rostwie jakimowieckiem w pow, mozyrskim. 11. S. Małe, fol, pow słucki, w 3 okr. pol. , gm. i par. kat. Cimkowicze, o 18 w. od Nie świeża st. poczt a 31 w. od st. dr. żel. Horodzieja, około 13 włók; własność Czarnoc, kich, do których należy też fol. Lecieszyn, mający 45 1 4 włók. 12. S. , wś i dobra nad rzką Bereźnicą, pow. słucki, w 3 okr. poL, gm. i par. kat. Ciemkowicze. Składają się z majątków; S. i Puzów, z folw. Przechody i DobraWola i obrębów Duszew i Kucówszczyzna, mają około 1550 dzies. , w tem ziemi orn. żytniej 450 dz. , łąk 200 dz. , błota i nie użytków 50 dz. , lasów dąb, brzoza, osika, so sna i jodła 850 dz. ; gleba ciężka, z podłożem gliniastem. Rzeczki Bereźnica i Puzówka należą do dorzecza Prypeci. Bereźnica płynie śród łąk bagnistych, często niknie w trzęsa wiskach; łąki nad Puzówką mają nieprzebra ne pokłady torfu. Dobra te od 1661 r. należą do rodziny Woyniłowiczów. Stanowiły one część ks. kopylskiego ks. Olelkowiczów Słuc kich. W rodzinnych papierach Woyniłowi czów o S. znajduje się dokument z d. 5 maja 1561 r. zeznany, a dopiero d. 27 maja 1617 r. w ziemstwie nowogródzkiem aktykowanym, tyczący się sporu między Lwem Iwa nowiczem Hurynem, sekret. król. , a Sebastyanem Dybowskim, o granicę gruntów suchlickich i sokolatyckich z jednej, a dziechciańskich, kosowskich i t. d. z drugiej strony, gdzie opisując granice wyrażono z je dnej strony las z polankami bojarskiemi, do S. kniazia Słuckiego naleźącemi Dalej według listu kn. Słuckiego, służebnik i sprawca z bojarami cimkowickiemi, kopylskiemi i sawickiemi przybywszy, podług starego zwyczaju wiecznemi czasy, spokojnie w granicach takowe postanowienie uczynili iż z tej granicy wodociecz, rzeczką co ciągnie w pół baci gościńca cimkowickiego pod Puzowem. .. .. . i kopiec nad rzeką Puzówką uczyniwszy Że się jednak spór o grani ce tak rychło nie zakończył, widzimy to z do kumentu d. 29 paździer. 1587 r. w trybunale wileńskim zeznanego, z którego dowiadujemy się, że kwestye graniczne. .. . nie małe zaboystwa, boy, grabieże, między sługami i poddanemi naszemi czynili Dział wie czysty d. 6 lipca 1582 r. datowany, 7 sierp. 1582 r. w grodzie pow. Słonimskiego zeznany, między Jerzym, JanenSymeonem i Aleksan drem Olelkowiczami ks. Słuckiemi wspomina, iż 1578 16aho Oktobra, sławnoje i hodnoje powiaty Kniażo Joho Miłost Jurey Juriowicz Ololkowicz Kniaża Słuckoe spra wił testament polecający podział księz twa na równe części między synami a na czast moju Jana Symeona dostalisia imienia zamok Kopyl z miastem y wołostioju, y toż dwor Tymkowicz, dwor Sawicz Że Jan Symeon Ks. Słuckoe zaraz wszedł we władanie i troskliwie zaczął rządzić swoją schedą, widzimy z dok. 8 kwiet. 1584 r. , któ rym nadał włościanom sawickim, potrzebują cym łąk, zaścianek Hliniszcze, co jednak nie przeszkodziło, iż, zmuszony zapewne potrzebą 22 września 1591 tenże Jan Symeon Juryowicz Olelkowicz oddał S. w zastawę za możnej wówczas rodzinie Telszewskich za dwie Tysioczy kop broszy liczby y mo nety Wielikoho Kniaztwa Litewskaho Po przejściu dóbr z ręką Zofii Jurjewny Olelkowny w dom ks. Radziwiłłów, znajdujemy dok. z d. 30 paździer. 1600 r. datowany, a 31 paździer. 1600 r. w trybunale nowogródzkim przyznany, przez Janusza Radziwiłła, ks. na Dubinkach i z Dubinek, podczaszego litewskiego, i Zofję Jurjewnę Olelkównę na prawo wieczysto darowne Sawicz, z attyn. Stanisławowi Pukszcie Klauzgiełłowieżowi, chorążemu wołkowyskiemu, z tem, aby sam już zastawę z 1591 r. od Telszewskich skupił. Przy prawie zastawnem, wydanem przez Symeona Olelkowicza Telszewskim istnieje inwentarz z opisaniem majątku; z wymienionych tam budynków żaden się nie ostał, lecz dotrwał wspaniały ogród ze staremi drzewami. Pukszta Klauzgiełłowicz nie tylko że zastawy nie skupił, lecz zaraz 1 listop. 1600 r. sprzedał, a 2 listopada w trybunale nowogródzkim zajawił prawo przedażne na majętność Sawicze Walentemu Telszewskiemu za 10, 000 kóp groszy, nie rachując w to zastawy. Prawie jednocześnie 14 kwiet. 1602 r. hrabstwo cimkowickie zostało sprzedanem przez Janusza i Zofię z Olelkow. Radziwiłłów za 60, 000 kóp groszy staroście żmujdzkiemu Janowi Karolowi Chodkiewiczowi i żonie jego Zofii z Mieleckich. Nowy dziedzic Sawicz, Walenty Telszewski, znacznie te dobra powiększył nabytkami 2 czerw. 1605 r. z hrabstwa cimkowickiego, od Chodkiewicza, hetmana w. ks. litew. Po śmierci Walentego Telszewskiego nastąpił podział S. między jego synami 22 wrześ. 1625 r. w grodzie słonimskim przedstawiony Krzysztof wziął S. a Mikołaj Puzów, który wkrótce potem sprzedał braciom Janowi i Samuelowi Kossakowskim. Dnia 25 marca 1636 r. S. przeszły przez zapis Krzysztofa Telszewskiego, stolnika nowogródsiewierskiego, do żony jego Zofii z Kossakowskich Telszewskiej, która wyszedłszy powtórnie za Zdźarowskiego, dobra S. 8 stycz. 1661 r. oddała, a 14 stycznia 1662 r. w ziemstwie nowogrodzkiem przyznała córce swej Annie z Telszewskich i Ludwikowi Woyniłowieżowi, stoln. mozyrskiemu, synowi Melchiora Borysewicza Woyniłowicza. Od tego czasu S, pozostają w ręku

Sawicze