ków. Ma początku XVIII w. miał tu schedę jako zastawnik Janiszewski. W 1789 r. dwie włóki gruntu w S. , z włościanami Amieljanem i Wasilem Sarna i s ich rodzinami oddał w zastaw ówczesny dziedzic Józef Gabryel Oskierko Felicyanowi i Katarzynie z Izdebskich Podwysockim, za 1500 dukatów. W czasie reformy włościańskiej w 1861 r. było tu 6 gospodarzy; posiadali oni wszyscy razem 197 morgów, czyli każdy przeszło po 35 morgów. Podług ustawy nadawczej każdy z nich płacił czynszu rocznego 31 rs. 60 kop. , lecz następnie komisya weryfikacyjna obniżyła takowy przeszło o połowę. Grunta lekkie, urodzajne, łąki obfite. Blizkość miasteczka żydowskiego jest przyczyną pijaństwa ludu. Siergiejewicze, wś i dobra, pow. słonimski, w 3 okr. poL, gm. Czemery, o 13 i 14 w. od Słonima; własność Mierzejewskich. Siergiejewo 1. al. Rokosz, fol. , pow. słupecki, gm. Ciążeń, par. Kowalewo, odl. od Słupcy 6 w. , ma 6 dm. , 22 mk. 2 S. , wś, pow. słupecki, gm. i par. Trąbczyn, odl. od Słupcy 19 w. , ma 5 dm. ; stanowi jedną całość ze wsią Osiny. Zarówno wś jak i fol. t. n. powstały w ostatnich czasach. Siergiejewska, zaśc, pow. wileński, w 6 okr. poL, gm. Mickuny, okr. wiejski i dobra skarbowe Ławaryszki, o 12 w. od gminy, 14 dusz rewiz. Sierhieja, zaśc. nad strugą Tur, pow. rze czycki, w 2 okr. pol. jurewickim, gm. Dernowicze, par. Muchojedy, ma 2 osady; grunta lekkie, łąk dużo. A. Jel. Sierhiejewickie al. Mucha, jezioro w pow. ihumeńskim, w dobrach Sierhiejewicze. Łączyło się niegdyś z uroczyskiem leśnem Pierewoz. Wypływa z niego rzka Nieświacza, uchodzi zaś rzka Terebelka, wypływająca z uroczyska leśnego Rokitnik w gm. Zamość. Sierhiejewicze 1. wś, pow. bobrujski, w 1 okr. pol, gm. Lubonicze, ma 21 osad; grunta lekkie. 2. S. , wś i dobra nad jez. Sierhiejewickiem al. Mucha, pow. ihumeński, w 4 okr. poL puchowickim, gm. Citwa. Pewne wiadomości o S. sięgają XVI w. , należały one wówczas do kn. Zbaraskich, przypuszczalnie w spadku po kn. Zasławskich. W 1596 r. S. były własnością Janusza Mikołajewicza Zbaraskiego, wwdy bracławskiego, zrodzonego z kniaziówny Kiziczanki, zmarłego w 1608 r. Nie wiadomo jakim sposobem S. na początku XVII w. znalazły się we władaniu Janusza ks. Radziwiłła i małżonki jego Zofii Olelkowiczówny, ostatniej ks. słuckiej. Dokumentem z 14 marca 1606 r, , zeznanym w trybunale wileńskim, Janusz i Zofia ks. Radziwiłłowie oddają w zastaw S. wraz z Kowalewiczami i z domin. Chotlany, Świętochnie Okóniownie Balcerowej Rajeckiej sio, wojskiej trockiej, w summie 4000 kóp gr. litew. Dla tej tranzakcyi sporządzony był w d. 8 czerwca 1605 r. przez oficyalistę radziwiłłowskiego Wasila Bułharyna inwentarz, do akt wniesiony. W tym inwentarzu zastawiające się dobra nazwane są baksztańskiemi; czytamy w nim dalej, iż 30 gospodarzy włościan w 8. posiadało 30 włók gruntów. Płacili oni z włóki czynszu 4 kopy gr. litew. 113 złp. ; nadto dawali gwałtów latem do grobli ile potrzeba i na tem się kończyła cała ich powinność wedle dworu. Wójt miał wydzieloną włókę, a podwoj ski pół włóki darmo. W kilka lat później dziedzicami są Jakub i Hanna Proszyccy, którzy w r. 1617 d. 22 maja zeznają w grodzie mińskim prawo wieczysto sprzedażne Januszowi Bychowcowi na dobra S. wraz z dobrami Tołkaczewicze, Kowalewicze, Chotlany, z wsiami Zabołocie, Lubiacza, Kościuki, Sieredzina, Koniec i in. Bychowca spotkał smutny koniec, bo najechał go w Tołkaczewiczach sąsiad Andrzej Winko z Szacka w 1620 r. , folwark zburzył a jego zamordował. Sukcesorowie Bychowca puszczając w zastaw spuściznę po ojcu, zmieniali ciągle zastawników. Pod koniec XVII w. trzymali S. wraz z dobrami Dudzicze i Tołkaczewicze Zarankowie Horbowscy h. Korczak. Fortuna ta stanowiła klucz mający około 1500 włók, 10 folw. i do 30 wiosek, puszcze niezmierne, znaczne jeziora. Fundum tego możnego domu było w Dudziczach. Kazimierz Zaranek, syn Bronisława, podczaszy wołkowyski, z Łochowskiej miał dwie córki Elzbietę i Aleksandrę, dla których w 1748 r. nabył ostatocznie trzymaną od paru pokoleń w zastawie fortunę. Podzielono ją na dwie schedy domin. Tołkaczewicze wzięła Elżbieta, poślubiona Zawiszy, staroście lubowickiemu, dziedzicowi sąsiednich Kuchcic; Aleksandra zaś, zostająjąca jeszcze w panieństwie, miała sobie przeznaczone Dudzicze z przyległościami, razem 5 folw. i 10 wiosek, w tej liczbie folw. i wś S. Około tak posażnej podczaszanki wołkowyskiej uwijała się liczna młodzież, a w 1749 r. przybył do Dudzicz w konkury Józef Matuszewicz, brat pamiętnikarza. Doszło nawet do przyrzeczenia, ale się wszystko wkrótce rozchwiało wskutek zabiegów innych ob. Pamiętniki Matuszewicza, t. I, str. 204 206, 219, 242 243. Około 1760 r. podczaszy Zaranek żyć przestał i dobrami rządziła osobiście pozostała córka Aleksandra. W tym czasie poznał ją Józef Prozor, starosta żmujdzki, późniejszy wojewoda witebski, i poślubił w Dudzicach d. 27 września 1767 r. Prozor, wyborny administrator, zacząwszy wglądać ściśle w interesa majątkowe żony, odkrył nadużycia rządcy S. Żaurydy, który uciskał lud niesłychanie w ciągu lat siedmiu, to też Siergiejewicze Siergiejewicze Siergiejewo Siergiejewska Sierhieja Sierhiejewickie Sierhiejewicze