chino Kuczyn na Łoskoń, posiadłość klaszto ru łekneńskiego. W r. 1304 Mikołaj, wojew. kaliski, zrzekł się połowy dochodów z S. , któ re otrzymał w dożywocie od klasztoru; r. 1340 kanonik gnieźn, Mikołaj syn Marcina, potwier dzając Wawrzyńcowi synowi Jana Mądrego Mandri posiadłość sołtystwa w Łosińcu, dał mu łąkę swoją na S. Z biegiem czasu stał się klasztor łekneński wyłącznym właścicielem S. W r. 1580 było tu 9 łan. osiadł. , 2 sołtyskie i 2 puste, a w 1618 r. 9 łan. w ogóle i 1 1 2 pustych. S. bywało puszczane prawem emfiteutycznem; po r. 1793 zabrane przez rząd pruski i wcielone do domeny wągrowieckiej, przeszło z czasem w ręce prywatno. Utrzymuje się tu rozpowszechnione podanie o oboraniu wsi przez bliźniaków dwoma juńcami także bliźniakami dla zabezpieczenia się od powietrza. Wś al. huby Sieneńskie liczy 94 mk. w 12 dym. Fol. ma 6 dm. , 70 mk. i z fol. Adolfowcm 647, 27 ha 517, 23 roli, 39, 50 łąk, 69, 60 past. , 3, 78 lasu, 15, 85 nieuż. i 1, 31 wody; czysty doch. grun. 5263 mk. w 1884 r. ; wiatrak, chów bydła holenders. i owiec. Prócz wsi i fol. wchodzą w skład okr. wiej skiego Adolfowo 2 dm. , 13 mk. i Namoczydła 1 dm. , 11 mk. ; cały okr. ma 21 dm. , 188 mk. 165 kat. , 23 prot. i 773 ba 626 roli, 40 łąk; czysty doch. z ha roli 8, 22, z ha łąk 11, 75 mrk. E. Cal. Siennów, wś z kościołem paraf. rz. kat. , pow. łańcucki, st. p. Kańczuga odl. 7 klm. . Leży w okolicy lekko sfalowanej, 244 mt. npm. , ma par. rz. kat. i szkołę ludową, par. gr. kat. w Krzeczowicach. Wś gęsto zabudowana, składa się z 159 dm. 5 leży na obszarze więk. pos. i 905 mk. 472 męż. , 533 kob. ; 283 rz. kat. , 583 gr. kat. i 39 izrael. Obszar więk. pos. Zdzisława Wolskiego ma 566 roli, 109 łąk, 24 past. i 66 mr. lasu; pos. mn. 648 roli, 82 łąk, 16 past. i 11 mr. lasu. Bo wsi należą dwa przysiołki Podłęże, składające się z 3 dm. i 18 mk. i Szwaby, liczące 9 dm. i 37 mk. Kościół jest drewniany z 1676 r. Przywileju erekcyjnego parafia nie ma, ale według wizytacyi bisk. Sierakowskiego założył ją Jan Sionko, kasztelan lwowski, w r. 1390. W 1449 r. miał patronat Andrzej Sienko, kasztel. halicki. W XVI w. posiadali wś Piotr Gorajski z żoną Zofią z Pstrokońskich, którzy przyjąwszy wyznanie reformowane spalili przywileje parafialne i kościół zabrali. Oddała go w 1637 r. Katarzyna Słupecka z Wronowa katolikom i 1639 r. wydała nowy przywilej uposażający parafią. Nowy kościół zbudowała Marya Ożarowska. Par. należy do dyec. przemyskiej, dek. przeworskiego, i obejmuje Bóbrkę, Krzeczowice, Pełnatycze i Żuklin. S. graniczy na zach. z Pantalowicami i Bóbrką, na płn. z Rożniatowem, na wschód z Pełnatyczami a na płd. z Rzeplinem i Rozborzem Dlugim. Mac. Sienówki, las i wzgórze, na płn. zach. od Stratyna, pow. rohatyński. Miejsce znaku triang. Wznies. 432 mt. Br. G. Sienożatki, zaśc. nad rz. Łoszą, pow. ihumeński, w 1 okr. poL, par. katol. Uzda, gm. PereszewskaSłoboda, ma 3 osady; grunta lekkie, łąk błotnych i pastwisk dużo. A. Jel. Sieńska al. Sińska, wś, pow. rzeczycki, w 1 okr. pol. brahińskim, gm. Łojów, przy gościńcu z Łojowa do Ruczajówki, ma 29 os. pełnonadziałowych; grunta urodzajne, miej scowość leśna. A. Jel. Sieńskie, jezioro, ob. Sienno. Sieńsko, w XV w. Sensko, w XVI Sziensko, wś i fol. , pow. jędrzejowski, gm. Nagłowice, par. Sędziszów, odl. 16 w. od Jędrzejowa. W 1827 r. 48 dm. , 405 mk. W 1884 r. fol S. rozl. mr. 1096 gr. or. i ogr. mr. 778, łąk mr. 2, past. mr. 158, lasu mr. 140, nieuż. mr. 18; bud. mur. 10, drewn. 10; płodozm. 15 i 16 pol. , las nieurządzony. Wś S. os. 51, mr. 483. W połowie XV w. S. , wś w par. Sędziszów, własność Kościana h. Jastrzębiec, miała łany kmiece, z których dziesięcinę snopową i konopną, wartości 17 grzyw. , dawano w Sędziszowie Długosz, L. B. , II, 70. Wr. 1581 wś S. , pow, księski, miała w części Stan. Wężyka 6 łan. km. , 2 zagr. bez roli. Część Kmity 1 łan. km. , 4 zagr. bez roli, 2 rzemieśln. Pawiński, Małop. , 86, 436. Siepietnica, w dokum. u Długosza Swyepyethnicza i Czuepettnyk wś, w pow. jasielskim, leży na lew. brzegu Ropy, u ujścia Olszynki, przy gościńcu i kolei żelaznej z Biecza do Jasła. Położenie wsi jest pagórkowate, lesiste. Sama osada składa się z 35 dm. i 205 mk. 95 męż, i 110 kob. ; 180 rz. kat. i 25 izrael. Więk. pos. J. Bernreitera wynosi 161 roli, 3 łąk, 10 past. i 80 mr lasu; pos. mn. 51 roli, 7 łąk, 7 past. i 5 mr. lasu. Ód tej wsi wzięła nazwę prebenda siepietnicka u św. Floryana w Krakowie. Nazwisko tej wsi spotykamy w licznych wątpliwych przywilejach klasztoru tynieckiego Kod. Tyn. , wyd. Kętrzyńskiego, mianowicie w dok. interpolowanym z r. 1105 p. 2 kardynała Idziego Snepetnici, w podrobionej buli Grzegorza IX z r. 1229 p, 22 i Innocentego IV z r. 1253 p. 71, w interpolowanym dypl. Leszka Czarnego z r. 1288 p. 72, nadającym klasztorowi prawo zakładania miast na prawie niemieckiem, w przyw. Władysława Łokietka z 9 lutego 1319 p. 79, przyznającym ramek Golesz koło Kołaczyc klasztorowi wraz z wsiami, któro zajął Jakub, podkomorzy sandomierski, w podejrzanym dyplomie w tej samej sprawie z 12 lipca 1320 p. 81 i w podrobionym dokum. komisarzy królewskich z r. 1354 p. 118,

Siennów

Siennów

Sienówki

Sienożatki

Sieńska

Sieńskie

Sieńsko

Siepietnica