beczek, jarzyny różnej wymłócono 134 beczek. W 1793 r. podatek ofiary wynosił 479 złp. z 50 dymów. FrancisSzek Bukaty zmarł w drodze z Petorsburga d. 15 czerwca 1797 r. , pochowany w grobach familijnych w cerkwi dudzickiej. Po śmierci męża Barbara Bukatowa wyszła wkrótce powtórnie za Ksawerego Lipskiego h. Grabie, kasztelanica łęczyckiego. Lipski, zrujnowany familiant, osiadłszy w S. , trwonił fortunę nic nie robiąc, aż 1812 r. zamianowany został merem mta Mińska. Po rozproszeniu armii francuzkiej pod Borysowem, Lipski złożył urząd i otrzymał amnestyą. W 1828 r. zasekwestrowano dobra na rzecz kredytorów, a w 1833 r. nabył jo za 14, 000 rubli Tadeusz Zawisza. Jan Zawisza, syn Tadeusza, ustąpił Kasprowi, jednemu ze synów Lipskiego, prawo do S. w 1859 r. za zwrotem 14, 000 rs. zapłaconych przez ojca przy kupnie. Po śmierci Kaspra w 1862 r. S. przeszły w ręce Jelskich, krewnych zmarłego. Jelscy w 1865 r. ustąpili spadku ks. Augustynowi Lipskiemu, który w 1868 r. S. odprzedał Piotrowi Popowemu. obecnie, po odseparowaniu włościan, trzy fol. S. , Kowalewicze i Kobylicze obejmują 4062 dzies. , z czego przypada trzecia część na S. Jest tu kopalnia wapna; łąk dużo, ziemia lekka z wapieniem, dość urodzajna. Długi ciążące w każdej chwili grożą subhastacyą. Wś S. , w pobliżu dworu, zabudowana w jedną ulicę, miała przy reformie włościańskiej w 1861 r. 21 osad pełnonadziałowych, lecz w ostatnich latach włościanie podzielili grunta na liczne cząstki i zabudowali gęsto sadyby. Lud trudni się rolnictwem, wydobywaniem wapna i rybołówstwem zimą. Cerkiewka tu istniała oddawna, należąc jeszcze w XVIII w. do parochii chotlańskiej o 3 mile odległej, ale duchownego przy niej nie było. Dopiero zamożna dziedziczka Aleksandra Horbowska Zarankowna, zrobiła d. 6 listopada 1762 r. zapis na erekcyę cerkwi, przy świadkach Janie Kłokockim i Stefanie Mężyńskim, osadzając zarazem przy świątyni ks. Antoniego Andrzejewskiego. Zapis ten pod d. 12 marca 1764 r. został zatwierdzony przoz arcybiskupa Felicyana Wołodkowicza. Zapisem tym fundatorka wydziela na wieczne czasy cerkwi sierhiejewic kiej 2 1 2 włóki gruntu, z których 2 dla parocha, a 1 2 włóki dla bakałarza, mającego uczyć dzieci. Nadto przeznacza od dworu corocznie parochowi 2 beczki wileńskie żyta, 1 beczkę jęczmienia, . 2 beczki owsa, 1 beczkę gryki, 1 4 beczki pszenicy, 1 4 beczki grochu, 1 2 beczki jarki, 1 8 beczki bobu, 1 4 beczki grochu i po 60 złp. na wosk. Wreszcie waruje parochowi na zawsze wolne mlewo w młynie kowalcwickim, poleca wznieść na gruncie plebanialnym browar dla swobodnego pędze nia gorzałki i robienia piwa na rzecz parocha jednakże bez prawa sprzedawania, napojów. Na bakałarza osobno zapisuje, oprócz gruntu, rocznie 1 2 beczki żyta, 1 4 beczki grochu, 1 8 beczki bobu; pozwala parochowi i bakałarzo wi wolny wręb do puszczy, grunt cerkiewny oswabadza na zawsze od wszelkich poborów wojewódzkich. Erygując cerkiew paroohialną w S. fundatorka przyłącza do niej jako filię kaplicę w Dudzicach i zobowiązuje parocha aby dojeżdżał do Dudzicz w dni oznaczone dla nabożeństwa, dochody zaś z dudzickiej świątyni, przy dozorze przysięgłych ludzi, 0bracał na jej potrzeby i upiększenie. Bakała rzowi poleca, pod groźbą odebrania gruntu i subsydyów, aby w święta i niedziele zjeżdżał do wiosek z dzwonkiem dla nauczania ka techizmu. W 1783 r. wizytował cerkiew exoficyał i dziekan miński ks. Korwin Budaj; parochem wtedy był po ks. Tadeuszu Ry dzewskim ks. Szymon Dryżyński. Cerkiew sierhiejewicka należała do dekanatu błońskie go, obecnie zaś do 2 okręgu cerkiewnego pow. ihumeńskiego. Tadeusz Zawisza wzniósł własnym kosztem nową cerkiew na miejsce starej w 1841 r. p. w. św. Jerzego. Do par. należy filia w Kobyliczach p. w. św. Jana Chrzciciela. W 1866 r. należała jeszcze ka plica św. Borysa i Hleba w Horelcu. Paraf, ma około 1400 wiernych. W S. często prze bywał Karol Prozor, oboźny litewski. Archi wum sierhiejewickie i pamiątki po osobach niegdyś tam działających znajdują się w zbio rze piszącego w Zamościu. A. Jel. Sierhiejówka, dobra nad rz. WisłówRów, pow. bobrujski, w 2 okr. pol. paryckim, gm. Ozarycze, wchodziły niegdyś w skład ststwa ozaryckiego, nadanego po rozbiorze rożnym osobom. S. ma 105 włók w glebie lekkiej, młyny i propinacye czynią znaczny dochód. Własność Łaszkarowych. A. Jel. Sierhijówka, wś, pow. radomyski, należała do dóbr Malin Jelców. Przed ruiną miała 2 osady, po 1691 r. zaś tylko 1 osadę. W nowszych spisach niewykazana. Sierisior, potok, ob. Szeryszor. Sierki, wś nad rz. Narwią, pow. mazowiecki, gm. Stelmachowo, par. Tykocin, ma 1021 mr. obszaru. Sierki 1. wś, pow. lidzki, w 3 okr. pol, gm. Możejków Wielki, okr. wiejski Zabrojowce, o 42 w. od Lidy, ma 9 dm. , 61 mk. 27 dusz rewiz. . W 1864 r. własność Szalewiczów. 2. S. , wś, pow. słonimski, w 2 okr. poL, gm. maryjska, o 25 wiorst od Słonima. 3. S. , wś, pow. słonimski, w 5 okr. poL, gm. Luszniewo, o 23 w. od Słonima. Sierkowszczyzna, wś, pow. owrucki, ob. Serkowszczyzna, Podług lustracyi odbytej w r. Sierhiejówka Sierhiejówka Sierhijówka Sierisior Sierki Sierkowszczyzna