od północy ku południowi wpada do jeziora Smoszewskiego, zasilonego drugim jeszcze strumieniem, płynącym od Tomic. Następnie wypływa z jeziora Smoszewskiego i ubiegłszy 1 1 2 klm. wchodzi do pow. odolanowskiego; tu płynie na Chwaliszew, Błonie i Sulmierzy ce poniżej których wchodzi na obszar Szlą ska, gdzie oblewa Kolędę i Wrocławice, za któremi wije się między jeziorami i uchodzi do Baryczy, w lesie baryckim, o 7 klm. na płd. zachód od Sulmierzyc, między Odolanowem i Mieliczem. Między Smoszewem a Sulmierzy cami przyjmuje P. trzy strugi bezimienne z le wego i dwie z prawego brzegu. Brzegi F. , zwła szcza prawy, są błotniste; długość jej wynosi około 21 klm. , t. j. 5 klm. w pow. krotoszyń skim, 9 w odolanowskim i 7 na Szląsku. 2. P. , niem. Blaenke, łąki bagniste, w pow. obor nickim, około 4 klm. kwadr. rozległe, wśród lasów, o 9 klm. na płn. zachód od Obornik, składają się z Małej, Przedniej i Wielkiej P. Wśrodku Wielkiej P. roztaczają się bagna, zajmujące około 2 klm. obszaru, a na połud niowej krawędzi znajdują się os. Bagna i le śnictwo Lipka. Między Wielką i Małą P. , na której stoi folw. Lipsko, ciągnie się wynio słość lesista z drożyną, wiodącą do holendrów Ludomskich. P. Przednia, w lesie obornickim, na południe od Wielkiej P. , zajmuje około 1 2 klm. kwadr. E. Cal. Płonka, niem. Plonkowe, os. leśna, pow. lubliniecki, należy do Łagiewnik. Pionki, wś, pow. nowoaleksandryjski puławski, gm. Kurów, par. Klementowice, ma 70 os. i 1226 mr. obszaru. Wchodziła w skład dóbr Kurów; istniała już na początku XV w. por. Klementowice, Płonko, wś i fol. , pow. rypiński, gm. i par. Płonne, odl. 15 w. od Rypina, ma 13 dm. , 97 mk, pokłady wapna i torfu. We wsi, o 300 kroków od zabudowań, w nizinie nad strumie niem płynącym z przyległych wzgórz, wznosi się kopiec, około 50 łokci wysoki, otoczony ze wnątrz niższym wałem, mającym 374 kroki ob wodu, gdy sam kopiec, zaklęśnięty w środku, ma 152 kroki obwodu. Zagłębienie wynosi do 6 łokci i ma 48 kroków szerokości. Z kopca rozległy widok, aż pod Golub i Brodnicę w Prusach sięgający. W 1886 r. dobra P. składały się z fol. Szafami a, atyn. Płonne, wsi Płonko i Szafarnia. Rozl. dominialna 793 mr. gr. or. i ogr. 460 mr. , łąk 53 mr. , past. 2 mr. , lasu 241 mr. , nieuż. 37 mr. ; budowli mur. 15, z drzewa 5; płodozmian 13 polowy; las urzą dzony. Wś P. os. 12, z gr. 258 mr. wś Sza farnia os. 10, z gr. 20 mr. Br. Ch. Płonkówko al. Płomikówko i Płomykówko, dominium, pow. inowrocławski, o 7 1 2 klm. na zachód od Gniewkowa, par. Płonkowo, poczta I i st. dr. żel. w Gniewkowie, 12 dm. , 154 mk. 92 katol. i 62 prot. , obszaru 533 20 ha. czyli 423, 84 roli, 77, 62 łąk, 4, 85 pastw. , 6, 72 lasu, 16, 60 nieuż. i 3, 57 wody; czysty doch. grunt. 7687 mrk. cegielnia. P. połączone jest odno gą kolejową z cukrownią Wierzchosławicką i z drogą żelazną górnoszląską. Około 1580 r. należało P. do Jana Płomykowskiego. E. Cal. Płonkowo al. Płmikowo i Płomykowo, ko ściół i domin. , pow. ino wrocławski, o 6 1 2 klm. na zachód od Gniewkowa, ma 9 dm. , 143 mk. 1 prot. , wraz z probostwem 2 dm. , 29 mk. ; obszaru 377, 80 ha, t. j. 326, 22 roli, 20, 33 łąk, 21, 39 pastw. , 9, 62 nieuż. i 0, 24 wody, czysty dochód 6968 mrk; właścicielem jest Feliks Goczkowski, dawniej Dąbscy. Z P. czyli ra czej z Płomykowa pisali się Jarosław, kaszt. słoński, r. 1297 Mosbach, Wiadom. , 35 i Jan, w woda brzeskokujawski, około 1304 r. W dyplomacie z dnia 12 października 1314 r. Rzyszcz. , Kod. Dyp. II, 197 występuje mię dzy świadkami tenże lub inny Jan z P. , jako kasztelan niegdyś wyszogrodzki. O komesie Janie z P. , który trzymał w zastawie Białków, wspomina dokument z dnia 25 sierpnia 1357 r. Kod. Wielkop. , 1364. Pod r. 1363 spotykamy Oswalda z P. , kaszt. słońskiego Rzyszcz. , II, 739. Pod Grunwaldem odzna czyli się Jarosław i Bartosz z P. Około 1580 r. posiadał tę wś Jędrzej Kaczkowski. W 1638 r. Kasper Działyński, bisk. chełmiński, daro wał ją jezuitom w Bydgoszczy. Kościół tutej szy znajdował się przez pewien czas w ręku braci czeskich. Parafią składały Dobiesławice, Glinno, Kaczkowo, Mirogoniewice, Płońkówko, Płonkowo, Rojewo, Sciborze, Topola i Wierzchosławice; później przybyły Dąbie, Glinienko, Godzięba, Jańska Wieś, Jędrzejowo. Jezuicka Struga, Jurek, Kaczkowska No wa Wieś, Kamienny Bród, Kępa, Łukaszewo, Racławice, Wolanów i Wybranowo. Par. P. , w dek. gniewkowskim, obejmuje 1163 dusz 1873 r. . E. Cal. Płonna, rus. Połonne, wś, pow. sanocki, w okolicy górskiej, w miejscu gdzie spływa do Płonki dopływ Osławicy z lew. brzegu kilka górskich potoków, z których największe są Bryt i Łan. Wznies. wsi sięga do 450 mi, na północ wznosi się szczyt Wyższy Las do 649 mt. , na południe Rzepedz do 706 mt. Ku wschodowi podnosi się teren zwolna ku grzbietowi Bukowicy, stanowiącemu dział Wisłoka i Osławicy, ku zachodowi zaś spada nieznacznie w górską dolinę Osławicy, przez którą poprowadzono kolej państwową przemyskołup kowską. Najbliższe stacye są Mokre 115 klm. od Przemyśla i Szczawne 41 klm. od MezöLaborcz. Wieś ma 143 dm. , tworzących ulicę nad potokiem płynącym z pod Rzepedza. Istnieje tu szkoła ludowa i cerkiew par. gr. katol. Wś ma 950 mk. 464 męż. i 486 kob. .

Płonka

Płonka

Płonko

Płonkówko

Płonkowo

Płonna