folwarcz. plebanowi w Szczercowie, z łanów kmiecych kanonii i prebendzie gnieźnieńskiej, zaś plebanowi własnemu w Sulimierzycach tylko kolędę po groszu z łanu. Kazimierz W. zakładając kościół parafialny w Szczercowie w 1367 r. nadał mu między innemi dziesięciny z Piekar Łaski Lib. Ben. I, 456, 401. Podług reg. pobor. pow. radomskiego wś królewska P. , w par. Sulmierzyce, miała w 1552 r. 10 osad, a w 1553 r. 4 1 2 łan. Pawiński, Wielkop. , II, 284. Piekarskie starostwo niegrodowe, w wwdztwie sieradzkiem, pow. radomskim, podług lustracyi z r. 1662 po wstało z dawniejszego sstwa radomskiego, przez oddzielenie wsi Piekary z przyległościami, ktore w 1771 r. posiadała Konstancya Walewska, opłacając zeń kwarty złp. 150 gr. 22, a hyberny złp. 200 gr, 4. Na sejmie z r. 1773 1775 Stany Rzpltej nadały to sstwo w posiadanie emfiteutyczne Sucheckiemu, stolnikowi sieradzkiemu, wraz z sstwami kahorlickiem, szadkowskiem i Rudą Zajączkowską. 6. P. , os. leś. , powiat noworadomski, gm. Zamoście, par. Wiewiec, ma 1 dm. , 3 mk. , 669 mr. lasu rządowego, w tym 30 mr. ziemi ornej. 7. P. , w dok. z XIII w. Peccare, wś i fol. , pow. sandomierski, gm. i par. Obrazów, odl. od Sandomierza 11 w. , ma 99 dm. , 133 mk. , 224 mr. ziemi dwors. i 165 mr. włośc; os. P. Kustodya ma 158 mr, i P. Wikaryów 66 mr. W 1827 r. było 29 dm. , 98 mk. Wymienione w akcie uposażenia klarysek w Zawichoście przez Bolesława Wstydliwego w 1257 r. Władysław Łokietek w 1292 r. nadaje Sygfrydowi, kustoszowi kolegiaty w Sandomierzu, pewne części sortes we wsi Piekary, a mianowicie części Zdrantconis, Wroblonis, Luthomironis, Ostressonis, Raconis, Posassonis, Michaelis, Stanconis, Mathie et Carlonis. Tenże sam Sygfryd w 1303 r. na uposażenie podkustody i daje łan ziemi w Piekarach między bagnem a wągrodem Wangreth. W 1356 r. król Kazimierz pozwala kustoszowi założyć karczmę w Piekarach Kod. Małopolski, I, 53, 70, 140, 162, 292. Podług reg. pobor. pow. sandomierskiego wś P. , w par. Obrazów, należało do kapituły sandomierskiej, miała 11 osad. , 5 1 2 łan. , 4 biednych komorn. Pawiński, Małop. , 171. 8. P. , wś, fol. i dobra nad rz. Szreniawą, pow. pińczowski, gm. i par. Kościelec, odl. 42 w. od Pińczowa. W 1827 r. było 27 dm. , 160 mk. W XV w. był tu dziedzicem Wierzbięta Piekarski z roduNyesobya. Było tu 2 1 2 łanów kmiecych, dających dziesięcinę archidyakonatowi kra kowskiemu Dług. L. B. , II, 166. Podług reg. pobor, z 1490 r. wś Piekary miała 2 1 2 łan. W 1581 r. wś P. , w par. Kościelecz, własność Włodka, miała 3 łan. km. , 2 zagr. z ro lą, 2 zagr. bez roli, 2 kom. bez bydła, 2 rzem. Pawiński, Małop. str. 11 i 442. Dobra P. składały się w 1885 r. z fol. i wsi P. i Ciborowice; rozl. dominialna mr 661 fol. P. gr. or. i ogr. mr. 214, łąk mr. 101, pastw. mr. 59, lasu mr. 3, nieuż. mr. 20; razem. mr. 397; bud. z drzewa 13; fol. Ciborowice gr. or. i ogr. mr. 137, łąk mr. 31, pastw. mr. 82, lasu mr. 3, nieuż. mr. 11, razem mr. 264; bud, z drzewa 5. Wś P. os. 40, z gr. mr. 128; wś Ciborowce os. 26, z gr. mr. 72. Ch. Br. Piekary 1. wś i fol. , pow. oszmiański, w 3 okr. pol. , gm. Połoczany, okr. wiejski Szypuliczę, o 10 w. od gminy a 62 w. od Oszmiany, 7 dm. , 51 mk. prawosł. 27 dusz rewiz. ; własność Łokuciewskich. 2. P. , wś włośc. , pow oszmiański, w 4 okr. pol. , gm. Wołożyn, okr wiejski Łużany, o 69 w. od Oszmiany, 5 dm. 43 mk. , w tej liczbie 23 prawosł. i 20 katol 19 dusz rewiz. . 3. P. , zaśc. pryw. , pow wilejski, w 1 okr. pol. , o 45 w. od m. Wilejki, przy b. dr. pocztowej z Mołodeczna do gr. pow. mińskiego, 1 dm. , 10 mk. prawosł. 4. P. , ob. Pieczary. Piekary, wś na lewym brzegu Rosi, przy ujściu jej do Dniepru, pow. czerkaski, na granicy pow. kaniowskiego, o 6 w. poniżej sioła Chmielna, a o 8 w. od Kaniowa. Na wschód od wsi ciągną się obszerne łąki, na zachód zaś, tuż pod wsią, zaczyna się czarny las. Ma 487 mk. płci ob. ; w 1790 r. było tu 330 mk. Cerkiew W wiedeńska, drewniana, wzniesiona w 1766 r. na miejsce dawnej z 1750 r. , rozebranej z powodu starości. Wś ta godna jest uwagi z tego powodu, że prawdopodobnie stoi na miejscu zatraconego grodu Rodnia, istniejącego w X w. za Rusi kijowskiej wielkoksiążęcej, który również stał u ujścia Rosi do Dniepru. Oblężeni w 975 r. przez ks. Włodzimierza Światosławowicza mieszkańcy Rodni razem z drużyną w. ks. Jaropełka doprowadzeni byli do takiej biedy, że powstało przysłowie bieda jak w Rodni bieda aki w Rod ni; Bielowski Mon. pol. hist. , Latopis Nestora, I, str. 620. Odtąd gród Rodnia znikł w historyi i śladów jego odszukiwać trzeba. Wś P. , najbliższa ujścia Rosi do Dniepru, żadnych wspomnień i wiadomości o byłym grodzie nie posiada. Istoiejące dotychczas fortyfikacye, jedne na górze Kniażej, drugie na uroczysku Byczak, i zamkowiszcze na górach Konończy i Chmielnej, mogą być śladami grodu. Wprawdzie zajmują nazbyt rozległą przestrzeń, ale wnosić należy, że dawne miasto musiało być ogromne. Strach napadów nie pozwalał zakładać siół w odkrytem polu, cała więc ludność cisnęła się do grodów, osiadając je przygródkami. W środka stały zamki, dokąd chronili się wszyscy, przedmiejskie mieszkania porzucając na pastwę najezdców. Mogła takiem miastem być Rodnia, i niedar

Piekary

Piekary