styna i Werpola i darował swemu miecznikowi Konstantynowi Stursie. W dziesięć lat później zabrał woj. Rakowic miastu dalszą część pastwiska i darował klasztorowi św. Onufrogo. Do miasta S. należała jeszcze łąka, gdzie dzisiaj leży stacya kolei żel. Ruda. Zwała się ona doliną Koila. Przynosiła ona Sereczanom dochodu 50 złr, ze siana. Mnisi utrzymywali, że tutaj leżała niegdyś do klasztoru należąca wieś Wikszany. Wszelako przegrali proces, a gdy w 1770 r. szerzyła się tu morowa zaraza, namówili zakonnicy radnych, aby wszystkie pisma i księgi miejskie im wydali, gdyż należy je spalić, albowiem w nich tkwi zaraza. Sołtys z 12 asesorami, zabrawszy żądane papiery, udali się do św. Onufrego i tam je oddali na pastwę ognia. Mimo to wszyscy co do jednego zmarli na zarazę morową. Po wygaśnięciu zarazy Seret miał 50 mieszkańców. Ucierpiało też miasto od najazdu Kozaków pod wodzą Tymofieja Chmielnickiego, który ogniem i mieczem dobijał się o skarby i rękę pięknej Rozandy Lupulównej. Po przyłączeniu Bukowiny do Austryi, założono w S. w 1781 r. szkołę ludową. W r, 1785 zniesiono klasztor św. Onufrego i 35 innych klasztorów, a ich posiadłości wcielono do dóbr rządowych. Ówczesny zarządca dóbr Maciej Aisner, kazał wykarczować nieużytki z krzewów, osuszyć moczary i osadził 40 kolonistów niemieckich. W czasie wojny tureckiej osiedliło się tu 8 rodzin niemieckich z Moguncyi, Fuldy i Wirtembergii. Po zaprowadzeniu zarządu cywilnego r. 1786 założono w S. rzym. katol. kapelanię, którą r. 1824 podniesiono do godności parafii. W tym roku zbudowano kościół rzym. katol. Cesarz Józef II z powodu małej ludności, bo wynoszącej 118, 000 mk. , polecił by przez 50 lat nie odbywać w Bukowinie rokrutacyi. Z tego powodu wielu do służby wojskowej obowiązanych uchodziło z wschodniej Galicyi i tu osiadało. Ci też osadnicy, przeważnie Rusini, zajęli obszar nieużytków leżący na prawym brzegu pot. Kakainy i dali początek przedmieściu Stare Soło al. Rusnakendorf. Wielu z nich z powodu braku księży gr. kat. i cerkwi przeszło na łono kościoła wschod. greckiego. Wyznawcami gr. orm. opiekowało się od najdawniejszych czasów kilku księży. Wszelako po zniesieniu klasztoru w św. Onufrym i po ograniczeniu liczby księży świeckich, nastąpiła organizacya księży świeckich a po założeniu gr. wschod. zakładu teologicznego r. 1824 wszystkich starych księży przeznaczono na wikarych a plebanami tylko ci mogli zostać, którzy prawnym przepisom zadosyć uczynili. Tak więc r. 1842 dla Seretu przeznaczono jednego parocha z jednym wikarym. W r. 1777 istniał w S. kościół protestancki, zbudowany przez kupców saskich którzy dawniej z powodu rozległego handlu tu osiedli. W bieżącym stuleciu popadł w ruinę, a protestanci zbierają się na nabożeństwo w budynku szkoły realnej, gdzie pastor z Radowiec odprawia służbę bożą. W połowie XVII w. mieszkali tu Ormianie i Grecy, Mieli oni swoje kościoły. Po Ormianach zostały liczne nagrobki, lecz po Grekach nie ma żadnej pamiątki. Izraelici mają swą bóźnicę i rabina, W sąsiednich włościach Klimowcu i Białej Kiernicy byli osadzeni za Józefa II lipowianie, dzielący się na popowców i bezpopowców. Trudnią się oni handlem owocowym, mieszkają w kilku rodzinach w S. , wszelako nie tworzą żadnego związku religijnego. W roku 1882 przybyli do S. menonici z Augustendorfu pod Śniatynem i wpośród garbarzy sereckich znaleźli licznych zwolenników. Jest ich dzisiaj 13. Podczas zajęcia Bukowiny zastał generał Spleny kraj podzielony na dystrykty. Jeden taki dyskrykt czyli powiat tworzył także S. Na czele jego stał isprawnik, któremu był przydany pisarz podatkowy, dwóch członków dla spraw sądowych i dwóch dła korespondencyi. Generał Spleny postawił na czele kapitana, który z podoficerami miał załatwiać wszystkie sprawy. W r. 1786 miejsce kapitana zajął naczelnik gminy, któremu dodano pisarza i aktuaryusza. Do zakresu ich działania należały sprawy sądowe, zarząd miasta, ściąganie podatków i odsyłanie ich do Czerniowiec do głównego urzędu podatkowego. W r. 1850 oddzielono od tego sądu gminnego urząd podatkowy, a r. 1855 zamieniono sąd gminny na sąd powiatowy mieszany, od którego r. 1868 oddzielono sprawy polityczne, a dla załatwiania tychże zaprowadzono starostwo. Do r. 1783 nie było w S. urzędu pocztowego. Urzędowe korespondencye przesyłano umyślnym posłańcem. W 1784 r. zaprowadzono pocztę, a pocztmisirz był obowiązany dwa razy w tygodniu odprowadzać wozy pocztowe do Graniczostie i Tereszen. W r. 1875 powstał tu państwowy urząd pocztowy a r. 1878 urząd telegralficzny. Z pocztą wraz zaprowadzono urząd mytniczy, który zniesiono r. 1850. Szkoła ludowa jednoklasowa, założona r. 1781, aż do r. 1820 nie wielu ściągała uczniów; najwyższa liczba uczniów i uczennic w tym okresie sięgała 40. Od r. 1820 liczba uczniów wzmogła się i aż do r. 1850 pracował jeden nauczyciel z jednym pomocnikiem. W r. 1850 zamieniono tę szkołę na 4klasową główną szkołę; w r. 1852 odłączono dziewczęta, którym nauczycielka udzielała osobno nauki. Gdy na mocy ustawy z 14 maja 1869 r. wszedł w życie

Seret