W 1885 r. było 3 zakonników, 1 ihumen będący zarazem proboszczem, 1 wikary i 1 spoi wiednik; wedle szematyzmu z 1885 r. należało do parafii 135 gr. kat. B. R. Pohonicze al. Pohonicz, dawna nazwa mia sta Sambora. W bibliotece gr. kat. kapituły w Przemyślu, znajduje się pod syg. B. 2 ory ginalny pergaminowy dokument z d. 21 stycz nia 1422 r. , w którym Staszko z Dawidowa, ssta Samborski, rozgranicza dobra Striłkowce prawdopodobnie dzisiejsze Strzyłki w po wiecie staromiejskim od dóbr władyctwa przemyskiego. Dokument ten pisany po rusku, a przy końcu czytamy A pysana hramota u I Pohonyczych i t. d. A. G. Z. , t. VII, str. 63 do 65. W Arch. Metr. Lit. 142 znajduje się dokument z r. 1438, z którego wynika, że Władysław Jagiełło zaciągnął 1000 grzywien pożyczki u Piotra Odrowąża ze Sprowy, ssty Samborskiego, i zabezpieczył tę sumę na Sta rym Samborze dzisiejsze Stąremiasto, No wym Samborze i Pohoniczu. Nazwy tej uży wano jeszcze w r. 1447 Liske, Akta grodz. i Ziems. , t. XI, 2399. Lu. Dz. Pohoniszczów al. Pohanestie, przys. Szy potu Kameralnego, w pow. radowieckim, u płn. stóp Hrebenia Izwora 1215 mt. , na praw. brzegu, pot. Izwora. Br. G. Pohonne, urzęd. Pogonnoje, w dokum. także Podgonne, wś i fol. , pow. rzeczycki, w 2 okr. pol. jurewickim, gm. dernowicka, przy drodze ze wsi Radzice do Druńki. Wś ma 21 osad peł nonadziałowych; fol. , w 1870 r, nadany w na grodę urzędnikowi Jelnickiemu, 6 1 4 włók. Miejscowość odosobniona, nizinna, grunta uro dzajne, łąk dużo. Dawniej w pow. owruckim, należała do dóbr monasteru Michajłowskiego w Kijowie; ob. Arch. J. Z. R. , cz. I, t. 4 79; cz. III, t. 2 690. A. Jel. Pohorce z Ostrowem Pohoreckim, rus. Porci, wś, pow. rudecki, 10 klm. na płd. wsch. od urz. poczt. i tel. w Rudkach, 11 klm. na płd. zach. od sądu pow. w Komarnie. Na zach. leżą Czajkowice, na płn, Podhajczyki i Romanówka, na płn. wsch. Koniuszki Tuligłowskie, na wsch. Koniuszki Królewskie, Hołodówka i Podolce, na płd. Majnicz i Bilina Wielka obie w pow. samborskim. Południową część wsi przepływa krętym biegiem Dniestr, od zach. z Czajkowic, na wsch. do Podolec. W półn. stronie wsi powstaje pot. Łukacz, dopływ Wereszycy. Zabudowania wiejskie leżą w środku obszaru 314 mi, znak triang. ; na zach. od nich las i cegielnia. Północną część obszaru zajmuje przys. Ostrów Pohorecki 302 mt. ; nad samym Dniestrem leży las; poładn. część obszaru zajmują błota naddniestrzańskie. Własność więk. hr. Zofii Dzieduszyckiej ma roli or. 738, łąk i ogr. 728, past. 27, lasu 285 mr. ; wł. mn. roli or. 1278, łąk i ogr. 871, past. 77, lasu 5 mr. W r. 1880 było 225 dm. , 1204 mk. w gminie w P. 197 dm. 1055 mk. , a w Ostrowie 28 dm. , 149 mk. a 20 dm. , 98 mk. na obszarze dwor. Co do wyznania 581 rz. kat. , 690 gr. kat. , 28 izrael. , 3 innych wy znań; 581 narod, polskiej, 718 ruskiej. Par. rz. kat. w Tuligiowach; gr. kat. w Podolcach. We wsi jest cerkiew i szkoła filialna. W r. 1357 nadaje Kazimierz Wielki Andrzejowi Czaplicowi 4 dworzyska we wsi Pohorce Archiw. Bernard. we Lwowie, C. , t. 464, str. 1016. W r. 1570 zapadł wyrok sądu królew skiego w sprawie Pawła Korytki, dziedzica z Pohorcza, z Anną z Glinki, kasztelanową sandomierską, o zbiega Lucyana z Pohorcza ib. , C, t. 334, str. 1 do 4. Lu. Dz. Pohorczyna, szczyt w Karpatach bukowińskich, w grzbiecie górskim zwanym Długim Greniem Douhy Gruń, odrywającym się ku płd. od Lungula Nowego. Szczyt ten stanowi płd. czubek tego górskiego ramienia i wznosi się do 400 mt, po nad dolinę Suczawy, płynącej tutaj od strony połudn. Od płn. opływa pot. Żubry, od płn. zach. pot. Roszyszny, a od zach. pot. Ruska. Wznies, czubka półn. 1110, a połudn. 1082 mt. npm. Br. G. Pohorecka Woda, ob. Poharecki Potok Pohoreczyzna, folw. na obszarze Uherec Zapłatyńskich, w pow. samborskim. Pohorelce, urzęd. Pogorzelcy, wś nad rz. Taśminą, pow. czehryński, na piaszczystej równinie, na wprost wsi Nowosielicy, o 3 w. od wsi cerkiewnej Mordwa par. prawosł. , na wsch. od mka Medwedówki, ma 560 mk. Była tu dawniej cerkiew par. , przeniesiona w 1831 r. do Mordwy, podług wizytacyi z 1741 r. wzniesiona w 1739 r. Do parafii należało wówczas 25 osad w P. i 30 we wsi Rososzeńcach. Wś ta wchodziła niegdyś w skład starostwa czehryńskiego, obecnie należy do dóbr państwa. Ob. Arch. J. Z. R. , cz. I, t. 2 146. Pohorelcy Pogorzelce 1. wś, pow. nowogródzki, w 5 okr. pol. i gminie snowskiej, tuż przy linii dr. żel. moskiewskobrzeskiej, o 1 2 w. od st. dr. żel. t. n. , ma 25 osad; miejscowość bezleśna, grunta urodzajne, szczerkowe, 2. P. , stacya dr. żel. moskiewskobrzeskiej, w pow. nowogródzkim, pomiędzy st. Horodzieja o 19 w. i Baranowicze o 22 w. , o 111 w. od Mińska, 210 od Brześcia a 213 od Moskwy. Pohorelec, wś nad rz. Usiażą, dopływem Dubrawki, pow. miński, w 1 okr. pol. dereźańskim, gm. Ostrożyce, ma 12 osad pełnonadziałowych, miejscowość falista, łąki dobre. Pohorelica, mały zaśc, pow. miński, w po bliżu Mińska litewskiego, o parę wiorst za przedmieściem Perespa. A. Jel, Pohoreliwka al. Pohoriłci, ob. Pohoryłówka, PohorelaStoboda, wś nad rz. Tremlą, lew. dopł. Ptyczy, w płn. zach. str. pow. rze Pohonicze Pohonicze Pohoniszczów Pohonne Pohorce Pohorczyna Pohorecka Woda Pohoreczyzna Pohorelce Pohorelcy Pohorelec Pohorelica Pohoreliwka Pohorela Stoboda