kowcami, od zach. ze św. Onufrym, od pld. i wsch. z Negostyną. Obszar S. wynosi 1174 ha 78 ar. 51 mt. kw. 1869 r. . Wzdłuż półn. granicy płynie rz. Seret na przestrzeni 4500 mt. Dokoła miasta wzgórza, tylko ku płn, otwarty widok na dolinę Seretu, zwaną Dubową. Do r. 1829 dolina ta była bezdennem bagnem, dziś osuszona, wody odprowadzone za pomocą Rakowca do Molnicy i Seretu. Na wschód wznosi się góra Ruina 389 mt, nazwana od zwaliska zamku, które jeszcze r. 1769 usunięto. Na płd. od miasta leży góra Saska. Na zach. od niej, po zachod stronie gościńca suczawskosereckiego, ciągnie się aź do doliny rz. Suczawy wyżyna Horajca 414 mt. wznies. . Ku zach. wybiega szeroki pas ziemi aż do potoku oddzielającego obszar S. od Perzyłówki, przys. Waszkowiec, zwany Tatarczyną i Tołoką. Przez środek miasta płynie pot. Kakaina, od wsi św. Onufrego. Na praw. brzegu jego leży przedmieście zwane Stare Seło niem. Rusnakendorf. Potok ów łączy się z Jałańcem al. Negostyną i wraz z nim uchodzi do Seretu. Wykopaliska w okolicy Seretu spotykane świadczą, iż pierwotni mieszkańcy tutejsi byli fińskiego pochodzenia. Zakładali oni mieszkania nawodne. W późniejszych wiekach przesuwały się tu plemiona germańskiego szczepu a po nich Słowianie. Około roku 513 przed Chr. Persowie zawojowawszy pod wodzą Daryusza, ludy od Prutu aź do Siedmiogrodu, zastali tu plemię Agatyrsów. W ostatnich stuleciach ery przedchrześciańskiej spotykamy w Bukowinie, Multanach i Siedmiogrodzie Bastarnów i Peucynów, uważanych już to za Germanów, już teź za Celtów, lub też plemiona mieszane. Multany wraz z Wołoszczyzną były główną częścią starożytnej Dacyi, zdobytej w początkach II w. przez Trajana, który przeprowadziwszy zwycięskie legiony przez most na Dunaju zbudowany koło Rżawy Orsova przez budowniczego Apollodora z Damasku, poraził 104 r. w trzech bitwach króla Daków Decebala, i zamienił kraj cały w rzymską prowincyą. Panowanie Rzymian trwało tu krótko, gdyż cesarz Adryan zostawił Daków ich własnemu losowi. Odtąd stała się Dacya bojowiskiem rozlicznych plemion, które zajmowały Multany, Bukowinę, Siedmiogród i Wołoszczyznę; Gotowie, Kunowie, Bułgarowie, wreszcie Magyarowie władali tą ziemią, by ją z kolei silniejszym odstąpić najezdcom. Wreszcie Kumanowie al. Połowcowie, odłam Gotów, całą przestrzeń od Donu do Karpat, a więc Multany z Bukowiną zalali i w granice Rusi za rabunkiem wpadali. Na początku XIII w. spotykamy u nich ks. BortzBorysa. Ówczesnym arcybiskupem ostrzyhomskim na Węgrzech był Robert, Tenże mianowany 31 lipca 1227 legatem, z polecenia papieża wysłał misyonarzy do Multan i Wołoszczyzny w celu nawracania Kumanów, a na podstawie buli papieskiej z 21 marca 1228 r. namaścił przeora dominikanów Teodoryka na pierwszego biskupa kumańskiego. Biskup Teodoryk nie miał stałej siedziby, lecz podróżował po kraju, kazał, chrzcił, stawiał kościoły. Według Eudoxyusa Hormuzakiego Fragmente din istoria Romanilor miał Teodoryk siedzibę w Milkowie Milcov, na granicy Multan i Wołoszczyzny. Chrześciaństwo szerzyło się u Kumanów, szczególniej za staraniem rycerzy niemieckiego zakonu i johanitów, którzy w owym czasie uzyskali od Andrzeja II południową częśó Siedmiogrodu Burzenland w celu wykarczowania i założenia osad i ochrony kraju przed napadami Kumanów. Wtedy to rycerze niemieckiego zakonu założyli grody w Suczawie, na Cecynie pod Czerniowcami, wreszcie na górze Ruinie pod Seretem. Jestto pierwszy ślad istnienia osady Seretu, która powstać musiała przy grodzie. W r. 1241 Mongołowie zniszczyli gród serecki wraz z osadą. Rycerze teutońscy w r. 1247 opuścili kraje wschodniokarpackie i przenieśli się z działalnością swoją do Prus a krzewieniem chrześciaństwa zajęły się zakony św. Dominika i Franciszka. Biskupi seroccy a następnie bukowińscy byli obierani z tych zakonów. Wielu misyonarzy znalazło śmierć męczeńską. Tak r. 1340 padli w Serecie pod toporami ludu misyonarze Błażej i Marek. R. 1362 S. powtórnie uległ zniszczeniu od Mongołów. Odbudował go atoli ks. Saaz, syn Dragosza. W trzy lata później obdarował Ludwik węgierski Bałkę. woj. maramaroskiego, syna Saaza, posiadłością Kunga i innemi dobrami maramaroskiemi, wynagradzając go za utratę wszelkich dóbr w Multanach, gdyż w owym czasie niejaki Bogdan, wojewoda, który przyczynił się do odbudowania Seretu, wystąpił przeciw Węgrom. On to obrał S. na swą rezydencyą i r. 1365 oddał gród synowi Lacce, który jako wojewoda panował od 1365 do 1373 r. Między nim a Ludwikiem węgierskim wybuchła r. 1367 w sprawie Saaza wojna, która się skończyła uznaniem zwierznictwa Węgier nad Multanami. Ludwik węgierski wprowadził rzymskokato tolicki obrządek. Pod wpływem jego przyjął nasamprzód wojewoda Lacko chrzest z rąk franciszkanów, a pod wpływem franciszkanów Mikołaja Melsy i Pawła Schwiedenitz przyczynił się do założenia rzym. katolickiego biskupstwa w S. Na wieść o tem polecił papież Urban V arcybisk. w Pradze, a biskupom w Wrocławiu i Krakowie pieczę nad zorganizowaniem tego biskupstwa, jako też podniósł

Seret