niawskich, zaś Budyłów, Medowa i Płotycza na własność Bielskich, drogą małżeństwa zaś od Bielskich do hr. Dzieduszyckich. Przy podziale między rodzeństwem przypadła P. Maurycemu hrabi Dzieduszyckiemu, który ją sprzedał Andrzejowi Cywińskiemu. Glebę wsi stanowi czarnoziem głęboki; klimat ostry, z powodu wysokiego położenia i panujących wschodnich i północnych wiatrów. Liczne i duże stawy nad Strypą Bohutkowce, Płotycza, Kaplińce, Glinna i Zborów przyczyniają się do ochładzania powietrza. Właściciel utrzymuje tu stadninę koni wschodniej rasy, rozległe łąki tak w samej P. jak i na wierzchowinach stawu między Budyłowem i Medowa dostarczają obficie siana. Jest także browar. Na stawie wśród szuwarów gnieżdżą się niezliczone roje dzikich kaczek i ptactwa wodnego, a na polach przebywają przez lato i gnieżdzą się dropie, które swą czujnością udaremniają zwykle zamiary myśliwych. B. R. Plotycze 1. jezioro w pow. włodawskim, na obszarze dóbr Wereszczyn, leży o wiorstę na płn. od wsi Dębowiec. Jest ono resztką rozleglejszego jeziora, którego pozostałością jest obszar błot okalających obecne jezioro. Dokoła błot ciągną się rozległe lasy. Jezioro to należy do całej grupy jezior otaczających Wolę Wereszczyńską. 2. P. , jezioro w pow. włodawskim, o 4 w. na płn. od wsi Stulno, leży śród rozległych błot łączących się z błotnistą doliną Bugu, od którego oddalane jest o 6 w. Obszar jeziora podawany jest na 36 m. Br, Ch Płotyczie, niewielkie jezioro w pow. piń skim, w gm. Chojno, ma około 7 mr. rozległo ści; wokoło lesiste moczary. A. Jel. Płouszowice, ob. Płonszowice. Płowce, w dok Plowcze, Plowecz, Plowce al. Blewo, wś, pow. nieszawski, gm. Osięciny, par. Witowo, leży przy drodze z Brześcia Kujawskiego do Radziejowa, odl. 7 w, od Osięcin, 24 w. od Nieszawy, około 28 w. od Włocławka. Wś ma 365 mk. i 57 mr. włośc; kol. 159 mk. i 559 mr. W 1827 r. 35 dm. , 334 mk. Leży śród równiny, na krawędzi niżej położonego obszaru, który otoczony zewsząd przez wynioślejszą pagórkowatą wyżynę 300 do 400 st. npm. , wznosi się zaledwo 260 st. pod Osięcinami a zapewne mniej jeszcze w samym środku tego naturalnego a dziś osuszonego zbiornika wód okolicznych. Ogołocony z lasów obszar tej części powiatu nieszawskiego nie posiada zbiorników wodnych ni rzek, prócz kilku drobnych jezior. P. są osadą sięgającą czasów przedhistorycznych, jak tego dowodzi znalezione tu cmentarzysko z urnami, wykopywane monety rzymskie i t. p. zabytki. Wś otacza cały łańcuch tak zwanych żalów. W dokumencie z 1143 r. Kod. Wielkop. , 33 przy oznaczeniu granic wsi Radziejowa wymienione są Płowce cum Plaucis. Wś ta składała się z dwóch części P. Małe al. Blewo w par. Chełmce i P. Wielkie, później wś kościelna. Część pierwszą P. Małe w 1308 roku oddał Władysław Łokietek biskupowi kujawskiemu Gerwardowi w zastaw za pożyczoną od niego sumę 440 grzywien toruńskich. Oprócz P. były oddane wsie Przypust i Polanowo. Termin wykupu był trzyletni Kod. dypl. Muczk. i Rzysz. , II, 184. Dokument ten nazywa wś P. alias Blewo. Prawdopodobnie wykup nienastąpił i wsie przeszły na własność biskupstwa. Położone przy starym trakcie prowadzącym od brzegów Gopła do Włocławka i przeprowadzonym przez suchą, równą okolicę, stały się P. dzięki dogodnym do działań wojennych warunkom, widownią pamiętnej walki i zwycięztwa, jakie tu odniósł Władysław Łokietek nad Krzyżakami w dniu 27 czerwca 1331 r. Współczesny rocznik, ogłoszony pod nazwiskiem Traski Bielowski, Monum. Hist. , II, 856, twierdzi jakoby z 40, 000 Krzyżaków 20, 000 padło na pobojowisku a Polacy mieli stracić tylko 12 z rycerstwa i 30 z pospolitego ludu. Inny rocznik Sędziwoja ocenia na 17 tysięcy stratę Krzyżaków. Mimo widocznej przesady tych cyfr nierówność strat musiała być uderzającą i możnaby ją przypisać jakimś nieznanym terrytoryalnym czy strategicznej natury czynnikom. Długosz, który widocznie zwiedzał pobojowisko, gdyż opisuje szczegółowo położenie wsi, leżącej w otwartej bezleśnej równinie, nazywa P. lichą wsią i wspomina, że za jego czasów jeszcze można było widzieć wielkie kupy kości ludzkich. Dodaje, że Maciej, bisk. kujawski, wzniósł na miejscu, gdzie pochowano kości poległych, kaplicę. Czy założenie parafii i kościoła parafialnego miało miejsce przed bitwą czy też po niej, niewiadomo Dzieje Polski, t. II, 136, 139, 143, 146. Mimo strat, jakie poniosła niewątpliwie wieś w tej walce, choć łupy mogły je zrównoważyć, zamożność ludności była dość znaczną, gdyż mamy dokument, którym w 1363 r. Oswald, kaszt. słoński, dziedzic P. Wielkich, sprzedaje swemu kmieciowi Stefanowi Wojciechowiczowi sołtystwo w P. za 60 grzywien denarów toruńskich. Na akcie obok trzech mieszczan radziejowskich podpisany jest Jan, pleban w Płowcach. Ciekawy ten pod wielu względami dokument Kod. dypl. Muczk. i Rzysz. , I, 223 świadczy o rozwiniętej wówczas w tych stronach hodowli owiec, ku czemu sucha, lekko falista okolica, bogata w pastwiska, wielce się nadawała. W czasie łupieżczego napadu Krzyżaków w 1431 r. spłonęła wś a z nią i kościół. W 1454 r. P. Małe jako wś starostwa brzeskiego uskarża się na używanie jej podwód I aż do Krakowa i na Litwę Mucz. i Rzyszcz. , gl

Płotycze

Płotyczie

Płouszowice

Płowce