piecznego zaś schronienia u miejscowej ludności znaleść nie mogli, jedna część jej żyła w odszczepieństwie od kościoła katolickiego, druga znowu pogrążoną była w pogaństwie. Z jednej więc strony spotykała ich wzgardliwa niegościnność, z drugiej barbarzyńska nienawiść. Wówczas dominikanie, żeby się ustrzedz od zmian powietrza i spokojny mieć przytułek, budują poróżnych miejscach tej okolicy kresowej lepianki z chrustu. Dwanaście takich chałupek stanęło wkrótce w stro nie zachodniej od P. oraz na pobrzeżu gub. pskowskiej, mianowicie Landskorona, Rundany, Brodajż, Rajpol, Pyłda, Słobodzińce, Ewersmujża, Brygi, Słodzie Większe, Słodzie Mniejsze, Istra i Koniecpol. Z czasem przy tych chatkach zbudowano kapliczki, później zaś z ośmiu pierwszych małych kapliczek wzniosły się kościoły parafialne, stanowiące dziś cały dekanat przedlucyński Deeanatus CisLucinensis, ob. Inflanty, III, 285. Po zostałe cztery są dotąd kaplicami, do których i kilka innych przybyło. Dominikanie, spełniająe, niegdyś we wspomnionych świątyniach parafialne posługi, uważali się zawsze za mieszkańców P. i zostawali pod zwierzchnictwem posińskiego przeora. Pod jego dozorem później odbywały się studya zakonne w klasztorze posińskim, który okolicznie nazywano twierdzą ze dwunastu zamkami Dom. Chodźko, 1, c, str. 133 W 1753 r. gdy klasztor drewniany spłonął, w lat ośm stanęły na jego miejscu kościół teraźniejszy i wspaniały klasztor murowane. A że w tym czasie król August III już był oddał Janowi Borchowi, późniejszemu kanclerzowi Rzpltej, obszerny klucz landskoroński, złożony z dwóch rozległych parafii landskorońskiej i posińskiej, więc przyczynił się i Jan Borch niemało do odbudowania klasztoru i kościoła, w których pamięć jego uwiecznioną została herbami wykonanemi w ówczesnym stylu barokowym. Klasztor i kościół posiński zostawał w rękach księży dominikanów prowincyi litewskiej do 1832 r. Oprócz P. dominikanie tejże prowincyi założyli kościoły i utworzyli parafie w Agłonie, Wyżkach, Ruszonie, Dyneburgu, Prelach i Warklanach. W Agłonie istnieje dotąd jedyny już ich klasztor na całe Inflanty. W Wyżkach, w Ruszonie i Prelach były w zeszłem stuleciu małe klasztorki tychże zakonników, ze czterema tylko w każdym kapłanami. W Dyneburgu mieli oni jeszcze i wówczas osobny kościół z klasztorem, gdy tam już była ustanowiona inflancka biskupia katedra. Stale bowiem do niej wysyłali ku pomocy usług kościelnych czterech swoich kapłanów. Biskup zaś inflancki odwdzięczał się utrzymywaniem o własnym koszcie na naukach w Rzymie dwóch młodych dominikanów por. G. Manteuffel, Inflanty, str. 130. Z tych wszystkich dontinikańskich klasztorów i kiasztorków w Inflantach polskich jedna tylko przy zakonnikach pozostała Agłona. P. , jako klasztory już w 1832 r. został opuszczony, ko ściołem zaś i obszerną parafią, mającą pr6c2 Posinia kaplice w Koniecpolu, Sledziowie. Czerechowie i Istrze, zarządza świecki pro boszcz posiński, któremu najczęściej zbywa na wikaryuszach do obsługiwania 5, Ciu tysiącz nej, parafii. P. posiada obecnie piękną rezydencyą, około 1850 r. zbudowaną przez ojca teraźniejszej dziedziczki, a przez nią od r. 1879 stale zamieszkałą. Okolica Pwesoła i wzgórkowata, zroszona przez liczne dopływy rz. Siny po białorusku Siniucha odgranicza jącej pow. lucyński od siebieskiego i należącej do dorzecza rz. Wielkiej Welikaja reka. obszar dóbr P. wynosi obecnie 4280 dzies. , z których 1800 przypada na P. a 2480 na Sybelin. W tej ostatniej jest 1280 dzies. ziemi dwors. , i 1200 ziemi włośc; w Posiniu zaś 800 dzies, ziemi dwors, i 1000 włośc. Gleba prze ważnie gliniastopiaszczysta, nie odznacza się żyznością. Ludność wiejska białoruska, wy znania rzymskokatolickiego. Tylko w Sybelinie pomiędzy Białorusinami tu i owdzie spo radycznie są rozsiani katoliccy Łotysze. Oo do przeszłości P. por. Landskorona t, V, str. 74 i 75. Od lat kilka w P. jest stacya pocz towa. Miasteczko w r. 1882 przez pożar pra wie zupełnie zniszczone, przedstawia smutną ruinę. G. M. Posingen niem. , wś, pow. kłajpedzki, st. poczt. Aglonen. Posiolek 1. Gaj i P, Gać pow. koniński, ob. Gosławice II, 7. 43. 2. P. Aleksandrowski, pow. włoszczowski, gm. Chrząstów, par. Kurzelów. 3. P. Józefów, pow. biłgorajski, gm, Aleksandrów, par. Józefów. Poskierdynie, wś, pow. rossieński, par. kielmeńska. Poskitów al. Foshmtówj wś i fol. , pow. miechowski, gm. i par. Iwanowice, ma 40 os. i 577 mr. obszaru. W 1827 r. 45 dm. , 293 mk. Należała do dóbr Iwanowice. Według reg. pobor, łanowego z pow. krakowskiego w 1490 r. wś Poskithów miała 7 łan, W 1581 r. własność Dłuskiego, miała 7 1 2 łan. kmiec. , 3 zagr. bez roli, 4 komor, bez bydła, 1 rzem. , 1 4 roli Pawiński, Małop. , 24, 437. Br. Ch, Pośkie al. Poszkle, mylnie Pokle ob. t. VIII, str. 540, przys. gm. Pogórskiej Woli, pow. tarnowski. Nazwę Pokle podaje SpecialOrts Repert. T. Galizien z r. 1886. a mapie spec. aust. węgier. dz. 5, kol. 24 podano Piskle. Br. G. Poskorlupie, wś, pow. maryampolski, gm. Gudele, par. Wysoka Ruda, odl. od Maryampola 31 w. , ma 6 dm. , 46 mk.

Posiń