozległości podług pułk. Strelbickiego. Do 2 saż. głębokie, dno ma gliniastopiaszczyste. Brzegi północny i południowy po większej części wyniosłe, zrzadka tylko niskie, pokryto zaroślami brzozowemi. Od strony płn. wschodniej uchodzą do jeziora dwa niewielkie ruczaje, od strony zaś zachodniej wypływa rzka Dubna, prawy dopływ Dźwiny, do której uchodzi pod Liwenhofem. Poławiają się w niem w niewielkiej ilości szczupaki, karasie, okonie i inne ryby. Siewierz, Siewierszczyzna, Siewierska ziemia, nazwa nadawana dawniej dorzeczu Desny, t. j. północnej części dzisiejszej gub. czernihowskiej, oraz przyległym częściom gub. mohylewskiej, smoleńskiej i orłowskiej. Ob. Czernihów i Nowogród Siewierski. Siewierzyna os. młyn. nad rzką t. n. ., pow. noworadomski, gm. i par. Sulmierzyce, 1 dm. , 6 mk. , 29 mr. W 1827 r. 2 dm. , 14 mk. Siewken, ob. Żywek. Siewki, wś, pow. rzeczycki, w 1 okr. pol. brahińskim, gm. i par. prawosł. Derażyce, przy drogach z Derażyc do Mokreca i z Bereśniówki do Ciosny, ma 32 osad pełnonadziałowych; grunta wyborne, łąk i lasu dużo. Siewołocha, rzka w pow. ihumeńskim, mały dopływ Łoszy, zaczyna się w błotach Ale Siewierz Siewierz Siewierzyna Siewken Siewki Siewołocha