karski, czapniczy, kowalski, ślusarski i złożony cech stelmachski, kołodziejski, stolarski, tokarski, siodlarski, garncarski, grzebienniczy i powroźniczy. Urządzenia i zwyczaje cechowe były też same co w innych miastach. Każdy cech miał swoje artykuły i przywileje, każdy był obowiązany do obrony miasta, brał udział w wyborze rajców i ławników a niemniej w uchwalaniu landów miojskich. Niektóre z cechów przechowały dokumenty, księgi cechowe i inne przedmioty i złożyły je niedawno w korporacyi rzemieślniczej. Cech krawiecki złożył starożytną drewnianą skrzynkę cechową a w niej 7 dokumentów pergaminowych, książkę zawierającą spis togo, co do kasy brackiej składano od r. 1576 do 1687, dwie cechy mosiężne, pieczęć cechową i przyrząd do znaczenia świec. Towarzysze tego rzemiosła zaczęli w r. 1491 czynić starania o ustawę cechową i wzięli za wzór ustawę cechu krawieckiego lwowskiego dok. z r. 1523, a w r. 1542 otrzymali od Zygmunta I przywilej zatwiordzający te artykuły. W r. 1557 otrzymał ten cech od lwowskiego wskazówki i wzory rysowane tych robót, któro każdy wykonać i musi, jeśli chce być wyzwolonym. Jan Kazi mierz bawiąc w S. w 1660 r. potwierdził artykuły cechu. Cech bednarski poniada konfirmacyą dok. z r. 1551 przoz Zygmunta III w r. 1600. Dokument ten potwierdza artykuły cechu bednarskiego lwowskiego dla bednarzów, stolarzów, siodlarzów, kołodziejów i stelmachów w S. Dnia 22 maja 1565 r. zapozywa Zygmunt August przed sąd swój cechmistrze i mistrzów cechu bednarskiego lwowskiego na skargę starszych takiegoż cochu w S. o pogwałcenie praw i przywilejów Arch. bernard. we Lwowie, C. , t. 332, str. 404. Cech szewcki posiada dokument Stanisława Odrowąża z r. 1528, potwierdzający przywilej Jana Odrowąża z r. 1512, artykuły cechowe lwowskie potwierdzone w r. 1542 przez Zygmunta I, przywilej Zygmunta A, Augusta z r. 1563, potwierdzony przez Batorego w r. 1578 a przez Zygmunta III w r. 1597, osobny przywilej Zygmunta III z r. 1619, przywilej Władysława IV z r. 1634 i Jana III z r. 1691. W skrzynce tej znajduje się także pieczęć cechu safianiczogo. W r. 1660 protestuje cech szewcki przeciw przywożeniu chodaków i innego obuwia na targi i jarmarki miejskie Arch. miejskie, Prot. 1659 i 1600 r. , str. 121 do 123. W r. 1667 potwierdza rada miejska artykuły cechu szewskiego Ar. m. , Prot. 1663 ad 1668, fol 235. W skrzyni cechu rzeźniczego jest przywilej Zygmunta Augusta z r. 1566, potwierdzony przez Jana Kazimierza w r. 1655, pismo cechu lwowskiego z r. 1596 zezwalające aby samborski używał jogo porządków, kniążniczkę p. t. ,, , Regestr towarzyszów uczciwie wyzwolonych od r. 1717, rachunki od r. 1775 i znak cechowy, a mianowicie toporek z r. 1656. . W r. 1662 wnosi ten cech skargę do urzędu radzieckiego, że żydzi zajmują się rzezaniem bydła wbrow przywilejem togoż cechu i ze szkodą jogo a urząd radziecki wydał zakaz w tej mierze Ar. m. Prot. , 1661 r. , str. 82 i 83. W r. 1682 otrzymał cech ołtarz św. Barbary w kościele par. łacińskim Arch. par. , Metr. Bapt, i IV; str. 425. W r. 1611 potwierdza Zygmunt Ul przywilej Jerzego Mniszka, ststy samborskiego, pozwalający założyć w S. dwie nowo jatki oprócz 8 dawnych Ar. m. , Nr. 36. Cech tkacki, prawdopodobnie jeden znajdawniejszych i najliczniejszych ze wszystkich, nie zachował żadnego przywileju. Jest tylko książka p. t, Katalog braci cechu płóciennego Hambornkiego, wypinany w r. 1785, ze starcgo na nowo wybrany a zawierająca spis braci od r. 1727 do 1871. W archiwum miejskim znajduje nię przywilej Augusta II z r. 1726 potwicrdzający artykuły cechu tkackiego. Cech murarski niema dokumentów. Artykuły cechu kuśnierskiego potwierdził Jan III w r. 1682 Arch. miejskie. W r. 1090 toczył teu cech spory z cechom szewckim. Cech piekarnki otrzymał w r. 1682 ołtarz w kościele par. łac. Arch. par. Metr. Bapt. , t. IV, str. 425. Cech czapniczy miał ustawy zatwierdzone w r. 1049 przez Jana Kazimierza Rkp. Ossol. , Nr. 2264, str. 131. Złożony cech stelmachski, kołodziejski, stolarski, tokarski, siodlarski, garncarski, grzobienniczy i powroźniczy miał przywilej z r. 1060 Ar. miej. , Prot. 1659 i 1660 r. , str. 67 do 71. W XVII w. byli też piernikarze, w aktach bowiem zapinana jest ugoda między cechom piekarskim a piernikarzami, zawarta wr. 1081 Ar. miej. , Prot. 1080 ad 1003 r. , str. 107. W inwentarzu z r. 1568 arch. par. jest wzmianka że piekarze płacą na każdy kwartał po 3 gr. , których bywa czasem mniej, czasem więcej. Niewiasty pospolice tem rzemiosłem się parają w tem mieście, tego roku było ich 24. Bywa ich czasami więcej niż 30. Jest to dawny czynsz króla JM ci, który się znajduje we wszystkich inwentarzach i regostrach. W inwent. z r. 1700 Rkp. Ossol. , Nr. 1032, str. 197 do 199 wymieniono po nazwisku 4 kuśnierzy, 14 krawców, 60 tkaczów, 17 rzeźników, 6 bednarzy, 7 piekarzy, 7 kołodziejów a 8 kowali. Według wykazu korporacyi rzemieślniczej z d. 10 stycznia 1889 r. było szewców 65, krawców 38, stolarzy 7, bednarzy 22, kuśnierzy 6, rzeźników 26, kowali O, ślusarzy 4, blacharzy 8, rymarzy 2, cieśli 4, murarzy 6, tapicerów 2, modniarek 2, fotografów 2, zegarmistrzów 6,

Sambor