Komarów, dziś Czyczagowa, w Hołodkach dawniej, Sarneckich, w Chrzanówce i w Jurkowcach Śulatyckich, w Makowie Raciborskich, w Kamionce Witgenszteina, w Czerniatynie Witosławskich, dziś Lwowa, w Kniaźpolu Jełowickich, dziś Baumgartena, w Niemii Krasowskich, w Henrykowie pod Szarogrodem Józefa Rollego, mający około 20, 000 drzew owocowych i inne. Na Podniestrzu szczególnie rozwinięta kultura śliw, które suszą. Powiat uszycki sprzedaje ich rocznie 300, 000 pudów, z których jedna Studenica na 100 dz. produkuje 10, 000 pud. , Stara Uszyca i jej okolica 7, 700 beczek, t. j. 77, 500 pud. W 1885 r. było tu 1200 suszami, które spotrzebowały 400 sążni drzewa. Pud w miejscu kosztuje 75 kop. Handlem owocami trudnią się miejscowi żydzi; suszone śliwki podolskie rozwożone są po całej Rossyi. Oprócz fruktowych drzew rosną tu orzechy włoskie, różne gatunki kasztanów, biała i czerwona akacya, drzewo morwowe w różnych gatunkach. Plantacye winogradu są dość znaczne w gub. podolskiej, osobliwie w pow. jampolskim, bałckim i olhopolskim a także w części mohylowskiego. Ogólna ilość plantacyi obejmuje 300 dzies. , z których 2 5 w pow. olhopolskim, w mku Ka mionce nad Dniestrem, założone przez feldmarszałka ks. Witgenszteina w 1820 r. , osobliwieburgundzkie i reńskie gatunki. Wino miejscowe sprzedaje się od 2 do 16 rs. za wiadro i ma ono tę tylko wadę, że długo konserwować się nie daje, najwyżej lat 6, jak wszystkie wina besarabskie. Miejscowe statystyczne wiadomości podają ilość wina wyciśniętego na Podolu do 16, 314 wiader w 8 miejscowościach, które rozsprzedaje się w sąsiednich guberniach. Gwagnin wspomina, że P. obfitowało w pasieki, że w Miodoborskich górach i w innych miejscowościach chmury pszczół nie mogąc się pomieścić w ulach, składały miód w skałach, w ziemi i w drzewach. P. nazywano krainą miodem płynącą; miody podolskie sławne były. Kromer wspomina, że Tatarzy w 1489 r. pod Kopesterzynem popili się znalezionym miodem, a napadnięci przez Polaków, w pień wycięci zostali. Dziś pszczolnictwo z każdym rokiem upada, czego najważniejszą przyczyną zoranie stepów i wycięcie lasów. Najwięcej zajmuje się pszczolnictwem duchowieństwo; w wielu miejscach zaprowadzono ramowe ule. Wosk i miód sprzedaje się na okolicznych jarmarkach. W 1885 r. liczono w gubernii zaledwo 98, 000 pni, dały one do 142 pudów miodu i 8000 pudów wosku. Pud miodu sprzedaje się od 3 do 5 rs. , wosku zaś od 18 do 30 rs. Jedwabnictwo zupełnie w upadku; jedwabniki hodują się jeszcze w bardzo małej ilości w Mohylewie nad Dniestrem. Przemysł w gub. podolskiej na bardzo niskim Pod stopniu; w ostatnich 10ciu latach rozwinęło się tylko cukrownictwo, lecz i to skutkiem nadprodukcyi i niskich cen bardzo obecnie zagrożono. W ogóle wszystkich fabryk na Podolu w 1862 r. było 657, z produk. 4, 147, 552 rubli; w 1881 r. ilość fabryk wzrosła do 740 z produk. 16, 163, 634 rubli; tak więc w ciągu 21 lat wzrosła o 4 razy i zatrudnia 13, 560 ludzi rocznie. Fabryki te są następujące 48 fabryk świec, zatrudniają 55 ludzi i produkują na 37, 907 rub. ; 12 fabryk mydła, zatrud. 132 ludzi, z produk. 25, 329 rub. ; 63 garbarni, zatrud. 132 ludzi, z prod. 26, 259 rub. ; 3 potażnie, zatrud. 1331 ludzi; fabryka oleju anyżowego w Mińkowcach; 1 fabryka wód mineralnych z produk. 9, 865 rub. ; 1 huta szklana w Hucie Czernielowieckiej, w pow. lityńskim, zatrud. 21 ludzi, wyrabia za 9, 675 rub. ; 321 cegielni, z prod. 56, 423 rub. ; 76 pieców do wypalania wapna, wyrabia 25, 000 pud. , na 20, 000 rub. ; 12 fabryk tytuniu przerab. tytuń miejscowy i zagraniczny; 99 młynów krupczatnych, 32 parowych, zatrud. 721 ludzi, z prod. 100, 000 rub. W ogóle młynarstwo w ostatnich czasach bardzo się rozwija; w wie lu młynach zaprowadzono walce, turbiny i wyrabiają wyborowe gatunki mąki. Z młynów znane są w Wróblowcach, Piasecznej, Sokołówce, Baranówce, Borszczyjówce, Gródku i in. W podolskiej gub. w 1886 r. było czynnych 50 fabryk cukru; w 1862 r. zaś tylko 39, przybyło więc 11 w ciągu ostatnich dwudziestu kilku lat. Z fabryk cukru ważniejsze w pow. kamienieckim; w Gródku, Lewadzie rafinerya i Wiśniowczyku; w proskurowskim w Czarnym Ostrowie; w latyczowskim w Derażni, Bucniowie, Szczodrowie; w lityńskim w Uładówce, Brahiłówce, Kordyłówce i Gniewaniu; w bracławskim w Szpikowie, Trościance, Kapuścianach, Woronowicy, w Stepanówce i Kowalówce; w hajsyńskim w Krasnopolu, Sobolówce i Mohylnej; w olhopolskim w Berszadzie, Czarnominie, Ujściu, Sokołówce, Zahnitkowie i Obwodówce; w bałckim. w Borszczach; w jampolskim w Mojówce, Borówce, Tomaszpolu, Dżurynie, Honorówce, Łopatyńcach i Derebczynie; w mohylowskim w Serebryńcach, Jołtuszkowie, Chrzanówce, Szostakowie Sosnowicki i Jurkówce; w uszyckim w Kuryłowcach Murowanych i w Strychowcach w Tarasówce. W powyższych fabrykach pracowało ogółem 15, 846 ludzi; przerobiono w 1884 5 r. 5, 948, 846 berkowców, z czego wyprodukowano 4, 302, 291 pud. piasku. Na rafinadę przerobiono 714, 561 pud. Pod plantacyami buraków było 63, 944 dzies. , z tych 40, 734 wyprodukowali prywatni właściciele, 23, 210 fabryki. Cena puda piasku w 1885 r. wynosiła od 3 rub. 20 kop. do 3 rub. 50 k. ; rafinady od 5 rub. do 5 rub. 50

Podole