W 1861 r. 57 dm. , 342 mk lew. . Obszar gminy 1184 mr. 877 mr. roli; ob. szar większej własności 14 mr. Sarmacya, nazwa oznaczająca u rozmaitych hi. storyków greckich, rzymskich i humanistów XV i X. VI w. obszar północnowschodniej Europy, między morzom Baltyckiem, Czarnem i Wisłą. Brak dokładnych wiadomości o krajach i ludach środkowej i północnowschodniej Europy był powodem, iż historycy i geografowie starożytni rozciągali nazwę najbliższego plemienia, z którym mieli styczność, na cały dalszy nieznany im obszar ziem i zamieszkujących je plemion. Ztąd wynikła nieokreśloność i dowolna rozciągłość takich nazw plemiennych i terytoryalnych, jak Scytya, Germania, Sarmacya. Sarmatowie, lud pasterski, koczowniczy, grec. Sauromatai, podobno aryjskiego pochodzenia, znani byli już Herodotowi ks. IV, 117. Owładnęli oni około I wieku przed Chrystusem bujne stepowe pastwiska, ciągnące się na północ od morza Czarnego i zajmowane przez scytyjskie plemię Skolotow. Pomponiusz Mela 48 r. po Chr. i Pliniusz 78 r. dzielą całą środkową i północuą Europę na Germanią i Sarmacya. Tacyt rozciąga Germanią do Wisły. Ptolemeusz i kompilator Pliniusza Solinus 220 r. opierają się na pracach poprzedników i zachowują nazwę Sarmacyi dla płn. wschod. Europy. Podbici przez Hunnów znikają z widowni Sarmatowie w Vw. po Chr. , zatracając zapewne swe odrębne cechy przez pomieszanie z innemi plemionami. Gdy rozkwit humanizmu wywołał w XV i XVI w. powszechny u łacińskich pisarzów zwrot do nazw geograficznych starożytnych i usiłowanie by pochodzenie i dzieje ludów nowożytnych powiązać z życiem świata starożytnego, wtedy przy pomocy pism Ptolomeusza, Solinusa i Pliniusza, starożytne nazwy geograficzno rozpowszechniają się i wchodzą w użycie zarówno u poetów jak historyków i geografów. Długosz w zarysie geograficznym Polski, idąc za Solinuaem którego rękopis przywiózł do Krakowa nazywa Karpaty Sarmackimi górami, Bałtyk Sarmackiem morzem, powiada, ie nad tym morzem mają siedziby Sarmaci czyli Polacydalej twierdzi, że u pisarzy starożytnych Polska nazywa się Sarmaoyą europejską a tak Rusini jako i Polacy zwani są Sarmatami. W rodowodzie plemiennym Polaków znów okazuje skłonność do zaliczenia w poczet dziejowych faktów, tyczących się plemienia Polaków al. Lechitów, szczegółów jakie wyczytał o walkach toczonych przez Sarmatów. Tenże sam prąd humanistyczny odbii ja się u Długosza w nadaniu bóstwom słowiańskim nazw grekoitalskich Mars, Wenera, Pluto, Dyana, Cerera. Jednakże w dalszym ciągu dzieła nie używa nigdy nazwy Sarmacya lub Sarmatowie na oznaczeniu Polski lub Polaków. Najwięcej przyczynić się mogła do rozpowszechnienia nazwy Sarmacyi na oznaczenie Polski ważna praca Miechowity Tractatus de duabus Sarmatiis Asiana et Europiana Kraków 1517, przetlamaczona w krótce na język niemiecki 1518, polski 1535, włoski 1561 i kikakrotnie przedrukowywana. Ten pierwszy opis północnowschodniej Europy stanowił wówczas jedyne źródło dokładniejszych wiadomości geograficznych. Wydany przoz AL Guagnina a opracowany przez Stryjkowskiego opis togo obszaru nosi tytuł; Sarmatiae Europeae descriptio Kraków, 1578. Dziełko to miało 6 wydań łacińskich i dwa w przekładzie polskim 1611 i 1768 r. . Poeci łacińscy pierwszej połowy XVI w. więcej jeszcze mogli się przyczynić do spopularyzowania tej nazwy. Owidyusz w elegiach swych pisanych w czasie pobytu na wygnaniu, w okolicach nad Dunajem, opowiada jak zaznajomił się z osiedlonemi tam Sarmatami i poznał ich język. Rzecz naturalna, iż historycy Stryjkowski i poeci wyprowadzali ztąd wniosek, iż Sarmatowie, zajmujący okolice zamieszkane następnie przez Słowian, byli sami Słowianami. Poeci łacińscy używają coraz częściej nazw Sarmacya, Sarmatowie w znaczeniu Polska i Polacy. Wapowski w tytule swego wiersza na zwycięztwo pod Orszą 1515 i. nazywa Zygmuuta I Sarmatieque Europee dominum, Celtes i Janicki często używają tej nazwy. Stopniowo przeświadczenie o tożsamości Polaków z Sarmatami przechodzi z książek do umysłów ogółu. Autor pierwszej obszernej historyi polskiej w języku polskim Joachim Bielski 1597 r. , idąc za Miechowitą, Wapowskim i Kromerem, tak zaczyna swą kronikę Królestwo polskie zasiadło w Eui opie, w krainie Sauromaoyey, od Assarmota syna Jaktanowego, abo raczej od ludzi z jaszczurczemi oczoma tak rzeczoney saurosjaszczurka, ommaoko po grecku. Dalej przytacza świadectwo Owidyusza i daje charakterystykę dzikiej dzielności Sarmatów co się ani Boga ani Rzymskiej mocy nie boją i dochodzi wreszcie do stanowczego twierdzenia tedy to jawna y iasna rzecz iest żechmy są Sarmatae właśni y przeto cokolwiek o Sarmatach pisano, to się stusznie ma rozumieć o przodkach naszych. Wynikiem dalszym rozszerzenia tych pojęć było odnoszenie nazwy plemienia Roksolanów scytyjskiego czy też sarmackiego do Rusi, skutkiem czego Klonowicz nadaje swemu poematowi łacińskiemu miano Roxolania. Starowolski wydając olbrzymi zbiór napisów grobowych, zgromadzo

Sarmacya

Sarmacya