dobre, łąk poddostatkiem a prócz tego 41 większe i 3 mniejsze sadzawki. W 1581 r. przeszła na własność Sebastyana i Teodora j Ligięzów, liczyła 13 kmieci na 5 łanach, 6 zagród, komornika z bydłem i bez bydła. Graniczy na zach. z Zawadą, na płn, z Pasz, czyna, na wschód z Lubczyną a na płd. ze Stobierną. Mac. Sepno, bagnisko, w r. 1247. Przy podziale ziem wielkopolskich dostała się księciu Bolesławowi przestrzeń od Kalisza i Prosny do Przemętu, a ztąd ku płn. wschodowi do Warty i Mosiny, czyli do ujścia Mosinki o 2 mile na płd. od Poznania. Na tej przestrzeni szukać należy Sepna i Łęk Lanka, Lamcha, o których wspominają kroniki Pomn. Dz. Pol. , II, 564 i III, 13. Łęki, przy ujściu Mogilni cy do Obry, naprzeciw Sepna, miały kościół paraf. już w r. 1298, były przeto znaczną stosunkowo osadą, którą przy rozgraniczaniu można było wziąść za punkt wytyczny; błota zaś S. albo dały swą nazwę istniejącej dotąd osadzie, albo od niej ją wzięły. Łęgi wreszcie obrzańskie, dziś osuszone, były w XIII w. obszernem bagniskiem, ciągnącem się od Kę błowa na Przemęt po pod Mosinę. E. Cal. Sepno 1. majętność, pow. kościański, o 8 klm. na płn. zach. od Kościana, przy ujściu Prutu do kanału Obrzańskiego Kopanicy; par. Konojad, poczta i st. dr. żel. w Kościanie. Na obszarze wsi S. wykopano popielnice, odznaczające się niezwykłemi rozmiarami; kś, W. Krzyżanowski, proboszcz poblizkiego Kamieńca, posiada jednę z nich około 60 cntm. wysoką. Odkopano tu także kościotrupy. Między r. 1390 a 1399 pisał się z S. Wawrzyniec Sepiński Sapiński, podsędek kościański, a między r. 1456 a 1485 Jan, który w końcu był kasztelanem biechowskim, sędzią kaliskim ob. Długosz, Hist. , Y; Kod. Dypl. m. Krak. , 270 i Script. Rer. Siles. , 259. W 1580 r. posiadali na S. Jan Sepiński, zwany Wincenty, l 1 2 łanu osiadł. , 3 zagrod, i 2 komorn, , Jan Sepiński 1 1 2 łanu osiadł, i 4 zagrod. , a Wojciech Niemierzycki 1 łan os. , 3 zagrod. , 1 osadn, i wiatrak. W XVIII w. składało się S. z dwóch części, które urzędownie rozróż niają się liczbami I i II. Sepno I ma 6 dm. , 133 mk. kat. i 435 ha 219 roii, 161 łąk, 24 łasu; fabryka serów i eksploatacya kory dę bowej; właścicielem jest Adam Kościelsld. Dawniłaj posiadali tę część Goczałkowscy w r, 1722, Makowscy r. 1737, Skórzewscy r. 1758 1809, Ziołecki Roman r. 1848, a w końcu Kościelscy. Sepno II ma 5 dm. , 117 mk. kat. i 368 ha 182 roii, 50 łąk, 119 łasu, w któ rym rosną jesiony, dęby, osina, olszyna i drzewo łozowe; właścicielem jest Wincenty Biegański, dziedzic Cykowa. Dawniej posia dali tę część S. ; Ossowscy r, 1722, Kosiocy r. 1737 1758, Moszczeńscy r. 1778, Chełmiecy r. 1797, Zawadzcy. Między r. 1742 i 1758 istniała jeszcze trzecia część S, własność Ga bryela Skórzewskiego, którą nabył Tomasz Kosicki. 2. S. al. Sępno, fol. do Nieczajny, w pow. obornickim, o 11 klm, , na płd. od Obor nik, nad Samicą Kiekrską; par. Sobota, poczta i st. dr. żeL w Rokitnicy, o 5 klm. ; ma 5 dm. , 58 mk. ; właścicielem jest Hipolit Turno. Na sejmie z r. 1773 5 wyznaczono komisyą ce lem załatwienia sporów granicznych, jakie z sąsiadami swemi wiódł Młodziej o wski, pi sarz ziemski wschowski, ówczesny dziedzic Nieczajny i S. Przy schyłku zeszłego wieku wchodziła ta majętność w skład dóbr objezierskich; dziedzicem był Wojciech Huza rze w ski. E. Cal. Seppau, 1251 Sepow, wś, pow. głogowski, par. ew. Dalków. W 1842 r. 19 dm. , zamek z parkiem, folw. , 156 mk. 14 kat. , szkoła ewang. , browar, 3 młyny wodne. Seppen, fol. dóbr pryw. Diensdorf, w okr. i pow. hazenpocldm, par. amboteńska. Septinloepen, wś, pow. pilkałowski, st. p. Kussen; 39 dm. , 169 mk. , 339 ha. Seradowo 1. wś i folw. , pow. słonimski, w 1 okr. pol. , gm. Kossewo, o 54 w. od Słonima. 2. S. , zaśc, tamże, o 56 w. od Słonima. Serafiec, jezioro na obszarze wsi Czerwone, w pow. kolneńskim. Serafin, dawniej Krusko, jezioro przy wsi t. n. , w pow. kolneńskim, leży pomiędzy strażami leśnemi Cieciory i Wejdą. Na północ, , w pewnej odległości, leży wś Serafina, na południe wieś Pupkowizna. Część południowa jeziora jest głębszą; półn. , w skutek przeprowadzenia sieci kanałów, łączących jezioro z rzeką Pisą, wysycha latem. Do jeziora wpada struga Kruszą, płynąca w kierunku wsch. półn. przez łąki zwane Grędkami i Słachtami. Wpadają one do jeziora w płd. zach. części. Jezioro to sławnem było ze swoich karasi. złotych. Mieli tu wolny połów ni tylko okoliczni Kurpie, ale i nowogrodzcy. Jezioro samo wchodziło w skład dóbr ststwa łomżyńsldego, następnie włączono je do dóbr narodowych Mały Płock, a od 1855 do dóbr Kolno. Dzierżawa z jeziora w 1810 r. wynosiła 1100 złp. Poławiają się tu karasie, płotki, okunie, szczupaki. Nad jeziorem znajdował się jeden z 3 dworców myśliwskich, w puszczy nowogrodzkiej. Składał się on z 2 izb, kuchni i piwnicy; nadzór nad nim mieli powierzony bartnicy. Około jeziora znajdują się łąki rządowe, utworzone przez osuszenie półn. części błot, stanowiących jezioro, rozl. 336 mr. Serafińskie kanały wchodzą w skład sieci kanałów, wykopanych w 1854 62 r. w cełu osuszenia błot puszczy nowogrodzkiej i uspławnienia Pisy, Leżą po prawej stronie Sepno Sepno Seppau Seppen Septinloepen Serafiec Serafin