Zygmunta III 1595, Władysłwa IV 1645, Jana Kazimierza 1656, Michała Wiśniowieckiego 1669, Jana III l678 i Augusta II 1698. W r. 1589 przybyło kolegium mansyonarzów, któremu Zygmunt III. nadał beneficium parafialne w Strzałkowicach, Od r. 1604 noszą rektorowie kolegium, tytuł proboszczów. W r. 1685 nadano beuoficium samborskie misyonarzom przcmyskim, którzy w seminaryum założonem przy katedrze przemyskiej zajmowali się kształceniem kleru Konstyt. sejmu. warszaw. z r. 1685; Vol. Leg. 1860, t. V, str. 352. Odtąd prefekci seminaryum przemyskiego bywali proboszczami w S. Po zniesieniu misyonarzy przez rząd pod koniec XVIII w. otrzymała par. stałych proboszczów. Do par, należą, prócz miasta i przedmieść Biskowiec, Kulczyce, Neudorf, Radłowice, Szade i Uherce Zapłatyńskie. Kościół par. p. w. Scięcia św. Jana Chrzcicicla, był pierwotnie drewniany; obecny murowany, nie wiadomo kiedy został założony. W aktach czytamy, że pod koniec XVI w. konsekrował go arcyb. lwowski Jan Dymitr Solikowski. W r. 1637 uległ pożarowi. Do odnowienia przystąpiono zaraz. Opis kościoła podczas wizyt. generalnej w r. 1642 znajduje się w archiw. parafialnem w księdze Copiae jurium, str. 59 do 85. Odbudowaną świątynię konsekrował w r. 1664 bisk. przemyski Stanisław Sarnowski Archiw. miejskie, Protoc. z r. 1663 do 1668, fol. 73. D 23 grud. 1689 r. poświęcił Jan z Dębia Dębski wielki dzwon na wieży kościelnej i nadał mu imię Jana Chrzciciela Arch. paraf. , Metrica Baptisatorum, t. V, str. 177. I później ulegała ta świątynia częściowo kieskom pożaru; po ostatnim pożarze odnowiono ją w 1846 r. siaraniem proboszcza. Obecny proboszcz kś. Jan Dornwald zajął się odnowieniem świątyni w r. 1888. Odmalowano wnętrze świątyni, postawiono nowe ołtarze, ambonę, organy, nowe okna w presbiteryum i odnowiono całe wnętrze. W bocznej nawie po prawej ręce wmurowana jest tablica czarna, blaszana, z napisem Janowi III, Sobieskiemu królowi pols. , obrońcy Polski i Chrześcijaństwa, obywatele Sambora w dwusetną rocznicę odsieczy Wiednia 12 września 1883 r. tablicę tę położyli. Do dekanatu samborskiego należą parafio Błożew, Chyrów, Czukiew, Czyszki, Fulsztyn, Kalinów, Łanowice, Sambor, Sąsiadowice, Staremiasto, Starasól, Strzałkowice Turka i Wojutycze. ze. Par. gr. kat. w miejscu, należy do dyecezyi przemyskiej. Do par, należą Biskowice i Radłowice. Na mocy pozwolenia Bony zbudowali Rusini cerkiew drewnianą, która im służyła do r. 1738. Na miejscu dawnej stanęła dziniejsza murowana kosztem Eliasza i Heleny Komarnickich, właścicieli Radłowic, a staraniem parocha Konstantyna Karnowicza. Cerkiew zbudowana w kształcie krzyża, ma jedne kopułę z galeryą, oświeconą dziesięcioma oknami, i ma wieżyczkę z sygnaturką. W wielkim ołtarzu jest obraz cudownej Matki B. W grobowcu pod wielkim ołtarzem spoczywają zwłoki fundatorów i biskupa Atanazego Szeptyckiego w Straszewicach w r. 1779. W cerkwi przechowane są również portrety fundatorów. Za cerkwią stoi murowana dzwonnica, przypierająca do klasztoru bernardyńskiego. Jeden z dzwonów pochodzi z r. 1631 a drugi, sprawiony przez bractwo Samborskie, z r. 1677. W urzędzie paraf. znajdują się księgi metrykalne, pisane po rusku, a mianowicie Sambor I od r. 1733, II od 1777, III od 1784; Radłowice od 1784; Biskowice od 1785. W 8. była dawniej na przedmieściu Przemyskiem drewniana cerkiew p. w. św. Filipa, która przy końcu XVIII w. podupudła. Kilka obrazów tej cerkwi znajduje się w dzisiejszej parafialnej, a w archiwum paraf. pamiętnik tej cerkwi. Zostawała ona pod zarządem zakonników ławrowskich. W r. 1731 rozbierał sąd królewski w S. proces proboszcza Mikołaja Waszoczyca z przedmieszczanami obrządku łaciń. , którzy nie chcieli płacić skopszczyny. Sąd wydal wyrok na korzyść księdza po myśli orzeczeń królewskich z r. 1657, 1667 i 1680. W r. 1760 należało do cerkwi św. Filipa, t. z. zabramskiej, 6 domów. W jednym z nich mieściła się szkoła, a w innym szpital. Szaraniewicz twierdzi, że w S. była jeszcze cerkiew św. Teodora. Do dekanatu Samborskiego gr. kat. należą parafie Babina, Barańczyce, Brzegi, Błazów, Waniowice, Hordynia, Kobło Stare, Koblańska Wola, Kulczyce, Mistkowice, Olszanik, Pianowice, Sambor, Torhanowice, Torczynowice, Czerchawa i Czukiew. W XIII w. istniało podobno obok biskupstwa przemyskiego odrębne biskupstwo samborskie. Biskupi przebywali w monasterze św. Spasa koto Staregomiasta i tam mieli cerkiew w katedralną. W dokumentach spotykamy czterech binkupów Samborskich r. 1254 był binkupem Abraham, w r. 1292 Eufemij, wkrótce potem Ilarion a w r. 1295 Antoni, W początkach X, V w. połączono biskupstwo to z przemyskiem. Wiadomości o biskupach samborskich opierają się na dokumentach kn. Lwa, uważanych za podrobione. Obszerniej pisze o tej sprawie Antoni Dobrze w pracy Korotkii zapyski o misti Sambori Zoria jako Album za r, 1860, str. 350. Oprócz kościoła par. łacińsk. istnieje w S. kościół i klasztor bernardynów, założony przez Jana ze Sprowy Odrowąża i żonę jego Beatę z Tęczyna. Oni to utrzymywali podobno do 1471 r. kilku zakonników przy sobie, a nareszcie

Sambor