w mieście 3 dm. mur. i 349 drewn. z których 142 należało do chrześcian a 210 do żydów, 2 cerkwie 1 mur. , kościół katol. paraf. mur. , 6 domów modlitwy żydows. drewn. , 71 sklepów 19 mur. . W tymże roku było 2996 mk. 1551 męż. i 1445 kob. , w tej liczbie 1380 prawosŁ, 826 katol. i 1290 żyd. Mieszkańcy chrześcianie zajmują się rolnictwem i po części rybołówstwem w jeziorze, żydzi zaś drobnym handlem i rzemiosłami. W 1881 r. było w S. 167 rzemieślników 139 żyd. . Z zakładów naukowych posiada S. szkołę powiatową 2klasową i szkołę parafialną, ze zmianą dla dziewcząt. Oprócz zwykłych władz powiatowych znajduje się tu zarząd 6 okręgu akcyzy. Handel i przemysł słabo rozwinięte. W 1881 r. roczny obrót handlu dochodził do 60, 000 rs. W tymże roku wydano świadectw handlowych 21 kupcom 2 gildyi, 13 dla ich rodzin, 106 na handel drobiazgowy, 96 dla subiektów i 13 na przemysł domowy. W mieście było 6 niewielkich fabryk, zatrudniających 7 robotników i produkujących za 950 rs. , mianowicie 4 garbarni 4 robot. i 600 rs. prod. , potażarnia 2 robot. i 150 rs. prod. i folusz 1 rob. , 200 rs. , oraz 2 młyny wodne. Targi odbywają się w piątki i niedziele, nieznaczne zaś jarmarki na św. Fortunata, 9 maja, 6 grudnia i w ostatnią niedzielę przed Bożem Narodzeniem. Mto nie posiada własności; dochody miejskie w 1869 r. dochodziły do 1724 rs. W 1780 r. znajdował się tu klasztor franciszkanów, dom modlitwy żydowski, stacya pocztowa; ludność stanowili przeważnie żydzi. W 1803 r. był tu klasztor franciszkanów, przy którym znajdowała się szkoła, cerkiew prawosł. pod wezw. proroka Eliasza, do 600 dm. , prawie wyłącznie drewnianych, zniszczonych, oprócz pięknego dworu dziedziców Sierakowskich i 860 mk. 480 żydów. W 1867 r. było 324 dm. 3 murow. i 2418 mk. , w tej liczbie 305 katol. , 2 protest. i 1469 żyd. Tutejszy kośoiół katol. p. w. św. Trójcy, w pięknem położeniu nad jeziorem wzniesiony, zalicza się do największych kościołów paraf. w okolicy. Fundowali go w roku 1609 Eustachy i Regina z Wołłowiczów Kurczowie, przebudowali zaś w 1772 roku Tadeusz i Jadwiga z Załuskich ks. Ogińscy, wwdowie troccy. W kościele złożone są relikwie św. Fortunata, darowane ks. Ogińskiemu w 1772 r. przez papieża Klemensa XIV. Par. kat. , dek. sieńskiego, ma 2686 wiernych. Niewiadomo kiedy S. zostało założone, należy ono jednak do najstarszych miast w okolicy. Ulegało ono częstym spustoszeniom w czasie toczących się wojen pomiędzy Litwą a Rossyą w XVI w. , bardzo zwłaszcza zniszczone zostało w 1535 r. przez wwodę kn. Gorbatego ob. Połn. Sobr. Lietop. , t. VIII, 288. Po przyłączeniu Białorusi do Rossyi, S. w 1773 r. przeznaczone zostało na miasto powiatowe prowincyi orszańskiej w gub. mohylewskiej. W 1780 r. d. 2 maja odwiedziła miasto cesarzowa Katarzyna jadąc z Połocka na Szkłów do Mohylewa. Plan miasta zatwierdzono w 1778 r. , a w 1781 r. nadano mu herb, przedstawiający w zielonem polu dwie kosy złote. W 1796 r. S. weszło w skład gub. białoruskiej a w 1802 r. gub. mohylewskiej. Miasto stanowiło zawsze, aż do dnia dzisiejszego, własność prywatną. W 1573 r. dziedzistwo Dymitra Sapiehy, później Korsaków, w 1574 r. Reginy z Korsaków Sokolińskiej, dalej Stetkiewiczów, Kopciów, Ważyńskich; w 1757 r. Józef Lubecki, kasztelanie miński, sprzedaje S. Krzysztofowi i Teresie ze Szczyttów Tyszkiewiczom, ststom retowskim. W r. 1772 r. Jadwiga z Załuskich ks. Ogińska, wojewodzina trocka, wdowa po Krzysztofie Tyszkiewiczu, daje prawo darowne na S. swemu siostrzanowi Sierakowskiemu, stście holszańskiemu. Następnie S. należało do Pusłowskich, obecnie własność Szebeków. Sieński al. Sienneński powiat zajmuje północnozachodnią część gubernii i graniczy na płn. z pow. lepelskim i witebskim, na wsch. z orszańskim, na płd. z mohylewskim, na zach. zaś z pow. borysowskim gub. mińskiej. Linia graniczna przeważnie idzie drogą suchą, miejscami tylko poprzerzynaną biegiem rzek, mianowicie zaś Dźwina Zachodnia na przestrzeni 27 w. oddziela pow. sieński od pow. lepelskie go i witebskiego, na nieznacznej zaś przestrzeni od pow. borysowskiego granica idzie z biegiem rzek Bóbr i Essa. Podług obliczenia pułk. Strelbickiego powiat ma rozległości 4333, 8 w. kw. czyli 89, 57 mil al. 4931, 9 klm. kw. , co czyni 451, 440 dzies. Podług pomiarów mierniczych rozległość powiatu wynosi 436, 056 dz. , czyli o 15, 384 dz. , t. j. 3, 40 mniej. Przed r. 1861, t. j. przed przyłączeniem do niego części dawniejszego pow. kopyskiego, powierzchnia powiatu wynosiła 79, 16 mil al. 3394, 68 w. kw. podług pomiarów wojennotopograficznych. W południowej części powiatu przechodzi dział wodny pomiędzy dorzeczem Dźwiny i Dniepru. W ogóle jest on niewysoki i miejscami niknie zupełnie w błotach i trzęsawiskach. Naj wyniośłejsze miejsca znajdują się około wsi Kozia Górka, Sokolnia i Hapowezczyzna, Powierzchnia powiatu w ogóle przedstawia niską równinę, nachylającą się od płd. ku płn. , zasianą jeziorami i błotami. Pod względem geognostycznym powiat należy do formacyi dewońskiej. Pokłady kredowe, na podłożu gliniastem, znajdują się przy wsiach Ławki i Kalinówka. Białą glinę znajdujemy pod wsią Sukromno; słój zwierzchni stanowi czarno

Sienno